Klagelieder 1

1 Wie sitzt so einsam da die Stadt, vordem so reich an Volk! Wie ward zu einer Witwe, die einst so groß war unter den Nationen! Die Königin der Länder muß Sklavendienste tun.

Вай! Кум стэ пэрэситэ акум четатя ачаста атыт де плинэ де попор алтэдатэ! А рэмас ка о вэдувэ! Еа, каре алтэдатэ ера маре ынтре нямурь, фрунташэ принтре цэрь, а ажунс роабэ астэзь!

2 Sie weint und weint noch in der Nacht; die Tränen netzen ihre Wangen. Nicht einer ihrer Buhlen tröstet sie; all ihre Freunde brechen ihr die Treue und werden ihre Feinde.

Плынӂе амарник ноаптя ши-й кург лакримь пе ображь. Ничунул дин тоць чей че о юбяу н-о мынгые; тоць приетений ей ау пэрэсит-о ши и с-ау фэкут врэжмашь.

3 Vor Elend schwindet Juda hin vor hartem Sklavendienst. Jetzt weilt es bei den Heiden und findet keine Ruhestatt. Alle, die es verfolgen, sie finden es in Nöten.

Иуда а плекат ын прибеӂие дин причина апэсэрий ши мунчилор греле. Локуеште ын мижлокул нямурилор ши ну гэсеште одихнэ! Тоць пригониторий луй л-ау ажунс токмай кынд ый ера май маре стрымтораря.

4 Die Sionswege trauern; Festpilger fehlen. All ihre Tore sind verödet, und ihre Priester seufzen, und ihre Jungfrauen sind voll Gram, ihr selbst ist's wehe.

Друмуриле Сионулуй сунт тристе, кэч нимень ну се май дуче ла сэрбэторь, тоате порциле луй сунт пустий, преоций луй офтязэ; фечоареле луй сунт мыхните ши ел ынсушь есте плин де амэрэчуне.

5 Und ihre Feinde kommen obenauf, und wohlgemut sind ihre Gegner. Der Herr hat sie mit Gram erfüllt ob ihrer vielen Sünden; fortziehen ihre Kinder in Gefangenschaft, vorm Feinde her.

Асуприторий луй сар бируиторь, врэжмаший луй сунт мулцумиць. Кэч Домнул л-а смерит дин причина мулцимий пэкателор луй; копиий луй ау мерс ын робие ынаинтя асуприторулуй.

6 Fortzieht von Sions Tochter all ihre Herrlichkeit. Und ihre Fürsten gleichen Widdern, die keine Weide finden und so vorm Treiber kraftlos laufen.

С-а дус де ла фийка Сионулуй тоатэ подоаба ей. Кэпетенииле ей ау ажунс ка ниште чербь каре ну гэсеск пэшуне ши мерг фэрэ путере ынаинтя челуй че-й гонеште.

7 Jerusalem gedenkt in seines Elends Tagen und seiner Heimatlosigkeit all seiner Herrlichkeiten, die seit der Urzeit ihm beschert gewesen, wie nun sein Volk durch Feindes Hände fiel und niemand ihm zu Hilfe eilte und ihm die Dränger zuschauten und seines Feierabends wegen lachten.

Ын зилеле неказулуй ши тикэлошией луй, Иерусалимул ышь адуче аминте де тоате бунэтэциле де каре а авут парте дин зилеле стрэбуне; кынд а кэзут попорул луй ын мына асуприторулуй, нимень ну й-а венит ын ажутор, яр врэжмаший се уйтау ла ел ши рыдяу де прэбуширя луй.

8 Schwer hat Jerusalem gesündigt; zum Abscheu ist es drum geworden. Die einstens es verehrt, verachten's alle. Sie schauten seine Blöße, und selberseufzt es tief, sich abwendend.

Греу а пэкэтуит Иерусалимул! Де ачея а ажунс де скырбэ. Тоць чей че-л прецуяу ыл диспрецуеск акум, вэзынду-й голичуня, ши ел ынсушь се ынтоарче ын алтэ парте ши офтязэ.

9 Sein Unflat klebt an seinen Säumen; sein Ende hat es nicht bedacht. In unerhörter Weise kam's herab; ihm fehlte jeder Tröster. "Ach Herr, sieh doch mein Elend an! Der Feind frohlockt."

Некурэция стэтя липитэ пе поала хайней луй ши ну се гындя ла сфыршитул сэу. А кэзут греу де тот. Нимень ну-л мынгые. „Вези-мь тикэлошия, Доамне, кэч ятэ че семец есте врэжмашул!”

10 Der Feind streckt seine Hände aus nach allen seinen Schätzen. Es mußte sehn, wie in sein Heiligtum die Heiden drangen, von denen du geboten: "Sie dürfen nicht in die Gemeinde dein gelangen."

Асуприторул а ынтинс мына ла тот че авя ел май скумп; ба ынкэ а вэзут кум, ын Локашул луй чел Сфынт, ау интрат нямуриле, кэрора Ту ле порунчисешь сэ ну интре ын адунаря Та!

11 All seine Leute seufzen, suchen Brot. Sie geben ihre Schätze hin für Speise, um so das Leben sich zu fristen. "Herr, schau und blicke her, wie ich mißachtet bin!"

Тот попорул луй каутэ пыне суспинынд; шь-ау дат лукруриле скумпе пе хранэ, нумай ка сэ-шь цинэ вяца. „Уйтэ-Те, Доамне, ши привеште кыт де ынжосит сунт!”

