Job 3

1 Danach tat Job den Mund auf und fluchte seinem Schicksal.

Bundan sonra Əyyub ağzını açıb öz doğulduğu günə lənət etdi.

2 Und Job hob an und sprach:

Dilə gəlib belə dedi:

3 "O wäre doch der Tag, da ich geboren, nie erschienen und jene Nacht entschwunden, da man den Knaben aufgenommen!

«Kaş ki mən doğulan gün yox olaydı, “Oğlun oldu!” deyilən gecə yox olaydı.

4 Weh jenem Tage! Besser wäre er in Dunkelheit verblieben! Hätte doch der Höchste droben sich nie um ihn gekümmert und nie die Sonne ihm geleuchtet!

O gün qara gələydi, Allah göydən o günün qayğısına qalmayaydı, O gün üçün sabah açılmayaydı.

5 Die schwarze Urnacht hätte ihn vernichten und Wolkendunkel auf ihm ruhen sollen! Hätte man ihn doch der Verdüsterung überlassen!"

O günü zülmət, qatı qaranlıq bürüyəydi, Üzünü bulud tutaydı, Nurunu qaranlıq batıraydı.

6 "Wenn nur ein Raub der Finsternis die Nacht geworden wäre! Und hätte niemals zu den Jahrestagen sie gezählt und niemals in der Monde Schar gegolten.

O gecəni zil qaranlıq udub yeyəydi, İlin günləri arasında fərəh tapmayaydı, Ayın günləri sırasına girməyəydi.

7 Wenn jene Nacht nur unfruchtbar geblieben wäre, und wäre nie ein Jubellaut in ihr ertönt!

Kaş o gecə qısır olaydı, Sevincsiz, səssiz qalaydı!

8 Und die den Tag verfluchen, ach, hätten die doch sie verflucht und jene, die bereit, den Leviatan selbst zu reizen!

Günlərə lənət oxuyanlar, Livyatanı oyatmağa mahir olanlar Qoy o günə lənət yağdırsın.

9 Verlöschen hätten sollen ihre Morgensterne, sie hätte auf das Licht vergeblich warten müssen! Des Frührots Wimpern hätte sie nicht schauen dürfen!

Dan ulduzları sönəydi, İşığa olan ümidləri boşa çıxaydı, Sübhün nuru görünməyəydi.

10 Denn hätte sie einst meines Lebens Tor verschlossen, dann hätte sie auch meinen Augen Leid erspart.

Əfsus ki O, anamın bətninin qapılarını bağlamadı, Gözlərimi əzabsız saxlamadı.

11 Warum bin ich denn nicht im Mutterschoß gestorben, weswegen, kaum geboren, nicht verschieden?

Niyə doğulanda mən ölmədim, Bətndən çıxarkən nəfəsim kəsilmədi?

12 Warum denn nahm ein Schoß mich auf und Brüste, daß ich trinken mußte?

Niyə məni dizlərin arasından aldılar, Əmizdirmək üçün ağzıma döş saldılar?

13 Dann läge ich zu dieser Zeit und hätte Ruhe. Ich schliefe - wie wär mir so wohl! -

Belə olmasaydı, indi rahat uzanardım, Yatıb dincələrdim

14 bei Königen und Weltregenten, die Trümmerstätten wiederum sich aufgebaut,

Özləri üçün viranə şəhərləri tikən Dünya padşahları və müşavirlərlə,

15 bei jenen goldberühmten Fürsten, die ihre Schatzhäuser mit Silber füllten!

Evlərini gümüşə qərq edən Qızıl xəzinəsi olan rəhbərlərlə.

16 Dann wäre ich nicht mehr; ich gliche einer Fehlgeburt und jenen Kleinen, die das Licht nie schauten.

Niyə bətndən yarımçıq uşaq tək düşmədim? Niyə işıq üzü görməyən körpə kimi basdırılmadım?

17 Dort, wo die Sorgen den Geplagten schwinden, wo die durch Obermacht Geknechteten ausruhen,

Orada pis adamlar belə, kini atır, Yorğunlar rahatlıq tapır,

18 wo die Gefangenen sorglos gehen und keines Treibers Ruf mehr hören.

Məhbuslar dinc yaşayır, Nəzarətçinin səsi çıxmır.

19 Vornehm und Nieder ist dort gleich; frei von dem Herrn ist dort der Sklave.

Orada kiçik də, böyük də vardır, Qul ağasından da azaddır.

20 Warum nur schenkt man Elenden das Tageslicht und Herzbetrübten Leben,

Niyə əzab çəkənlər işıq üzü görür, Əziyyət içində olanlar həyata gəlir?

21 die ausschaun nach dem Tode, der nicht kommt, nach ihm sich sehnen mehr als nach Schätzen,

Ölüm arzulayırlar amma tapmırlar, Dəfinə axtarmaqdan da çox onu axtarırlar,

22 die ob der Grabestür sich freuen, die jauchzen, wenn's zur Grube geht,

Onlar məzar tapanda fərəhlənər, Şadlanaraq sevinər.

23 - dem Manne, dessen Schicksal unbeachtet bleibt, vor dem sich Gott verborgen hält?

Hara getdiyi bilinməyən insana, Ətrafına Allah sədd çəkdiyi adama niyə ömür verilir?

24 An Brotes Stelle tritt bei mir das Seufzen; als Wasser strömt mir Klage zu.

Çörəkdən əvvəl ah-zar gəlir, Nalələrim sular kimi tökülür.

25 Und bange ich vor einem Ding, dann trifft es sicher mich, und was mich ängstigt, kommt zu mir.

Çəkindiyim şeylər üzərimə tökülür, Qorxduğum şeylər başıma gəlir.

26 Ich darf nicht ruhen und nicht rasten, kaum aufatmen, und schon kommt neue Pein."

Rahatlığım, sakitliyim, dincliyim yoxdur, Ancaq sıxıntım vardır».