< Klagelieder 3 >

1 Ich bin der Mann, der Elend hat erfahren durch seines Grimmes Rute.
Ko ahau te tangata kua kite i te pouri, he mea na te rakau o tona riri.
2 Mich drängte er und führte mich in Finsternis und tiefes Dunkel.
I arahina e ia, i meinga kia haere i te pouri, kahore i te marama.
3 An mir erprobt er immer wieder seine Macht den ganzen Tag.
He pono kua tahuri mai ia ki ahau, kua anga mai tona ringa ki ahau, a pau noa te ra.
4 Er rieb mir auf mein Fleisch und meine Haut, zerbrach mir mein Gebein.
Kua meinga nei e ia oku kikokiko me toku kiri kia rite ki o te koroheke, mangungu kau i a ia oku wheua.
5 Und eingeschritten ist er gegen mich mit Gift und Aufhängen,
Kua hanga e ia he patu moku; karapotia ana ahau ki te wai kawa, ki te raruraru.
6 versetzte mich in Finsternis wie ewig Tote.
Kua meinga ahau e ia kia noho ki nga wahi pouri, kia pera me te hunga kua mate noa ake.
7 Er mauerte mich ein, ließ keinen Ausweg offen, beschwerte mich mit Ketten.
Kua oti ahau te taiepa mai e ia, te puta atu ahau; kua meinga e ia toku mekameka kia taimaha.
8 Ob ich auch schreie, rufe, er weist mein Beten ab,
Ae ra, i ahau e karanga ana, e hamama ana kia awhinatia, ka araia mai e ia taku inoi.
9 versperrt mit Pfählen meine Wege, verstört mir meine Pfade.
Kua oti ano oku ara te taiepa mai e ia ki te kohatu tarai, whakakopikopikoa ake e ia oku ara.
10 Er ist mir wie ein Bär, der lauert, ein Löwe in dem Hinterhalt.
Ko tona rite ki ahau kei te pea e whanga ana, kei te raiona i nga wahi ngaro.
11 Er kreist um meine Wege, umschließt mich, macht mich einsam,
Whakangaua ketia ana e ia oku ara, haehaea putia iho ahau; meinga ana ahau e ia kia noho kau noa iho.
12 dann spannt er seinen Bogen und stellt als Ziel mich auf für seine Pfeile.
Kua whakapikoa e ia tana kopere, a whakaturia ake ahau e ia hei koperenga pere.
13 Er schießt mir in die Nieren des Köchers Söhne.
Kua meinga e ia nga pere o tana papa pere kia ngoto ki oku whatumanawa.
14 Ich wurde meinem ganzen Volke zum Gespött, ihr Spottlied für den ganzen Tag.
Kua waiho ahau hei katanga ma toku iwi katoa; hei waiata ma ratou a pau noa te ra.
15 Mit Bitternissen machte er mich satt, berauschte mich mit Wermut,
Kua whakakiia ahau e ia ki nga mea kawa, whakainumia rawatia ana ahau e ia ki te taru kawa.
16 zermalmen ließ er meine Zähne Kiesel und wälzte mich im Staube.
Kua whatiwhatiia ano hoki e ia oku niho ki te kirikiri, hipokina ana ahau e ia ki te pungarehu.
17 Des Glücks beraubt ward meine Seele, daß ich des Heiles ganz vergaß
Kua nekehia atu e koe toku wairua kei tata ki te rangimarie; i wareware ahau ki te pai.
18 und sprach: "Dahin ist meine Lebenskraft und meine Hoffnung auf den Herrn."
Ki tonu ake ahau, kua pirau toku kaha, kahore he tumanakohanga maku ki a Ihowa.
19 Ja, der Gedanke an mein Elend, meine Irrsale, ist Wermut mir und Gift.
Mahara ki toku ngakau mamae, ki toku pouri, ki te taru kawa, ki te wai kawa.
20 Und doch denkt meine Seele dran und sinnt in mir.
Maharahara tonu toku wairua ki a ratou, piko tonu iho i roto i ahau.
21 Und ich bedachte dies und schöpfte daraus meine Hoffnung.
E whakahokia ake ana tenei e ahau ki toku ngakau, koia i tumanako ai ahau.
22 Des Herren Huld ist nicht zu Ende und sein Erbarmen nicht erschöpft.
He mahi tohu na Ihowa te poto ai tatou, he kore no ana mahi aroha e mutu.
