Psalm 73

1 Ein Lied, von Asaph. - Gewiß! Das höchste Gut für Israel ist Gott, für die, die reinen Herzens sind.

Asafa dziesma. Tiešām, Dievs ir Israēla labums, tiem, kam sirdis ir šķīstas.

2 Ich wäre fast mit meinem Fuß gestrauchelt; fast hätte einen Fehltritt ich getan.

Bet gandrīz es būtu paklupis ar savām kājām, mani soļi tik (tikko) neslīdēja.

3 Denn ich beneidete die Übermütigen und gaffte bei der Frevler Wohlergehen.

Jo man bija dusmas par lielīgiem, kad es redzēju, ka bezdievīgiem tik labi klājās.

4 Denn ihre Sklaven brauchen keine Fesseln, und kerngesund ist ihr Gesinde.

Jo vārgšanas tiem nav līdz nāvei, un tie resni nobarojušies.

5 Sie teilen nicht der Menschen Leid und werden nicht wie andere geplagt.

Tie nav bēdās kā citi ļaudis, un netop mocīti kā citi cilvēki.

6 Drum ist ihr Halsgeschmeide Übermut; Gewalttat heißt das Kleid, das sie umhüllt.

Tādēļ ar lepnību tie izrotājās un ar blēdību tie apģērbjas kā ar skaistām drēbēm.

7 Ihr Auge quillt aus Fett hervor; ausschweifend sind des Herzens Süchte.

No taukiem spīd viņu acs, viņu sirdsdomās plūst pāri.

8 Sie reden boshaft, voller Hohn, und drohen mit Gewalt von oben her.

Tie zobo, runā nikni no varas darba, tie lielās pārlieku.

9 Mit ihrem Munde tasten sie den Himmel an, und ihre Zunge herrscht durchs ganze Land-

Tie paceļas ar savu muti līdz debesīm, un viņu mēle šaujās pa zemes virsu.

10 "Fürwahr! Dahin hat er sein Volk gebracht, daß sie nicht Wasser zur Genüge fanden."

Tādēļ ļaudis piemetās tiem klāt, un tiem rodas ūdens papilnam,

11 Sie sprechen: "Ach, wie weiß denn Gott? Gibt's denn ein Wissen bei dem Höchsten?"

Un tie saka: kā Dievs zinās? Un vai tas Visuaugstais ir zinātājs?

12 Ja, diese sind so frevelhaft und glücklich in der Welt, vermehren sie ihr Hab und Gut.

Redzi, tādi ir tie bezdievīgie, un tomēr tiem arvien labi klājās pasaulē, un tie vairo savu bagātību.

13 So hielt ich denn vergeblich rein mein Herz und wusch in Unschuld meine Hände?

Tiešām, velti es esmu šķīstījis savu sirdi un mazgājis savas rokas nenoziedzībā,

14 Den ganzen Tag bin ich geplagt, und meine Züchtigung ist jeden Morgen da.

Un biju mocīts cauru dienu, un sods bija man klāt ik rītu.

15 Nähm ich mir aber vor, also zu sprechen: "So geht es dem Geschlechte Deiner Kinder", so wär's von mir vermessen.

Tomēr ja es sacītu: es runāšu tāpat kā viņi, redz, ar to es apgrēkotos pie Tavu bērnu draudzes.

16 Wenn ich's nachsinnend will verstehen, da wird's in meinen Augen erst ein Jammer,

Tāpēc es domāju, ka es to varētu saprast, bet tas bija visai grūti priekš manām acīm,

17 bis ich in Gottes heilige Pläne dringe. Da erst begreife ich ihr Ziel:

Tiekams es gāju Dieva svētumā un ņēmu vērā, kas viņiem pēcgalā notiek.

18 Du stellst sie auf gar schlüpferigen Boden, daß Du sie ins Verderben stürzest.

Tiešām, tu tos vedi uz slidenām vietām un tos nogāzi, ka tie iet postā.

19 Wie plötzlich gehen sie zugrunde! Wie schrecklich werden sie dahingerafft, vertilgt!

Kā viņi tik piepeši iet bojā! Tie iznīkst un iet bojā ar briesmām.

20 Wie beim Erwachen einen Traum der Wachende verachtet, so tust Du's, Herr, mit ihrem Schatten.

Tā kā sapnis zūd, kad uzmostas, tā tev, Kungs, ceļoties viņi nebūs nekas.

21 Wenn voll von Bitternis das Herz mir wäre, und schnitte durch die Nieren mir der Schmerz,

Kad rūgta taptu man sirds un riebtu man īkstis,

22 dann wäre ich ein Tier, ganz unverständig, ein unvernünftig Tier vor Dir.

Tad es būtu neprātīgs un nezinātu nekā; es būtu kā lops Tavā priekšā.

23 Doch immer bleibe ich Dir treu, wenn Du mich bei der Rechten fassest

Bet pie Tevis es palieku vienmēr; Tu mani turi pie manas labās rokas.

24 und leitest mich nach Deinem Rat und nimmst zuletzt mich noch zu Besserm mit.

Tu mani vadīsi pēc Sava padoma, un pēc mani uzņemsi godā.

25 Wen habe ich im Himmel? Und wenn ich Dich besitze, brauche ich auf dieser Welt nichts mehr.

Kad Tu esi mans, tad man nevajag ne debess, ne zemes.

26 Vergeht mein Fleisch, mein Herz, so bleibt doch meines Herzens Hort, mein Anteil Gott in Ewigkeit.

Jebšu man arī mirtu miesa un sirds, taču Tu, Dievs esi manas sirds patvērums un mana daļa mūžīgi.

27 Wer sich von Dir entfernt, kommt um. Jedweden tilgst Du, der Dir Treue kündigt.

Jo redzi, kas tālu no Tevis, tie ies bojā; Tu izdeldē visus, kas no Tevis atkāpjas.

28 Für mich ist's Seligkeit, mich Gott zu nahen. Ich setze meine Hoffnung auf den Herrn, den Herrn, daß ich verkünden kann, was immer Du verheißen hast.

Bet man tas ir prieks, tuvu būt pie Dieva, ka es savu cerību lieku uz To Kungu Dievu, ka es izteicu visus Tavus darbus.