12 Nicht stimmt's zu euerer Erfahrung. "Ihr all, die ihr des Weges zieht! Schaut her und seht, ob ist ein Schmerz wie meiner, der mir ward angetan, mir, die der Herr mit Gram erfüllte am Tage seiner Zornesglut!

„О, вой, каре тречець пе лынгэ мине, привиць ши ведець дакэ есте врео дурере ка дуреря мя, ка дуреря ку каре м-а ловит Домнул ын зиуа мынией Луй апринсе!

13 Er sandte aus der Höhe Feuer hin in mein Gebein und ließ es tief eindringen, und meinen Füßen stellte er ein Netz; zurück getrieben hat er mich und mich gar jammervoll gemacht, für alle Zeiten siech.

Мь-а азвырлит де сус ын оасе ун фок каре ле арде; мь-а ынтинс ун лац суб пичоаре ши м-а дат ынапой. М-а ловит ку пустиире ши ку о лынчезялэ де тоате зилеле!

14 Gefertigt ward mein Sündenjoch. Durch seine Hand ward es geknüpft und kam auf meinen Nacken. Er brach mir meine Kraft. Der Herr hat mich in Hände überliefert, aus denen ich mich nicht befreien kann

Мына Луй а легат жугул нелеӂюирилор меле, каре стау ымплетите ши легате де гытул меу. Мь-а фрынт путеря. Домнул м-а дат ын мыниле ачелора кэрора ну пот сэ ле стау ымпотривэ.

15 Verworfen hat der Herr all meine Helden in meiner Mitte, und er beraumte wider mich den Tag, um meine jungen Männer zu zermalmen. Der Herr trat selbst die Kelter der Jungfrau, Judas Tochter.

Домнул а трынтит ла пэмынт пе тоць витежий дин мижлокул меу; а стрынс о оштире ымпотрива мя, ка сэ-мь прэпэдяскэ тинеретул; ка ын тяск а кэлкат Домнул пе фечоара, фийка луй Иуда.

16 Darüber weine ich. Mein Auge, ja mein Auge fließt in Wasser. Denn fern ist mir der Tröster, der mir die Seele labt. Verstört sind meine Kinder; der Feind so stark."

Де ачея плынг, ымь варсэ лакримь окий, кэч С-а депэртат де ла мине Чел че требуя сэ мэ мынгые, Чел че требуя сэ-мь ынвиорезе вяца; фиий мей сунт здробиць, кэч врэжмашул а бируит.”

17 Es streckte Sion seine beiden Hände aus; doch fand es keinen Tröster. Der Herr entbot gen Jakob von allen Seiten seine Feinde. So ward Jerusalem bei ihnen zu einem Schimpfwort.

Сионул ынтинде мыниле ругэтор, ши нимень ну-л мынгые. Домнул а тримис ымпотрива луй Иаков, де жур ымпрежур, врэжмашь; Иерусалимул а ажунс де батжокурэ ын мижлокул лор.

18 "Der Herr ist so gerecht; denn seinem Worte trotzte ich. Ihr Völker alle! Hört es! Seht meinen Schmerz mit an! Gefangen zogen meine Jungfrauen fort und meine Jünglinge.

„Домнул есте дрепт, кэч м-ам рэзврэтит ымпотрива порунчилор Луй. Аскултаць, тоате попоареле, ши ведеци-мь дуреря! Фечоареле ши тинерий мей с-ау дус ын робие.

19 Ich rufe meinen Buhlen zu; sie lassen mich im Stich, und meine Priester, meine Ältesten, verschmachten in der Stadt. Sie suchen für sich Speise, um so das Leben sich zu fristen.

Мь-ам кемат приетений, дар м-ау ыншелат, преоций ши бэтрыний мей ау мурит ын четате, кэутынд хранэ ка сэ-шь цинэ вяца.

20 Sie, Herr, wie mir so bange! Mein Inneres glüht; im Busen dreht sich mir das Herz; denn ich bin voll von Bitternissen. Das Schwert würgt draußen meine Kinder; drin herrscht die Pest.

Доамне, уйтэ-Те ла неказул меу. Лэунтрул меу фербе, ми с-а ынторс инима ын мине, кэч ам фост неаскултэтор. Афарэ, сабия м-а лэсат фэрэ копий; ын касэ, моартя.

21 Sie hören, wie ich seufze; ich aber habe keinen Tröster. Von meinem Unglück hören alle meine Feinde; sie jubeln, daß Du mir es angetan, daß Du herbeigeführt den Tag, den Du verkündet, und waren doch wie ich.

М-ау аузит суспинынд, дар нимень ну м-а мынгыят. Тоць врэжмаший мей, кынд ау афлат де ненорочиря мя, с-ау букурат кэ Ту ай адус-о, дар вей адуче, вей вести зиуа кынд ши ей вор фи ка мине.

22 Laß ihre Bosheit vor Dich kommen! An ihnen tu, wie Du an mir getan um aller meiner Sünden willen! Denn ohne Zahl sind meine Seufzer; mein Herz ist siech."

Аду тоатэ рэутатя лор ынаинтя Та ши фэ-ле кум мь-ай фэкут мие пентру тоате фэрэделеӂиле меле! Кэч суспинеле меле сунт мулте ши инима ымь есте болнавэ.”