< Παροιμίαι 20 >

1 ἀκόλαστον οἶνος καὶ ὑβριστικὸν μέθη πᾶς δὲ ὁ συμμειγνύμενος αὐτῇ οὐκ ἔσται σοφός
O vinho é escarnecedor, a bebida forte alvoraçadora; e todo aquele que neles errar nunca será sábio.
2 οὐ διαφέρει ἀπειλὴ βασιλέως θυμοῦ λέοντος ὁ δὲ παροξύνων αὐτὸν ἁμαρτάνει εἰς τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν
Como o bramido do leão é o terror do rei, o que o provoca a ira peca contra a sua própria alma.
3 δόξα ἀνδρὶ ἀποστρέφεσθαι λοιδορίας πᾶς δὲ ἄφρων τοιούτοις συμπλέκεται
Honra é do homem desviar-se do pleito, mas todo o tolo se entremete nele.
4 ὀνειδιζόμενος ὀκνηρὸς οὐκ αἰσχύνεται ὡσαύτως καὶ ὁ δανιζόμενος σῖτον ἐν ἀμήτῳ
O preguiçoso não lavrará por causa do inverno, pelo que mendigará na sega, porém nada receberá.
5 ὕδωρ βαθὺ βουλὴ ἐν καρδίᾳ ἀνδρός ἀνὴρ δὲ φρόνιμος ἐξαντλήσει αὐτήν
Como as águas profundas é o conselho no coração do homem; mas o homem de inteligência o tirará para fora.
6 μέγα ἄνθρωπος καὶ τίμιον ἀνὴρ ἐλεήμων ἄνδρα δὲ πιστὸν ἔργον εὑρεῖν
Cada um da multidão dos homens apregoa a sua beneficência; porém o homem fiel, quem é o que o achará?
7 ὃς ἀναστρέφεται ἄμωμος ἐν δικαιοσύνῃ μακαρίους τοὺς παῖδας αὐτοῦ καταλείψει
O justo anda na sua sinceridade; bem-aventurados serão os seus filhos depois dele.
8 ὅταν βασιλεὺς δίκαιος καθίσῃ ἐπὶ θρόνου οὐκ ἐναντιοῦται ἐν ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ πᾶν πονηρόν
Assentando-se o rei no trono do juízo, com os seus olhos dissipa todo o mal.
9 τίς καυχήσεται ἁγνὴν ἔχειν τὴν καρδίαν ἢ τίς παρρησιάσεται καθαρὸς εἶναι ἀπὸ ἁμαρτιῶν κακολογοῦντος πατέρα ἢ μητέρα σβεσθήσεται λαμπτήρ αἱ δὲ κόραι τῶν ὀφθαλμῶν αὐτοῦ ὄψονται σκότος μερὶς ἐπισπουδαζομένη ἐν πρώτοις ἐν τοῖς τελευταίοις οὐκ εὐλογηθήσεται μὴ εἴπῃς τείσομαι τὸν ἐχθρόν ἀλλὰ ὑπόμεινον τὸν κύριον ἵνα σοι βοηθήσῃ
Quem pudera dizer: Purifiquei o meu coração, limpo estou de meu pecado!
10 στάθμιον μέγα καὶ μικρὸν καὶ μέτρα δισσά ἀκάθαρτα ἐνώπιον κυρίου καὶ ἀμφότερα
Duas sortes de peso, e duas sortes de medida, são abominação ao Senhor, tanto uma como outra.
11 καὶ ὁ ποιῶν αὐτὰ ἐν τοῖς ἐπιτηδεύμασιν αὐτοῦ συμποδισθήσεται νεανίσκος μετὰ ὁσίου καὶ εὐθεῖα ἡ ὁδὸς αὐτοῦ
Até a criança se dará a conhecer pelas suas ações, se a sua obra será pura e reta
12 οὖς ἀκούει καὶ ὀφθαλμὸς ὁρᾷ κυρίου ἔργα καὶ ἀμφότερα
O ouvido que ouve, e o olho que vê, o Senhor os fez a ambos.
13 μὴ ἀγάπα καταλαλεῖν ἵνα μὴ ἐξαρθῇς διάνοιξον τοὺς ὀφθαλμούς σου καὶ ἐμπλήσθητι ἄρτων
Não ames o sono, para que não empobreças; abre os teus olhos, e te fartarás de pão
Nada vale, nada vale, dirá o comprador, mas, indo-se, então se gabará.
Há ouro e abundância de rubins, mas os lábios do conhecimento são jóia preciosa.
Quando alguém fica por fiador do estranho, toma-lhe a sua roupa, e o penhora pela estranha.
Suave é ao homem o pão de mentira, mas depois a sua boca se encherá de pedrinhas de areia.
Cada pensamento com conselho se confirma, e com conselhos prudentes faze a guerra.
O que anda murmurando descobre o segredo; pelo que com o que afaga com seus beiços não te entremetas.
O que a seu pai ou a sua mãe amaldiçoar, apagar-se-lhe-á a sua lâmpada em trevas negras.
Adquirindo-se apressadamente a herança no princípio, o seu fim não será bendito.
Não digas: vingar-me-ei do mal: espera pelo Senhor, e ele te livrará.
23 βδέλυγμα κυρίῳ δισσὸν στάθμιον καὶ ζυγὸς δόλιος οὐ καλὸν ἐνώπιον αὐτοῦ
Duas sortes de peso são abomináveis ao Senhor, e balanças enganosas não são boas.
24 παρὰ κυρίου εὐθύνεται τὰ διαβήματα ἀνδρί θνητὸς δὲ πῶς ἂν νοήσαι τὰς ὁδοὺς αὐτοῦ
Os passos do homem são dirigidos pelo Senhor: o homem, pois, como entenderá o seu caminho?
25 παγὶς ἀνδρὶ ταχύ τι τῶν ἰδίων ἁγιάσαι μετὰ γὰρ τὸ εὔξασθαι μετανοεῖν γίνεται
Laço é para o homem engulir o que é santo; e, feitos os votos, então inquirir.
26 λικμήτωρ ἀσεβῶν βασιλεὺς σοφὸς καὶ ἐπιβαλεῖ αὐτοῖς τροχόν
O rei sábio dissipa os ímpios e torna sobre eles a roda.
27 φῶς κυρίου πνοὴ ἀνθρώπων ὃς ἐρευνᾷ ταμίεια κοιλίας
A alma do homem é a lâmpada do Senhor, que esquadrinha todo o mais intimo do ventre.
28 ἐλεημοσύνη καὶ ἀλήθεια φυλακὴ βασιλεῖ καὶ περικυκλώσουσιν ἐν δικαιοσύνῃ τὸν θρόνον αὐτοῦ
Benignidade e verdade guardam ao rei, e com benignidade sustem ele o seu trono.
29 κόσμος νεανίαις σοφία δόξα δὲ πρεσβυτέρων πολιαί
O ornato dos mancebos é a sua força: e a beleza dos velhos as cãs.
30 ὑπώπια καὶ συντρίμματα συναντᾷ κακοῖς πληγαὶ δὲ εἰς ταμίεια κοιλίας
Os vergões das feridas são a purificação dos maus, como também as pancadas que penetram até o mais intimo do ventre.

< Παροιμίαι 20 >