< Psalm 147 >

1 Lobpreist den Herrn! Weil er so gut, ist unser Gott des Lobes wert; weil er so liebevoll, des Ruhmes würdig.
Whakamoemititia a Ihowa; he pai hoki te himene ki to tatou Atua: ahuareka rawa, ataahua tonu te whakamoemiti.
2 Der Herr erbaut Jerusalem; er sammelt die Zerstreuten Israels.
Ko Ihowa hei hanga i Hiruharama: mana hoki nga whati o Iharaira e kohikohi.
3 Er heilet die gebrochenen Herzen und lindert ihre Schmerzen
Ko ia hei rongoa i te hunga ngakau maru: mana e takai o ratou wahi mamae.
4 Der Sterne Zahl hat er bestimmt und ruft sie all mit Namen auf.
E taua ana e ia nga whetu, te maha: e huaina ana hoki e ia o ratou ingoa katoa.
5 Ja, unser Herr ist groß, gewaltig, und seine Weisheit unbeschreiblich.
He nui to tatou Ariki, he nui hoki tona kaha: e kore e taea tona matauranga te whakaaro.
6 Der Herr hebt die Gebeugten auf; die Frevler aber beugt er in den Staub. -
Ko Ihowa te kaitautoko mo te hunga mahaki: ka turakina e ia te hunga kino ki te whenua.
7 So dankt dem Herrn in Wechselchören! So singet auf der Zither unserm Gott,
Waiata, whakawhetai ki a Ihowa: himene i runga i te hapa ki to tatou Atua:
8 ihm, der den Himmel deckt mit Wolken und so der Erde Regen schafft, der Gras auf Bergen sprossen läßt,
Ko ia nei te kaiuwhi i te rangi ki nga kapua, te kaihanga i te ua mo te whenua: e whakatupu ana ia i te tarutaru ki runga ki nga maunga.
9 und der dem Wilde Futter gibt, den jungen Raben das, wonach sie rufen!
E homai ana e ia he kai ma te kirehe: ma nga pi raweni hoki ina tangi.
10 Er hat nicht Lust an Rosses Stärke; nicht achtet er des Mannes Kraft.
E kore ia e ahuareka ki te kaha o te hoiho: e kore ia e manako ki nga waewae o te tangata.
11 Dem Herrn gefallen, die vor ihm sich fürchten, und wer auf seine Gnade harrt. -
E manako ana a Ihowa ki te hunga e wehi ana i a ia, ki te hunga e tumanako ana ki tona aroha.
12 Lobpreis den Herrn, Jerusalem! Lobsinge, Sion, deinem Gott!
Whakamoemititia a Ihowa, e Hiruharama: whakamoemititia tou Atua, e Hiona.
13 Er festigt deiner Tore Riegel und segnet darin deine Söhne,
Nana nei hoki i whakakaha nga tutaki o ou tatau: manaakitia ana e ia au tamariki i roto i a koe.
14 und wieder gibt er deinen Grenzen Frieden und sättigt dich mit feinstem Weizen.
Nana ano i mau ai te rongo i roto i ou rohe: nana koe i makona ai i te witi pai rawa.
15 Zur Erde sendet er sein Wort, und schnell läuft sein Befehl.
E tukua ana e ia tana kupu ki te whenua: tere rawa te rere o tana kupu.
16 Wie Wolle gibt er Schnee und streut den Reif wie Asche.
E homai ana e ia te hukarere ano he huruhuru hipi: e whakatitaritaria ana te haupapa ano he pungarehu.
17 Er wirft sein Eis wie Brocken hin; vor seiner Kälte bleibt das Wasser stehen.
Maka mai ana e ia tana hauhunga ano he maramara: ko wai e tu i mua i tana matao?
18 Dann sendet er sein Wort; er macht sie schmelzen. Er gibt mir leis Befehl, und sie zergehn in Wasser.
E tukua ana e ia tana kupu, a whakarewaina ana aua mea: ka meinga tana hau kia pupuhi, rere ana nga wai.
19 Er, der sein Wort läßt Jakob hören, Gesetz und Rechte Israel.
E whakakitea ana e ia tana kupu ki a Hakopa; ana tikanga, me ana whakaritenga ki a Iharaira.
20 So hat er keinem Heidenvolk getan, seine Gebote lehrte er sie nicht. Alleluja!
Kahore i pera tana hanga ki tetahi iwi; kihai ano ana whakaritenga i mohiotia e ratou. whakamoemititia a Ihowa.

< Psalm 147 >