Ἰώβ 30

1 νυνὶ δὲ κατεγέλασάν μου ἐλάχιστοι νῦν νουθετοῦσίν με ἐν μέρει ὧν ἐξουδένουν πατέρας αὐτῶν οὓς οὐχ ἡγησάμην εἶναι ἀξίους κυνῶν τῶν ἐμῶν νομάδων

Men no er eg til spott for deim som yngre er av år enn eg; eg deira feder ikkje fann verdige plass hjå gjætarhunden.

2 καί γε ἰσχὺς χειρῶν αὐτῶν ἵνα τί μοι ἐπ’ αὐτοὺς ἀπώλετο συντέλεια

Magtlause er og deira hender, og deira saft og kraft er burte;

3 ἐν ἐνδείᾳ καὶ λιμῷ ἄγονος οἱ φεύγοντες ἄνυδρον ἐχθὲς συνοχὴν καὶ ταλαιπωρίαν

Dei magre er av naud og svolt, dei gneg i turre øydemarki som alt i går var reine audni,

4 οἱ περικλῶντες ἅλιμα ἐπὶ ἠχοῦντι οἵτινες ἅλιμα ἦν αὐτῶν τὰ σῖτα ἄτιμοι δὲ καὶ πεφαυλισμένοι ἐνδεεῖς παντὸς ἀγαθοῦ οἳ καὶ ῥίζας ξύλων ἐμασῶντο ὑπὸ λιμοῦ μεγάλου

og plukkar melde millom kjørri og hev til føda einerot.

5 ἐπανέστησάν μοι κλέπται

Frå folket vert dei jaga burt, fær tjuvemann slengt etter seg.

6 ὧν οἱ οἶκοι αὐτῶν ἦσαν τρῶγλαι πετρῶν

Dei gøymer seg i fæle gil, i holor uti jord og fjell;

7 ἀνὰ μέσον εὐήχων βοήσονται οἳ ὑπὸ φρύγανα ἄγρια διῃτῶντο

og millom buskor skrålar dei og samlast under netlerunnar;

8 ἀφρόνων υἱοὶ καὶ ἀτίμων ὄνομα καὶ κλέος ἐσβεσμένον ἀπὸ γῆς

ei ætt av dårar og namnlause som ein helst piskar ut or landet.

9 νυνὶ δὲ κιθάρα ἐγώ εἰμι αὐτῶν καὶ ἐμὲ θρύλημα ἔχουσιν

No er eg slengjestev for deim, eit ordtak hev for deim eg vorte.

10 ἐβδελύξαντο δέ με ἀποστάντες μακράν ἀπὸ δὲ προσώπου μου οὐκ ἐφείσαντο πτύελον

Dei styggjest ved meg, held seg burte og sparer ei å sputta på meg.

11 ἀνοίξας γὰρ φαρέτραν αὐτοῦ ἐκάκωσέν με καὶ χαλινὸν τοῦ προσώπου μου ἐξαπέστειλαν

Utan all blygd dei krenkjer meg, hiv av kvart band framfor mi åsyn.

12 ἐπὶ δεξιῶν βλαστοῦ ἐπανέστησαν πόδα αὐτῶν ἐξέτειναν καὶ ὡδοποίησαν ἐπ’ ἐμὲ τρίβους ἀπωλείας αὐτῶν

Eit utjo reiser seg til høgre, dei spenner mine føter burt, og legg ulukke-vegar mot meg.

13 ἐξετρίβησαν τρίβοι μου ἐξέδυσεν γάρ μου τὴν στολήν

Og stigen min den bryt dei upp og hjelper til med mi ulukka, dei som er hjelpelause sjølv.

14 βέλεσιν αὐτοῦ κατηκόντισέν με κέχρηταί μοι ὡς βούλεται ἐν ὀδύναις πέφυρμαι

Som gjenom vide murbrot kjem dei, velter seg fram med bråk og brak.

