Job 30

1 "Und jetzt verlachen solche mich, die jünger sind als ich, ja solche, deren Väter ich nicht beigesellen möchte meinen Herdenhunden!

Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi nad mię w latach, których ojcówbym ja był nie chciał położyć ze psami trzody mojej.

2 Was sollte mir selbst ihrer Hände Kraft, denn Rüstigkeit geht ihnen doch verloren!

Acz na cóżby mi się była siła rąk ich przydała? bo przy nich starość ich zginęła.

3 Durch Mangel und durch harten Hunger sollen sie sich Nahrung aus der Wüste holen, dem Lande des Orkans und Sturmes.

Albowiem dla niedostatku i głodu samotni byli, i uciekali na niepłodne, ciemne, osobne, i puste miejsce;

4 Sie sollten Melde pflücken am Gesträuche, und ihre Nahrung seien Ginsterwurzeln!

Którzy sobie rwali chwasty po chróstach, a korzonki jałowcowe były pokarmem ich.

5 Von Wasserstellen sollten sie vertrieben werden! Man schreie über sie wie Diebe,

Z pośrodku ludzi wyganiano ich; wołano za nimi jako za złodziejem,

6 daß sie in schauerlichen Schluchten, in Erdlöchern und Felsenhöhlen siedeln,

Tak, iż w łożyskach potoków mieszkać musieli, w jamach podziemnych i w skałach.

7 und daß sie im Gebüsche gröhlen und unter Nesseln sich zusammenkauern!

Między chróstami ryczeli, pod pokrzywy zgromadzali się.

8 Sie, eine Brut so schlecht und ehrlos, sie sollten tief im Staube liegen!

Synowie ludzi wzgardzonych, i synowie ludzi bezecnych, podlejsi byli nad proch ziemi.

9 Und jetzt bin ich ihr Spottgesang; ich diene ihnen zum Gerede.

Alem teraz pieśnią ich, i stałem się im przypowieścią.

10 Ja, sie verabscheun mich und rücken fern von mir und scheun sich nicht, mir ins Gesicht zu speien.

Brzydzą się mną, a oddalają się odemnie, i na twarz moję plwać się nie wstydzą.

11 Er löste mir das Diadem und warf mich auf den Boden, daß sie den Zügel vor mir schießen lassen konnten.

Bo Bóg powagę moję odjął i utrapił mię; dlatego oni wędzidło przed twarzą moją odrzucili.

12 Zur Prüfung stehn die Gegner auf; sie lähmen mir die Füße und werfen gegen mich die Wege für ihr Unheil auf.

Po prawicy mojej młodzikowie powstawają, nogi moje potrącają, i torują na przeciwko mnie drogi zginienia swego.

13 Sie reißen meine Pfade auf, verhelfen mir zum Falle, und niemand hindert sie.

Popsuli ścieszkę moję, i nędzy do nędzy mojej przyczynili, a nie potrzebują do tego pomocnika.

14 Sie kommen wie ein breiter Dammbruch her; sie wälzen sich mit Ungestüm heran.

Jako przerwą szeroką napadają na mię, i na spustoszenie moje walą się.

15 Da kommen Schrecken über mich; dem Wind gleich jagt mein Glück davon; fort zieht mein Heil wie eine Wolke.

Obróciły się przeciwko mnie strachy, jako wiatr ściągają duszę moję; bo jako obłok przemija zdrowie moje.

16 Mein Leben ist in mir zerflossen, und jammervolle Tage halten mich gefesselt.

A teraz we mnie rozlała się dusza moja; ogarnęły mię dni utrapienia;

17 Des Nachts bohrt's mir in dem Gebein; auf meinen bloßgelegten Knochen kann ich nimmer liegen.

Które w nocy wiercą kości moje we mnie, skąd żyły moje nie mają odpoczynku.

18 Mit Allgewalt packt er mich an und schnürt mich in des Unterkleides Schlitze ein.

Dla wielkiej boleści zmieniła się szata moja, a jako kołnierz sukni mojej ściska mię.

19 Er wirft mich in den Schmutz; dem Staub, der Asche bin ich gleich. -

Wrzucił mię w błoto, a jestem podobien prochowi i popiołowi.

20 Ich schreie auf zu Dir. Doch Du hörst nicht auf mich. Ich halte ein; da gibst Du auf mich acht.

Wołam do ciebie, a nie wysłuchujesz mię; stoję przed tobą, a nie patrzysz na mię.

21 Du zeigst Dich grausam gegen mich und geißelst mich mit Deiner starken Hand.

Odmieniłeś mi się w okrutnego, a mocą ręki twej sprzeciwiasz mi się.

22 Du schickst den Wind, mich zu entführen; der Sturm fährt mit mir auf und ab.

Podnosisz mię na wiatr, i wsadzasz mię nań, a zdrowemu rozsądkowi rozpłynąć się dopuszczasz.

23 Ich weiß ja wohl: Du willst zum Tod mich treiben, in das Versammlungshaus für alles Lebende.

Wiemci, że mię na śmierć podasz, i do domu wszystkim żyjącym naznaczonego.

24 Auf Wunsch jedoch greift er nicht zu, schreit man in seinem Unglück drob um Hilfe. -

Wszakże na grób nie ściągnie ręki swej, a gdy ich niszczyć będzie, wołać nie będą.

25 Beweinte ich nicht den Unseligen; war nicht mein Herz des Armen wegen sehr betrübt? -

Izalim nie płakał nad dniem utrapionego? izali się nie smuciła dusza moja nad ubogim?

26 Weil ich auf Glück gehofft, doch Unheil kam; auf Licht geharrt, doch Dunkel kam,

Gdym dobrego oczekiwał, oto przyszło złe; a gdym się spodziewał światłości, przyszła ciemność.

27 so ist im Aufruhr ohne Unterlaß mein Inneres. Des Leidens Tage überfielen mich.

Wnętrzności moje wezwrzały, a nie uspokoiły się, i ubieżały mię dni utrapienia.

28 Tieftraurig wandle ich einher, wo keine Sonne scheint. Ich trete dem Vereine bei, wo ich nur heulen kann.

Chodzę szczerniawszy, ale nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.

29 Der Schakale Vereinsbruder bin ich und ein Gesell dem Vogel Strauß.

Stałem się bratem smoków, a towarzyszem strusiów młodych.

30 Zu schwarz ward meine Haut, daß sie mir bliebe, und mein Gebein ist mir von Glut verbrannt.

Skóra moja poczerniała na mnie, i kości moje wypiekły się od upalenia.

31 So diente meine Harfe mir zum Trauerliede, zu bitterem Schluchzen die Schalmei."

Obróciła się w lament harfa moja, a instrument mój w głos płaczących.