Job 9

1 Hiob antwortete und sprach:

Job antwoordde, en sprak:

2 Ja, ich weiß fast wohl, daß also ist, daß ein Mensch nicht rechtfertig bestehen mag gegen Gott.

Zeker, ik weet wel, dat het zo is; Maar hoe kan een mens tegenover God in zijn recht zijn?

3 Hat er Lust, mit ihm zu hadern, so kann er ihm auf tausend nicht eins antworten.

Wanneer hij Hem ter verantwoording wil roepen, Geeft Hij niet eens op de duizendmaal antwoord;

4 Er ist weise und mächtig wem ist's je gelungen, der sich wider ihn gelegt hat?

Wie heeft den Alwijze en den Almachtige Ooit ongedeerd getrotseerd?

5 Er versetzt Berge, ehe sie es inne werden, die er in seinem Zorn umkehret.

Hem, die bergen verzet, en ze merken het niet, Ze onderstboven keert in zijn toorn;

6 Er weget ein Land aus seinem Ort, daß seine Pfeiler zittern.

Die de aarde op haar plaats doet schudden, Haar zuilen trillen ervan;

7 Er spricht zur Sonne, so gehet sie nicht auf, und versiegelt die Sterne.

Die de zon bevel geeft, niet te stralen, En de sterren onder een zegel legt!

8 Er breitet den Himmel aus allein und gehet auf den Wogen des Meers.

Die de hemel uitspant, Hij alleen, En voortschrijdt over de golven der zee;

9 Er machet den Wagen am Himmel und Orion und die Glucke und die Sterne gegen Mittag.

Die Grote Beer en Orion schiep, Plejaden en het Zuiderkruis;

10 Er tut große Dinge, die nicht zu forschen sind, und Wunder, deren keine Zahl ist.

Die grootse, ondoorgrondelijke dingen wrocht, En talloze wonderen!

11 Siehe, er gehet vor mir über, ehe ich's gewahr werde, und verwandelt sich, ehe ich's merke.

Zie, Hij gaat mij voorbij, en ik zie het niet, Hij glijdt langs mij heen, ik bemerk het niet;

12 Siehe, wenn er geschwind hinfähret, wer will ihn wiederholen? Wer will zu ihm sagen: Was machst du?

Rooft Hij: Wie zal Hem weerhouden? Wie Hem zeggen: Wat doet Gij?

13 Er ist Gott, seinen Zorn kann niemand stillen; unter ihm müssen sich beugen die stolzen HERREN.

God, die zijn gramschap niet weerhoudt: Zelfs Ráhabs helpers moesten zich onder Hem krommen!

14 Wie sollt ich denn ihm antworten und Worte finden gegen ihn?

Hoe zou ik Hem dan ter verantwoording roepen, Mijn woorden tegenover Hem vinden?

15 Wenn ich auch gleich recht habe, kann ich ihm dennoch nicht antworten sondern ich müßte um mein Recht flehen.

Ik, die geen antwoord krijg, al heb ik ook recht, Maar mijn Rechter om genade moet smeken;

16 Wenn ich ihn schon anrufe, und er mich erhöret, so glaube ich doch nicht, daß er meine Stimme höre.

En al gaf Hij mij antwoord, als ik riep, Dan geloof ik niet, dat Hij naar mij zou luisteren.

17 Denn er fähret über mich mit Ungestüm und macht mir der Wunden viel ohne Ursache.

Hij, die mij vertrapt om een kleinigheid En mijn smarten vermeerdert om niet;

18 Er läßt meinen Geist sich nicht erquicken, sondern macht mich voll Betrübnis.

Hij, die mij niet op adem laat komen, Maar mij met bitter wee overstelpt.

19 Will man Macht; so ist er zu mächtig; will man Recht, wer will mein Zeuge sein?

Gaat het om kracht: Hij is er, de Sterke! Gaat het om recht: Wie klaagt Hem aan?

20 Sage ich, daß ich gerecht bin; so verdammet er mich doch; bin ich fromm, so macht er mich doch zu Unrecht.

Al had ik ook recht, zijn mond veroordeelde mij; Al was ik onschuldig, Hij verklaarde mij schuldig!

21 Bin ich denn fromm, so darf sich's meine Seele nicht annehmen. Ich begehre keines Lebens mehr.

Ben ik onschuldig? Ik weet het zelf nu niet meer. Ik verfoei mijn bestaan: Het is mij allemaal één!

22 Das ist das Eine, das ich gesagt habe: Er bringet um beide den Frommen und Gottlosen.

Maar daarom roep ik het uit: Onschuldigen en schuldigen slaat Hij neer!

23 Wenn er anhebt zu geißeln, so dringet er fort bald zum Tode und spottet der Anfechtung der Unschuldigen.

Wanneer zijn gesel plotseling doodt, Lacht Hij met de vertwijfeling van de onschuldigen;

24 Das Land aber wird gegeben unter die Hand des Gottlosen, daß er ihre Richter unterdrücke. Ist's nicht also? Wie sollte es anders sein?

Is het land aan bozen overgeleverd, Hij bindt nog een blinddoek op het gelaat van de rechters: Want zo Hij het niet doet, Wie doet het dan wel?

25 Meine Tage sind schneller gewesen denn ein Läufer; sie sind geflohen und haben nichts Gutes erlebt.

Zo vliegen mijn dagen voorbij, Sneller nog dan een ijlbode; Zo vluchten ze weg, Zonder geluk te aanschouwen;

26 Sie sind vergangen wie die starken Schiffe, wie ein Adler fleugt zur Speise.

Ze schieten heen als schepen van riet, Als een adelaar, die zich werpt op zijn prooi.

27 Wenn ich gedenke, ich will meiner Klage vergessen und meine Gebärde lassen fahren und mich erquicken,

Denk ik, ik wil mijn jammer vergeten, Weer vrolijk schijnen en blij,

28 so fürchte ich alle meine Schmerzen, weil ich weiß, daß du mich nicht unschuldig sein lässest.

Dan ben ik weer bang voor al mijn smarten, Wetend, dat Gij mij niet voor onschuldig houdt.

29 Bin ich denn gottlos, warum leide ich denn solche vergebliche Plage?

En wanneer ik dan toch schuldig moet zijn, Waarom doe ik mijn best, om niet?

30 Wenn ich mich gleich mit Schneewasser wünsche und reinigte meine Hände mit dem Brunnen,

Al was ik mij nog zo schoon met sneeuw, En reinig mijn handen met zeep,

31 so wirst du mich doch tunken in Kot, und werden mir meine Kleider scheußlich anstehen.

Toch ploft Gij mij neer in het vuil, Zodat mijn kleren van mij walgen.

32 Denn er ist nicht meinesgleichen, dem ich antworten möchte, daß wir vor Gericht miteinander kämen.

Neen, Gij zijt geen mens, zoals ik, dien ik ter verantwoording roep, Zodat wij te zamen voor de rechtbank verschijnen!

33 Es ist unter uns kein Schiedsmann, noch der seine Hand zwischen uns beide lege.

Ach, mocht er een scheidsrechter tussen ons zijn, Die zijn hand op ons beiden kon leggen;

34 Er nehme von mir seine Rute und lasse sein Schrecken von mir,

Die Gods roede van mij weg zou nemen, Zodat de schrik voor Hem mij niet deerde:

35 daß ich möge reden und mich nicht vor ihm fürchten dürfe; sonst kann ich nichts tun, das für mich sei.

Dan zou ik spreken zonder Hem te vrezen; Maar nu er geen is, neem ik het op voor mijzelf!