Psalm 22

1 Auf den Siegesspender bei der Morgenröte, ein Lied, von David. Mein Gott, mein Gott, was hast Du mich verlassen, und stehst so ferne meinen Angst- und Klagerufen?

Dāvida dziesma. Dziedātāju vadonim pēc: „rīta blāzmas stirna“. Mans Dievs! Mans Dievs! Kāpēc Tu mani esi atstājis? Tu esi tālu no manas palīdzības, no manas kaukšanas vārdiem.

2 Mein Gott, am Tag erhebe ich den Ruf, und Du erhörst mich nicht, und also in der Nacht; Stillschweigen ist mir nicht vergönnt.

Mans Dievs, es saucu dienā, bet Tu man neatbildi, un nakti es arī klusu neciešu.

3 Und doch bist Du der Heilige Israels, Du schrecklich Thronender.

Bet Tu esi svēts, dzīvodams starp Israēla slavas dziesmām.

4 Auf Dich vertrauten unsere Väter; sie hofften, und Du halfest ihnen.

Uz Tevi mūsu tēvi cerējuši, tie ir cerējuši, un Tu tos esi izglābis.

5 Sie schrieen auf zu Dir und fanden Rettung, und ihr Vertrauen auf Dich ward nicht getäuscht.

Uz Tevi tie saukuši un ir izpestīti, tie cerējuši uz Tevi un nav palikuši kaunā.

6 Ich aber bin ein Wurm, kein Mann, der Leute Spott, verachtet von dem Pöbel.

Bet es esmu tārps un ne cilvēks, cilvēku apsmiekls un ļaužu nicināts.

7 Mich höhnt, wer mich nur sieht, verzieht den Mund und schüttelt mit dem Kopf.

Visi, kas mani redz, mani apmēda, atplēš lūpas un krata galvu sacīdami:

8 "Er freut sich an dem Herrn, der rette ihn! Der helfe ihm! Er ist sein Liebling."

Viņš to Tam Kungam sūdzējis; lai Tas viņu izrauj un viņu izglābj, ja Tam pie viņa ir labs prāts.

9 Du halfst mir aus der Mutter Schoß; Du bargst mich an der Mutter Brust.

Tomēr Tu tas esi, kas mani izvedis no mātes miesām; Tu man licis paļauties uz Tevi no mātes krūtīm.

10 Auf Dich bin ich vom Mutterschoß her angewiesen; vom Mutterleibe an bist Du mein Gott.

Uz Tevi es esmu mests no mātes klēpja, no mātes miesām Tu esi mans Dievs.

11 Bleib mir nicht fern! Die Not ist nah, und niemand hilft.

Neesi tālu no manis, jo bailība ir tuvu, jo palīga nav.

12 Der Farren viele stehen um mich her, und mich umringen Basanstiere.

Lieli vērši mani apstājuši, trekni buļļi ap mani apmetušies.

13 Sie sperren gegen mich die Rachen auf, wie Löwen, die vor Mordlust brüllen.

Tie atplēš savu rīkli pret mani kā lauva, plezdams un rūkdams.

14 Wie Wasser bin ich hingegossen; all meine Glieder haben sich gelöst. Mein Herz ist mir wie Wachs geworden, in meinem Busen hingeschmolzen.

Es esmu izgāzts kā ūdens, visi mani kauli ir izlauzti, mana sirds ir manās miesās kā izkausēts vasks.

15 Vertrocknet ist wie Lehm mein Schlund; am Gaumen haftet mir die Zunge, und wie mit Todesfarbe überzieht es mich.

Mans spēks ir izkaltis kā poda gabals, un mana mēle līp pie mana zoda, un Tu mani nolieci nāves pīšļos,

16 Denn Hunde haben mich umringt, der Frevler Rotte mich umgeben; sie machen Löcher mir an Händen und an Füßen.

Jo suņi mani apstājuši, un ļaundarītāju bars ap mani ir apmeties, tie manas rokas un manas kājas ir izurbuši.

17 Ich spüre Pein in allen meinen Gliedern; sie schauen zu und weiden sich an mir.

Es visus savus kaulus varu skaitīt, bet viņi skatās un lūko uz mani ar prieku.

18 Sie teilen meine Kleider unter sich und werfen über mein Gewand das Los.

Tie dala manas drēbes savā starpā un met kauliņus par manu apģērbu.

19 Herr, sei nicht fern! Zu Hilfe, meine Stärke; schnell!

Bet Tu, ak Kungs, neesi tālu, mans stiprums, steidzies man palīgā.

20 Errette vom Verderben meine Seele, aus der Gewalt der Hunde jetzt mein Leben!

Izglāb manu dvēseli no zobena, manu vientuli no suņu varas.

21 Entreiße mich der Löwen Rachen! Rett aus den Hörnern der Wildochsen mich!

Izpestī mani no lauvas rīkles un paklausi mani no vēršu ragiem.

22 Dann kündige ich meinen Brüdern Deinen Ruhm und preise Dich in der Gemeinde also:

Es sludināšu Tavu vārdu saviem brāļiem, es Tevi slavēšu draudzes vidū.

23 "Die ihr den Herrn fürchtet, preiset ihn! Von Jakobs Stamm ihr alle, ehret ihn! Von Israels Geschlecht ihr alle, fürchtet ihn!

Slavējiet To Kungu, jūs, kas Viņu bīstaties, viss Jēkaba dzimums lai Viņu godā, un bīstaties, viss Israēla dzimums.

24 Denn er verachtet und verschmäht es nicht, den Armen zu erhören, verhüllt sein Antlitz nicht vor ihm, und wenn er zu ihm ruft, erhört er ihn."

Jo Viņš nav nicinājis nedz apsmējis bēdīga bēdas, nedz no tā apslēpis Savu vaigu, un kad tas Viņu piesauca, tad Viņš paklausīja.

25 Dann trag ich meine Dankesschuld in großer Volksgemeinde ab; ich bringe dann gelobte Opfer dar vor denen, die ihn fürchten.

No Tevis es dziedāšu tai lielā draudzē, es maksāšu savus solījumus to priekšā, kas Viņu bīstas.

26 Dann sollen satt die Armen werden, den Herrn rühmen, die ihn suchen: "Auflebe euer Herz für immer!"

Tie bēdīgie ēdīs un būs paēduši, un kas To Kungu meklē, Viņu slavēs; jūsu sirds dzīvos mūžīgi.

27 Dann kehren sich zum Herrn die Erdenenden alle, und alle Heidenstämme beten vor Dir dann an, bedenkend,

Visi zemes gali to pieminēs un atgriezīsies pie Tā Kunga, un visas pagānu tautas klanīsies Viņa priekšā.

28 daß nur dem Herrn das Königtum gebührt, und daß er auch den Heiden Herrscher ist.

Jo Tam Kungam pieder tā valstība, un Viņš valda pār tām tautām.

29 Nur ihn allein beten auf Erden alle an. Ihm beugt sich, wer zur Grube fährt und dessen Seele nicht mehr lebenskräftig.

Visi treknie virs zemes ēdīs un pielūgs, visi, kas pīšļos guļ, klanīsies Viņa priekšā, arī tie, kas nevarēja uzturēt savu dzīvību.

30 Die Nachwelt derer, die ihm dienen, sie rühmt den Herrn dem kommenden Geschlecht,

Viņam būs dzimums, kas Viņam kalpos, par To Kungu sludinās līdz radu radiem;

31 und kündet einem nachgeborenen Volke seine Liebeund was er ihm getan.

Nāks un sludinās Viņa taisnību tiem ļaudīm, kas vēl dzims, ka Viņš to ir darījis.