15 ἐπιστρέφονται δέ μου αἱ ὀδύναι ᾤχετό μου ἡ ἐλπὶς ὥσπερ πνεῦμα καὶ ὥσπερ νέφος ἡ σωτηρία μου

Imot meg vender rædslor seg, mi æra elter dei som stormen, mi velferd kvarv som lette sky.

16 καὶ νῦν ἐπ’ ἐμὲ ἐκχυθήσεται ἡ ψυχή μου ἔχουσιν δέ με ἡμέραι ὀδυνῶν

No jamrar seg mi sjæl i meg; usæle dagar held meg fast.

17 νυκτὶ δέ μου τὰ ὀστᾶ συγκέκαυται τὰ δὲ νεῦρά μου διαλέλυται

Natti gneg mine knokar av meg, min verk, mi pina aldri søv.

18 ἐν πολλῇ ἰσχύι ἐπελάβετό μου τῆς στολῆς ὥσπερ τὸ περιστόμιον τοῦ χιτῶνός μου περιέσχεν με

Ved allmagt vert min klædnad vanstelt, heng tett som skjortekragen kring meg.

19 ἥγησαι δέ με ἴσα πηλῷ ἐν γῇ καὶ σποδῷ μου ἡ μερίς

Han kasta meg i skarnet ned; og eg ser ut som mold og oska.

20 κέκραγα δὲ πρὸς σὲ καὶ οὐκ εἰσακούεις μου ἔστησαν καὶ κατενόησάν με

Eg skrik til deg, du svarar ikkje, eg stend der, og du stirer på meg.

21 ἐπέβης δέ μοι ἀνελεημόνως χειρὶ κραταιᾷ με ἐμαστίγωσας

Hard hev du vorte imot meg, du stri’r mot meg med veldug hand.

22 ἔταξας δέ με ἐν ὀδύναις καὶ ἀπέρριψάς με ἀπὸ σωτηρίας

Du let meg fara burt i stormen, du let meg tynast i hans brus.

23 οἶδα γὰρ ὅτι θάνατός με ἐκτρίψει οἰκία γὰρ παντὶ θνητῷ γῆ

Eg veit du fører meg til dauden, der alt som liver samlast lyt.

24 εἰ γὰρ ὄφελον δυναίμην ἐμαυτὸν χειρώσασθαι ἢ δεηθείς γε ἑτέρου καὶ ποιήσει μοι τοῦτο

Kven kavar ikkje når han søkk? Kven ropar ikkje ut i fåren?

25 ἐγὼ δὲ ἐπὶ παντὶ ἀδυνάτῳ ἔκλαυσα ἐστέναξα δὲ ἰδὼν ἄνδρα ἐν ἀνάγκαις

Gret eg’kje sjølv med den fortrykte, og syrgde yver fatigmann?

26 ἐγὼ δὲ ἐπέχων ἀγαθοῖς ἰδοὺ συνήντησάν μοι μᾶλλον ἡμέραι κακῶν

Eg vona godt, men det kom vondt, eg venta ljos, men myrker kom.

27 ἡ κοιλία μου ἐξέζεσεν καὶ οὐ σιωπήσεται προέφθασάν με ἡμέραι πτωχείας

Det kokar allstødt i mitt indre, ulukkedagen møter meg.

28 στένων πεπόρευμαι ἄνευ φιμοῦ ἕστηκα δὲ ἐν ἐκκλησίᾳ κεκραγώς

Svart gjeng eg kring, men ikkje solbrend, eg ris i flokken, skrik um hjelp.

29 ἀδελφὸς γέγονα σειρήνων ἑταῖρος δὲ στρουθῶν

Bror åt sjakalar hev eg vorte, til strussar eg ein frende er.

30 τὸ δὲ δέρμα μου ἐσκότωται μεγάλως τὰ δὲ ὀστᾶ μου ἀπὸ καύματος

Mi hud er svart og flaknar av; det brenn i mine bein av hite.

31 ἀπέβη δὲ εἰς πάθος μου ἡ κιθάρα ὁ δὲ ψαλμός μου εἰς κλαυθμὸν ἐμοί

Min cither hev eg bytt i sorg, og fløyta mi med gråtar-mål.