23 Neu ist's an jedem Morgen; ja: "Groß ist Deine Treue;
E hou tonu ana ratou i tenei ata, i tenei ata; he nui tou pono.
24 mein Anteil ist der Herr", spricht meine Seele; "drum hoffe ich auf ihn."
Ko Ihowa te wahi moku, e ai ta toku wairua; no reira ka tumanako ahau ki a ia.
25 Der Herr ist denen gütig, die seiner harren, und einer Seele, die ihn sucht.
He pai a Ihowa ki te hunga e tumanako ana ki a ia, ki te wairua e rapu ana i a ia.
26 Drum ist es gut, schweigend des Herren Hilfe zu erwarten.
He pai ano kia tumanako te tangata, kia tatari marie hoki ki ta Ihowa whakaora.
27 Gar heilsam ist es für den Mann, das Joch in seiner Jugend schon zu tragen.
He pai ano mo te tangata kia amohia e ia te ioka i tona tamarikitanga.
28 Er sitze einsam da und schweige, weil er's ihm auferlegt!
Me noho ia, tona kotahi, me whakarongo puku hoki, no te mea nana i uta ki a ia.
29 Mit seinem Mund berühre er den Staub! Vielleicht gibt's dann noch Hoffnung.
Me tuku e ia tona mangai ki te puehu; mehemea pea tera he tumanakohanga.
30 Er biete seine Wange jenem dar, der nach ihm schlägt, und lasse sich mit Schmach ersättigen!
Me hoatu e ia tona paparinga ki te tangata e papaki ana i a ia: kia ki tonu ia i te tawai.
31 Denn nicht auf ewig will der Herr verstoßen.
E kore hoki e mau tonu ta Ihowa panga:
32 Und fügt er auch Betrübnis zu, erbarmt er sich auch wieder seiner Gnadenfülle nach.
Ahakoa whakapouri ia, ka aroha ano ia, ka rite ki te nui o tana mahi tohu.
33 Denn nicht aus Lust erniedrigt er und beugt die Menschenkinder,
Kahore hoki ona ngakau whiu, whakapouri ranei, i nga tama a te tangata.
34 damit man mit den Füßen all die Gefangenen des Landes trete,
Ko te kuru i nga herehere katoa o te whenua ki raro i ona waewae;
35 daß man das Recht der Leute beuge, das sie beim Allerhöchsten haben.
Ko te whakapeau ke i te tika o te tangata ina whakawakia i te aroaro o te Runga Rawa;
36 Daß jemandem sein Recht genommen wird, das kann der Herr nicht billigen.
Ko te whakariro ke i ta te tangata ina totohe, e kore tena e whakapaingia e te Ariki.
37 Wer ist's, der sprach, und es geschah, und nicht befohlen hätte es der Herr?
Ko wai tenei hei ki mai, a ka oti, i te mea kihai i whakahaua e te Ariki?
38 Ja, kommt nicht aus des Höchsten Mund das Schlimme wie das Gute?
He teka ianei e puta mai ana te kino me te pai i roto i te mangai o te Runga Rawa?
39 Was klagt ein Mensch im Leben, ein Mann ob seiner Sündenstrafe?
He aha te tangata ora i amuamu ai, te tangata ina whiua mo ona hara?
40 Laßt uns doch unsern Wandel prüfen und erforschen und uns zum Herrn bekehren!
E rapu tatou, e kimi i o tatou ara, a ka tahuri ano ki a Ihowa.
41 Laßt uns die Herzen lieber als die Hände zu Gott im Himmel heben:
Kia ara atu o tatou ngakau me o tatou ringa ki te Atua i te rangi.
42 "Gesündigt haben wir in Widerspenstigkeit; Du hast uns nicht vergeben.
I he matou, i whakakeke; kihai ano koe i muru i to matou he.
43 Du hast mit Zorn uns ganz bedeckt, verfolgt, gemordet mitleidlos.
Kua hipokina nei e koe ki te riri, tukinotia ana matou e koe: tukitukia ana e koe, kihai ano i tohungia e koe.
44 Du hast Dich in Gewölk gehüllt, daß kein Gebet hindurch mehr dringe.
Hipokina ana e koe he kapua ki a koe, kei puta atu ta matou inoi.
