Psalm 2

1 Was toben denn die Heiden und schmieden eitle Pläne Nationen?

Przeczże się poganie buntują, a narody przemyślają próżne rzeczy?

2 Der Erde Könige verbünden sich, und Fürsten pflegen Rat, dem Herrn und dem, den er gesalbt, zum Trotz:

Schodzą się królowie ziemscy, a książęta radzą społem przeciwko Panu, i przeciw pomazańcowi jego, mówiąc:

3 "Auf! Laßt uns ihre Fesseln sprengen, ihr Joch abschütteln!"

Potargajmy związki ich, a odrzućmy od siebie powrozy ich.

4 Der in dem Himmel thront, lacht ihrer; der Herr verspottet sie.

Ale ten, który mieszka w niebie, śmieje się; Pan szydzi z nich.

5 Doch schließlich redet er in seinem Zorn mit ihnen; mit seinem Grimme schreckt er sie.

Tedy będzie mówił do nich w popędliwości swojej, a w gniewie swoim przestraszy ich,

6 "Ich selber habe meinen König eingesetzt zu Sion über meinen heiligen Berg." -

Mówiąc: Jamci postanowił króla mojego nad Syonem, górą świętą moją.

7 Des Herrn Entschließung will ich künden; er sprach zu mir: "Du bist mein Sohn; ich habe heute dich gezeugt.

Opowiem ten dekret: Pan rzekł do mnie: Syn mój jesteś ty, Jam ciebie dziś spłodził.

8 So fordere von mir! Ich gebe Heidenvölker zum Besitze dir, der Erde Grenzen dir zum Eigentum.

Żądaj odemnie, a dam ci narody dziedzictwo twoje; a osiadłość twoję, granice ziemi.

9 Zerschelle sie mit einem Eisenstocke, zerschmettere sie gleich irdenem Gefäß."

Potrzesz ich laską żelazną, a jako naczynie zduńskie pokruszysz ich.

10 Nun, Könige! Bedenkt es wohl! Erdenrichter, laßt euch warnen!

Terazże tedy zrozumiejcie, królowie, nauczcie się sędziowie ziemi!

11 In Ehrfurcht dient dem Herrn, und werft euch zitternd nieder!

Służcie Panu w bojaźni, a rozradujcie się ze drżeniem.

12 Und huldigt ohne Falsch, daß er nicht zürne und ihr auf irrem Weg verderbet! Ein kleines nur, und schon entbrannt sein Zorn. Heil allen, die bei ihm sich bergen!

Pocałujcie syna, by się snać nie rozgniewał, i zginęlibyście w drodze, gdyby się najmniej zapaliła popędliwość jego. Błogosławieni wszyscy, którzy w nim ufają.