Job 30

1 Nun aber lachen sie mein, die jünger sind denn ich, deren Väter ich verachtet hätte, sie zu stellen unter meine Schafhunde;

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

2 deren Vermögen ich für nichts hielt; die nicht zum Alter kommen konnten;

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

3 die vor Hunger und Kummer einsam flohen in die Einöde, neulich verdarben und elend wurden;

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

4 die da Nesseln ausraufen um die Büsche, und Ginsterwurzel ist ihre Speise;

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

5 aus der Menschen Mitte werden sie weggetrieben, man schreit über sie wie über einen Dieb;

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

6 in grausigen Tälern wohnen sie, in den Löchern der Erde und Steinritzen;

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

7 zwischen den Büschen rufen sie, und unter den Disteln sammeln sie sich:

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

8 die Kinder gottloser und verachteter Leute, die man aus dem Lande weggetrieben.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

9 Nun bin ich ihr Spottlied geworden und muß ihr Märlein sein.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

10 Sie haben einen Greuel an mir und machen sich ferne von mir und scheuen sich nicht, vor meinem Angesicht zu speien.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

11 Sie haben ihr Seil gelöst und mich zunichte gemacht und ihren Zaum vor mir abgetan.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

12 Zur Rechten haben sich Buben wider mich gesetzt und haben meinen Fuß ausgestoßen und haben wider mich einen Weg gemacht, mich zu verderben.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

13 Sie haben meine Steige zerbrochen; es war ihnen so leicht, mich zu beschädigen, daß sie keiner Hilfe dazu bedurften.

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

14 Sie sind gekommen wie zu einer weiten Lücke der Mauer herein und sind ohne Ordnung dahergefallen.

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

15 Schrecken hat sich gegen mich gekehrt und hat verfolgt wie der Wind meine Herrlichkeit; und wie eine Wolke zog vorüber mein glückseliger Stand.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

16 Nun aber gießt sich aus meine Seele über mich, und mich hat ergriffen die elende Zeit.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

17 Des Nachts wird mein Gebein durchbohrt allenthalben; und die mich nagen, legen sich nicht schlafen.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

18 Mit großer Gewalt werde ich anders und anders gekleidet, und ich werde damit umgürtet wie mit einem Rock.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

19 Man hat mich in den Kot getreten und gleich geachtet dem Staub und der Asche.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

20 Schreie ich zu dir, so antwortest du mir nicht; trete ich hervor, so achtest du nicht auf mich.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

21 Du hast mich verwandelt in einen Grausamen und zeigst an mit der Stärke deiner Hand, daß du mir gram bist.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

22 Du hebst mich auf und lässest mich auf dem Winde fahren und zerschmelzest mich kräftig.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

23 Denn ich weiß du wirst mich dem Tod überantworten; da ist das bestimmte Haus aller Lebendigen.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

24 Aber wird einer nicht die Hand ausstrecken unter Trümmern und nicht schreien vor seinem Verderben?

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

25 Ich weinte ja über den, der harte Zeit hatte; und meine Seele jammerte der Armen.

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

26 Ich wartete des Guten, und es kommt das Böse; ich hoffte aufs Licht, und es kommt Finsternis.

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

27 Meine Eingeweide sieden und hören nicht auf; mich hat überfallen die elende Zeit.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

28 Ich gehe schwarz einher, und brennt mich doch die Sonne nicht; ich stehe auf in der Gemeinde und schreie.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

29 Ich bin ein Bruder der Schakale und ein Geselle der Strauße.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

30 Meine Haut über mir ist schwarz geworden, und meine Gebeine sind verdorrt vor Hitze.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

31 Meine Harfe ist eine Klage geworden und meine Flöte ein Weinen.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.