45 Zu Kehricht und zum Auswurf hast Du uns gemacht inmitten jener Völker.
Kua meinga matou e koe hei paru tahinga, hei mea akiri i waenga i nga iwi.
46 Weit rissen über uns den Mund all unsre Feinde auf.
Kua hamama mai nga mangai o o matou hoariri katoa ki a matou.
47 Zu Angst und Furcht ward uns Verwüstung und Verderben."
Ko te wehi, ko te rua, kua tae mai kei a matou, te whakamoti me te wawahi.
48 Mein Auge weinte Wasserströme ob der Vernichtung, die getroffen meines Volkes Tochter.
Kei te tarere nei nga awa wai i toku kanohi, mo te wawahanga o te tamahine a toku iwi.
49 Und ohne Ruhe fließt mein Auge und ohne Rasten,
Maturuturu ana te wai i toku kanohi, kahore hoki e mutu, te ai he pariratanga,
50 bis daß herniederschaue und es sehe der Herr vom Himmel.
Kia titiro mai ra ano a Ihowa, kia kite mai ra ano ia i runga i te rangi.
51 Mein Auge klagt ohn Ende ob all den Töchtern meiner Stadt.
E meatia iho ana toku ngakau e toku kanohi, mo nga tamahine katoa o toku pa.
52 Mich jagten hin und her wie einen Vogel, die mir so grundlos Feinde waren.
Kua whaia kinotia ahau ano he manu e ratou, e te hunga e hoariri ana ki ahau, kahore he take.
53 Mein Leben wollten sie vernichten in der Grube; mit Steinen warfen sie auf mich.
Ngaro iho i a ratou toku ara i roto i te poka, kua maka e ratou he kohatu ki runga ki ahau.
54 Dann strömte übers Haupt mir Wasser; ich sprach: "Ich bin verloren."
I rere nga wai i runga i toku mahunga: i mea ahau, kua motuhia ketia ahau.
55 Da rief ich Deinen Namen, Herr, aus tiefster Grube an.
I karanga ahau ki tou ingoa, e Ihowa, i roto i te poka i raro rawa.
56 Du hörtest meine Stimme: "Ach, verschließe meinem Rufen und meinem Seufzen nicht Dein Ohr!"
I rongo koe ki toku reo; kaua e huna tou taringa ki te tanga o toku manawa, ki taku karanga.
57 Du nahtest, als ich Dich gerufen; Du sprachst: "Sei nur getrost!"
I whakatata mai koe i te ra i karanga ai ahau ki a koe; i ki mai koe, Kaua e wehi.
58 Du führtest meine Sache, Herr; Du wahrtest mir das Leben.
Kua tohea e koe, e te Ariki, nga tohe a toku wairua; kua hokona e koe toku ora.
59 Nun siehst Du, Herr: Bedrückt bin ich. Verhilf zu meinem Rechte mir!
Kua kite koe, e Ihowa, i te he i mahia ki ahau: mau e whakarite taku whakawa.
60 All ihre Rachgier schauest Du, all ihre Pläne gegen mich,
Kua kite koe i to ratou mauahara katoa, i o ratou whakaaro katoa moku.
61 Du hörst ihr Schmähen, Herr, und all ihr Planen gegen mich,
Kua rongo koe ki ta ratou tawai, e Ihowa, ki o ratou whakaaro katoa moku;
62 die Reden meiner Widersacher, ihr stetes Trachten gegen mich.
Ki nga ngutu o te hunga i whakatika mai ki ahau, ki ta ratou tikanga moku, a pau noa te ra.
63 Ihr Sitzen und ihr Aufstehn schau Dir an! Zum Spottlied bin ich ihnen.
Tirohia mai to ratou nohoanga iho, to ratou whakatikanga ake; ko ahau te waiatatia nei e ratou.
64 Du lohnest ihnen, Herr, nach ihrer Hände Werk.
Hoatu he utu ki a ratou, e Ihowa, kia rite ki te mahi a o ratou ringa.
65 Verblendung gibst Du ihrem Herzen, gibst ihnen Deinen Fluch.
Hoatu ki a ratou he ngakau pakeke, tau kanga ki a ratou.
66 Im Zorn verfolgst Du sie und tilgst sie unterm Himmel, Herr.
Whaia ratou i runga i te riri, whakangaromia atu ratou i raro i nga rangi o Ihowa.

< Klagelieder 3 >