< Psalm 147 >

1 Lobpreist den Herrn! Weil er so gut, ist unser Gott des Lobes wert; weil er so liebevoll, des Ruhmes würdig.
alleluia Aggei et Zacchariae laudate Dominum quoniam bonum psalmus Deo nostro sit iucunda decoraque; laudatio
2 Der Herr erbaut Jerusalem; er sammelt die Zerstreuten Israels.
aedificans Hierusalem Dominus dispersiones Israhel congregabit
3 Er heilet die gebrochenen Herzen und lindert ihre Schmerzen
qui sanat contritos corde et alligat contritiones illorum
4 Der Sterne Zahl hat er bestimmt und ruft sie all mit Namen auf.
qui numerat multitudinem stellarum et omnibus eis nomina vocans
5 Ja, unser Herr ist groß, gewaltig, und seine Weisheit unbeschreiblich.
magnus Dominus noster et magna virtus eius et sapientiae eius non est numerus
6 Der Herr hebt die Gebeugten auf; die Frevler aber beugt er in den Staub. -
suscipiens mansuetos Dominus humilians autem peccatores usque ad terram
7 So dankt dem Herrn in Wechselchören! So singet auf der Zither unserm Gott,
praecinite Domino in confessione psallite Deo nostro in cithara
8 ihm, der den Himmel deckt mit Wolken und so der Erde Regen schafft, der Gras auf Bergen sprossen läßt,
qui operit caelum nubibus et parat terrae pluviam qui producit in montibus faenum et herbam servituti hominum
9 und der dem Wilde Futter gibt, den jungen Raben das, wonach sie rufen!
et dat iumentis escam ipsorum et pullis corvorum invocantibus eum
10 Er hat nicht Lust an Rosses Stärke; nicht achtet er des Mannes Kraft.
non in fortitudine equi voluntatem habebit nec in tibiis viri beneplacitum erit ei
11 Dem Herrn gefallen, die vor ihm sich fürchten, und wer auf seine Gnade harrt. -
beneplacitum est Domino super timentes eum et in eis qui sperant super misericordia eius
12 Lobpreis den Herrn, Jerusalem! Lobsinge, Sion, deinem Gott!
alleluia lauda Hierusalem Dominum lauda Deum tuum Sion
13 Er festigt deiner Tore Riegel und segnet darin deine Söhne,
quoniam confortavit seras portarum tuarum benedixit filiis tuis in te
14 und wieder gibt er deinen Grenzen Frieden und sättigt dich mit feinstem Weizen.
qui posuit fines tuos pacem et adipe frumenti satiat te
15 Zur Erde sendet er sein Wort, und schnell läuft sein Befehl.
qui emittit eloquium suum terrae velociter currit sermo eius
16 Wie Wolle gibt er Schnee und streut den Reif wie Asche.
qui dat nivem sicut lanam nebulam sicut cinerem spargit
17 Er wirft sein Eis wie Brocken hin; vor seiner Kälte bleibt das Wasser stehen.
mittit cristallum suum sicut buccellas ante faciem frigoris eius quis sustinebit
18 Dann sendet er sein Wort; er macht sie schmelzen. Er gibt mir leis Befehl, und sie zergehn in Wasser.
emittet verbum suum et liquefaciet ea flabit spiritus eius et fluent aquae
19 Er, der sein Wort läßt Jakob hören, Gesetz und Rechte Israel.
qui adnuntiat verbum suum Iacob iustitias et iudicia sua Israhel
20 So hat er keinem Heidenvolk getan, seine Gebote lehrte er sie nicht. Alleluja!
non fecit taliter omni nationi et iudicia sua non manifestavit eis

< Psalm 147 >