Job 29

1 Darauf fuhr Job im Vortrag seiner Rede fort:

Əyyub yenə misal çəkərək dedi:

2 "Ach, daß ich wäre wie in früheren Monden, wie in den Tagen, da mich Gott beschützte,

«Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,

3 als seine Leuchte über meinem Haupte schwebte und ich bei ihrem Scheine mich ins Dunkel wagte!

Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.

4 So, wie ich war, in meiner höchsten Blüte Tagen, da Gott mein Zelt beschirmte,

Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,

5 als der Allmächtige noch mit mir war, als meine Dienerschaft mich noch umgab,

Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,

6 als meine Gäste sich in Dickmilch badeten, als Bäche Öls bei mir den Boten zur Verfügung standen!

Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.

7 Wenn ich zur Stadt hinauf zum Tore ging und auf dem Markte meinen Sitz einnahm,

Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən

8 alsdann verkrochen sich die Knaben, sahn sie mich, und Greise standen auf und blieben stehen.

Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.

9 Die Ratsherrn hielten ein mit Reden und legten auf den Mund die Hand.

Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.

10 Der Edlen Stimme, sie verbarg sich; das Wort blieb ihnen in der Kehle stecken.

Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.

11 Wer von mir hörte, pries mich selig; wer mich erblickte, lobte mich.

Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.

12 Ich half dem Armen, der um Hilfe schrie, dem Waisenkinde, dem hilflosen.

Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.

13 Und armer Menschen Segen kam auf mich; das Herz der Witwe ließ ich jubeln.

Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.

14 Gerechtigkeit war mein Gewand, das gut mir stand, und meine Rechtlichkeit war Mantel mir und Diadem.

Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.

15 Ich war des Blinden Augenlicht und Fuß dem Lahmen.

Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,

16 Den Armen wollte ich ein Vater sein; selbst Fremder Sache führte ich.

Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,

17 Des Bösewichts Gebiß zermalmte ich und riß den Raub ihm aus den Zähnen.

Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.

18 So dachte ich, in meinem Neste stürbe ich; ich lebte soviel Jahre wie der Phönix.

Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.

19 Zum Wasser reichte meine Wurzel tief hinab; in meinen Zweigen nächtigte der Tau,

Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.

20 und neu stets würde meine Herrlichkeit an mir; in meiner Hand verjüngte sich der Bogen.

Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.

21 Mir hörten sie nur zu und warteten und lauschten schweigend meinem Rat.

İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.

22 Wenn ich geredet, sprachen sie nicht mehr; nur meine Rede troff auf sie herab.

Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.

23 Sie warteten auf mich wie auf den Regen; sie lechzten nach mir wie auf Lenzesregen.

Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,

24 Und lächelte ich ihnen zu, so konnten sie's nicht glauben, und sie verschmähten nicht mein heitres Antlitz.

Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.

25 Ich wählte ihren Weg, den sie einschlagen sollten, wie bei der Kriegerschar der König. Ich saß gemächlich obenan wie einer, der den Trauernden Trost spendet." -

Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.