< Sprueche 12 >

1 Wer Mahnung liebt, liebt auch Erkenntnis; wer aber Rüge haßt, ist töricht.
Qui diligit disciplinam, diligit scientiam: qui autem odit increpationes, insipiens est.
2 Der gute Mann erhält vom Herrn, was er für's Leben braucht, der Bauernfänger nur erschwindelt es.
Qui bonus est, hauriet gratiam a Domino: qui autem confidit in cogitationibus suis, impie agit.
3 Kein Mensch kommt zum Bestand durch Frevel; der Frommen Wurzel aber wanket nicht.
Non roborabitur homo ex impietate: et radix iustorum non commovebitur.
4 Ein wackeres Weib ist seinem Gatten eine Krone; ein schändliches ist ihm wie Wurmfraß in den Knochen.
Mulier diligens, corona est viro suo: et putredo in ossibus eius, quæ confusione res dignas gerit.
5 Gedanken frommer Leute zielen auf das Recht, der Frevler Pläne auf Betrug.
Cogitationes iustorum iudicia: et consilia impiorum fraudulenta:
6 Der Frevler Worte stellen selbst dem Blute nach; der Frommen Mund errettet es.
Verba impiorum insidiantur sanguini: os iustorum liberabit eos.
7 Wenn Frevler stürzen, daß sie nicht mehr sind, dann hat der Frommen Haus Bestand.
Verte impios, et non erunt: domus autem iustorum permanebit.
8 Gelobt wird nach der Klugheit Maß ein Mann; doch der verschrobenen Verstandes, wird verachtet.
Doctrina sua noscetur vir: qui autem vanus et excors est, patebit contemptui.
9 Weit besser, wer geringen Stands, doch einen Sklaven halten kann, als wer sich vornehm dünkt und brotlos ist.
Melior est pauper et sufficiens sibi, quam gloriosus et indigens pane.
10 Der Fromme sorgt sich für sein Vieh, für alles, was ihm not tut; das Herz des Bösen aber ist erbarmungslos.
Novit iustus iumentorum suorum animas: viscera autem impiorum crudelia.
11 Wer seinen Acker baut, hat Brot in Fülle; wer nichtigen Dingen nachgeht, ist ein Tor.
Qui operatur terram suam, satiabitur panibus: qui autem sectatur otium, stultissimus est. Qui suavis est in vini demorationibus, in suis munitionibus relinquit contumeliam.
12 Der Bösen Höhen ist des Frevlers Wunsch; die Frommen aber gründen tief.
Desiderium impii munimentum est pessimorum: radix autem iustorum proficiet.
13 Durch Widerspruch fängt sich der Frevler; der Not entkommt der Fromme.
Propter peccata labiorum ruina proximat malo: effugiet autem iustus de angustia.
14 Der Edelmann labt sich an schönen Reden; entlohnt wird der Gewöhnliche für seiner Hände Werk.
De fructu oris sui unusquisque replebitur bonis, et iuxta opera manuum suarum retribuetur ei.
15 Dem Toren scheint sein Weg der richtige; der Weise aber hört auf Rat.
Via stulti recta in oculis eius: qui autem sapiens est, audit consilia.
16 Ein Tor läßt seinen Zorn den ganzen Tag durch merken: doch den Verdruß verbirgt der Kluge.
Fatuus statim indicat iram suam: qui autem dissimulat iniuriam, callidus est.
17 Wer Wahrheit meldet, spricht, was sich bewährt: ein falscher Zeuge macht Enttäuschung.
Qui quod novit loquitur, index iustitiæ est: qui autem mentitur, testis est fraudulentus.
18 Gar manche führen Reden gleich den Stichen eines Schwerts; doch Heilung bringt des Weisen Zunge.
Est qui promittit, et quasi gladio pungitur conscientiæ: lingua autem sapientium sanitas est.
19 Wahrheitsgemäße Rede hat für immer Geltung; nur einen Augenblick behauptet sich die falsche.
Labium veritatis firmum erit in perpetuum: qui autem testis est repentinus, concinnat linguam mendacii.
20 Enttäuschung kommt ins Herz der Unheilplanenden, doch Freude denen, die das Wohlergehen fördern.
Dolus in corde cogitantium mala: qui autem pacis ineunt consilia, sequitur eos gaudium.
21 Dem Frommen fällt nie Böses ein; die Frevler aber sind voll Bosheit.
Non contristabit iustum quidquid ei acciderit: impii autem replebuntur malo.
22 Ein Greuel für den Herrn sind falsche Lippen; doch die wahrhaftig handeln, sind ihm angenehm.
Abominatio est Domino labia mendacia: qui autem fideliter agunt, placent ei.
23 Ein kluger Mann verbirgt sein Wissen; das Herz der Toren sprudelt Törichtes hervor.
Homo versatus celat scientiam: et cor insipientium provocat stultitiam.
24 Die Hand der Fleißigen wird herrschen; die lässige wird fronen müssen.
Manus fortium dominabitur: quæ autem remissa est, tributis serviet.
25 Ein Kummer in des Menschen Herzen drückt es nieder; ein freundlich Wort verwandelt es in Fröhlichkeit.
Mœror in corde viri humiliabit illum, et sermone bono lætificabitur.
26 Der Fromme sucht und findet seine Nahrung; der Weg der Frevler führt sie irre.
Qui negligit damnum propter amicum, iustus est: iter autem impiorum decipiet eos.
27 Die Faulheit bringt nicht ihre Nahrung auf, der Fleißige jedoch ein groß Vermögen.
Non inveniet fraudulentus lucrum: et substantia hominis erit auri pretium.
28 Zum Leben kommt man auf der Tugend Pfad; der Weg des Truges führt zum Tode.
In semita iustitiæ, vita: iter autem devium ducit ad mortem.

< Sprueche 12 >