Job 37

1 "Darob erzittert mir das Herz und hebt sich weg von seiner Stelle.

Patiesi, par to trīc mana sirds un uzlec no savas vietas.

2 Auf seine Stimme hört voll Furcht, das Wort, das seinen Mund verläßt!

Klausiet, jel klausiet, kā Viņa pērkons rūc, un kāda balss no Viņa mutes iziet.

3 Er sendet's unterm ganzen Himmel hin, dazu sein Licht bis zu der Erde Säumen.

Viņš to izlaiž pa visām debesīm, un Savu spīdumu pa visiem zemes galiem.

4 Und hintendrein brüllt eine Stimme; mit einer Stimme, allgewaltig, donnert es, und nichts hält sie zurück, wenn sein Befehl sich hören läßt.

Pēc tam rūc Viņa balss, Viņš liek pērkonam rībēt ar varenu skaņu un neaiztur tos (zibeņus), kad Viņa balss nāk dzirdama.

5 Gott donnert wunderbar mit seiner Stimme, er, der so Großes tut, so Unbegreifliches.

Tas stiprais Dievs ar Savu balsi liek pērkonam rūkt brīnišķi, Viņš dara lielas lietas, ko neizprotam.

6 Dem Schnee gebietet er: 'Fall auf die Erde!', so zu dem Regenguß, so zu gewaltigen Wolkenbrüchen.

Jo Viņš saka uz sniegu: krīti uz zemi, un uz stipro lietu, tad stiprais lietus ir klāt ar varu.

7 Dann mahnt er allgemein, es solle jeder Mensch sein Werk beachten.

Viņš aizzieģelē visu cilvēku roku, lai Viņu pazīst visi ļaudis, ko viņš radījis.

8 Da geht das Wild selbst ins Versteck und ruht auf seiner Lagerstatt.

Zvēri iet savā alā un paliek savā vietā.

9 Dann kommt der Sturm aus seiner Kammer, und von den rauhen Winden kommt die Kälte.

No dienvidu puses nāk vētra un no ziemeļa puses aukstums.

10 Vor Gottes Odem aber schmilzt das Eis; die Wassermasse kommt in Fluß.

Caur tā stiprā Dieva pūšanu nāk salna, ka platas upes aizsalst.

11 Der Nordwind scheucht alsdann die Wolken, und das Gewölk zerstreut sein Sausen.

Viņš arī apkrauj ar ūdeņiem biezos mākoņus un izplēš Savus ugunīgos padebešus.

12 Er dreht sich um sich selbst, von ihm geführt, er tut, was immer er ihn heißt auf dieser ird'schen Welt.

Tie griežas apkārt pēc Viņa gudrā prāta, ka tie padara visu, ko Viņš tiem pavēl pa visu plato pasauli,

13 Er sendet ihn zur Strafe und zum Fluch, doch auch zum Segen.

Vai par rīksti savai zemei, vai par labu Viņš tā liek notikt.

14 Vernimm dies, Job! Merk auf, beachte Gottes Wunder!

Liec to vērā, Ījab, stāvi klusu, un apdomā tā stiprā Dieva brīnumus.

15 Begreifst denn du, wie Gott bei alldem waltet und seinen Strahl in seiner Wolke zucken läßt?

Vai tu zini, kad Dievs nodomājis, Savu debesu spīdumam likt spīdēt?

16 Begreifst du, wenn die Wolken alles überziehen, du Wunder der Allwissenheit,

Vai tu zini padebešu lidināšanos, tā Visuzinātāja brīnumus?

17 wie dir die Kleider durch die Hitze lästig werden, wenn durch den Süd die Erde stille liegt? -

Tu, kam drēbes paliek karstas, kad Viņš zemi svilina dienas vidus bulā.

18 Kannst du, gleich ihm, die lichten Höhen wölben, die also fest wie ein gegossener Spiegel sind? -

Vai tu ar Viņu esi izpletis tos spožos padebešus, kas cieti stāv kā liets spieģelis?

19 Zeig mir doch an, was wir da sagen wollten! Wir finden uns gar nicht zurecht vor Düsterkeit.

Stāsti mums, ko mums Viņam būs sacīt, jo aiz tumsības mēs nekā nevaram izdarīt.

20 Wird sie verscheucht auf mein Geheiß? Kann jemand ihr befehlen, zu verschwinden?

Vai Viņam lai saka, ka es runāšu? Jo kurš cilvēks vēlētos, lai viņu aprij!

21 Nichts Lichtes sieht man mehr, ist's doch so dunkel durch die Wolken. Da streicht ein Wind daher und reinigt sie.

Un nu gan saules gaismu neredz, kas pie debesīm spoži spīd, bet kad vējš pūš, tā skaidrojās.

22 Von Norden her erscheint es golden, und Gott, dem Furchtbaren, gebührt der Ruhm davon.

No ziemeļiem nāk zelts, - bet Dievs mājo bijājamā godībā.

23 Nie werden wir begreifen den Allmächtigen. Er ist so groß an Macht und Rechtlichkeit, und nicht verschleppt er die gerechte Sache.

To Visuvareno, to mēs nepanāksim, kas liels spēkā, bet tiesu un taisnības pilnību Viņš negroza.

24 Drum fürchten ihn die schlichten Leute. Doch die sich weise dünken, die begreifen all das nicht."

Tāpēc cilvēki Viņu bīstas, Viņš neuzlūko nevienu pašgudru.