Psalm 56

1 Dem Vorsänger. «Von der stummen Taube unter den Fremden.» Eine Denkschrift Davids; als ihn die Philister ergriffen zu Gat. O Gott, sei mir gnädig; denn es schnaubt ein Mensch wider mich, immerfort bekriegt und bedrängt er mich!

Przewodnikowi chóru, na Jonat elem rechokim. Miktam Dawida, gdy Filistyni schwytali go w Gat. Zmiłuj się nade mną, Boże, bo chce mnie pochłonąć człowiek; każdego dnia uciska mnie walką.

2 Meine Widersacher schnauben den ganzen Tag, ja viele Hohe streiten wider mich.

Moi wrogowie każdego dnia chcą mnie połknąć; wielu bowiem walczy przeciwko mnie, o Najwyższy.

3 Wenn mir angst ist, vertraue ich auf dich!

Ilekroć strach mnie ogarnia, ufam tobie.

4 In Gott will ich rühmen sein Wort; auf Gott vertraue ich und habe keine Furcht; was kann Fleisch mir antun?

W Bogu będę wysławiać jego słowo; Bogu ufam i nie będę się bał tego, co człowiek może mi uczynić.

5 Täglich lauern sie auf meine Worte, auf mein Unglück gehen alle ihre Gedanken;

Przez cały dzień przekręcają moje słowa, przeciwko mnie kierują wszystkie swe zamysły, ku memu nieszczęściu.

6 sie rotten sich zusammen, lauschen im Verborgenen, beobachten meine Tritte und lauern auf mein Leben.

Zbierają się, ukrywają i śledzą moje kroki, czyhając na moją duszę.

7 Sollten sie bei ihrer Bosheit entrinnen? O Gott, stürze die Völker im Zorn!

Czy unikną [zemsty] za nieprawość? Boże, powal te narody w swoim gniewie.

8 Du zählst, wie oft ich fliehen muß; sammle meine Tränen in deinen Schlauch! Stehen sie nicht in deinem Buch?

Ty policzyłeś dni mojej tułaczki, zbierz [też] moje łzy do swego bukłaka; czyż nie są [spisane] w twojej księdze?

9 Am Tage, da ich rufe, weichen meine Feinde zurück; das weiß ich, daß Gott für mich ist.

Gdy zawołam, cofną się moi wrogowie; to wiem, bo Bóg jest ze mną.

10 In Gott will ich rühmen das Wort, im HERRN will ich rühmen das Wort;

W Bogu będę wysławiać jego słowa, w PANU będę chwalić jego słowo.

11 auf Gott vertraue ich und habe keine Furcht; was kann ein Mensch mir antun?

Bogu ufam, nie będę się bał tego, co mi może uczynić człowiek.

12 Die Gelübde, die ich dir, o Gott, gelobt, liegen auf mir; ich will dir Dankopfer bezahlen!

Tobie, Boże, śluby złożyłem, [dlatego też] tobie oddam chwałę.

13 Denn hast du nicht meine Seele vom Tode errettet, meine Füße vom Gleiten, damit ich vor Gottes Angesicht wandle im Lichte des Lebens?

Ocaliłeś bowiem moją duszę od śmierci, a moje nogi od upadku, abym chodził przed Bogiem w światłości żyjących.