Job 30

1 Et maintenant je suis la risée de mes cadets, dont je ne daignais pas associer les pères aux chiens de mes troupeaux.

Ale teraz śmieją się ze mnie młodsi ode mnie, ci, których ojców nie uznałbym za godnych, by postawić ich z psami swojej trzody.

2 Aussi bien la force de leurs mains, qu'eût-elle été pour moi? Pour ces hommes il n'y a jamais d'âge mûr:

Na cóż by mi się przydała siła ich rąk, u których zginęła starość?

3 desséchés par la disette et la faim, ils rongent la steppe, le vieux désert et la solitude;

Byli samotni z powodu niedostatku i głodu i uciekali na pustkowie ciemne, jałowe i spustoszone.

4 ils cueillent l'arroche le long des haies, et la racine du genêt est leur pain;

Zrywają sobie malwę przy krzakach i korzenie jałowcowe na pokarm.

5 ils sont bannis de la société; on crie après eux, comme après les larrons;

Wygnano ich spośród [ludzi], wołano za nimi jak [za] złodziejem;

6 réduits à habiter des ravins affreux, les antres de la terre et des rochers,

Tak że musieli mieszkać w rozpadlinach dolin, w jaskiniach podziemnych i skałach.

7 parmi les buissons ils poussent des hurlements, et pêle-mêle se blottissent sous les ronces,

Między krzakami ryczeli, gromadzili się pod pokrzywami.

8 impies, hommes sans nom, qui furent chassés du pays!

[To byli] synowie ludzi wzgardzonych i synowie [ludzi] nikczemnych, podlejsi niż [proch] ziemi.

9 Et maintenant je suis leur chanson, et le sujet de leurs discours;

Ale teraz jestem [tematem] ich pieśni, stałem się [tematem] ich przysłowia.

10 ils me maudissent, puis me quittent, et devant moi ne s'abstiennent pas de cracher.

Brzydzą się mną i oddalają się ode mnie, nie wstydzą się pluć mi w twarz.

11 Bien plus, ils déceignent leur corde, et m'en frappent, et ils secouent tout frein devant moi.

A ponieważ on rozluźnił mój sznur i upokorzył mnie, oni też rzucili przede mnie wędzidło.

12 A ma droite leur engeance se lève; ils ne me laissent pas prendre pied, et se fraient jusqu'à moi une voie pour me nuire;

Po [mojej] prawicy powstają młodzieńcy, odtrącają moje nogi i torują przeciwko mnie swoje drogi zguby.

13 ils ruinent mon sentier, aident à ma perte, eux que personne ne soutient.

Popsuli moją ścieżkę i przyczynili się do mojej nędzy, a nie mają pomocnika.

14 Ils viennent comme par une large brèche, se précipitent avec fracas.

Napadli [na mnie] niczym przez szeroki wyłom i wśród spustoszenia nacierali [na mnie].

15 Toutes les terreurs se tournent contre moi; c'est comme un ouragan qui poursuit ma grandeur, et, comme un nuage, mon bonheur a passé.

Strach obrócił się przeciwko mnie, ściga moją duszę jak wiatr. Moje szczęście przemija jak chmura.

16 Aussi, maintenant mon âme en moi épanche sa plainte; les jours de malheur m'ont saisi.

A teraz rozpływa się we mnie moja dusza, ogarnęły mnie dni cierpienia;

17 La nuit perce mes os et les détache, et le mal qui me ronge, ne sommeille pas.

W nocy ból przeszywa moje kości, a moje żyły nie mają odpoczynku.

18 Sous Ses coups puissants mon manteau se déforme, comme ma tunique il s'applique à mon corps.

Z powodu wielkiego cierpienia zmieniła się moja szata i ściska mnie jak kołnierz mej tuniki.

19 Il m'a jeté dans la boue, et assimilé à la poudre et à la cendre.

Wrzucił mnie w błoto, stałem się podobny do prochu i popiołu.

20 Je crie à Toi, et Tu ne m'écoutes pas! je suis là debout, et Tu me regardes!

Wołam do ciebie, ale nie słuchasz mnie; staję, a na mnie nie patrzysz.

21 Tu T'es changé pour moi en cruel ennemi, et Tu m'opposes la force de ton bras.

Stałeś się dla mnie okrutny, sprzeciwiasz mi się swoją mocną ręką.

22 Tu me soulèves sur la tempête et m'emportes avec elle, et pour moi tu anéantis tout espoir de salut.

Unosisz mnie na wietrze [i] wsadzasz mnie na niego, a rozwiewasz mój dobytek.

23 Car, je le sais, c'est à la mort que tu me mènes, au rendez-vous de tous les vivants.

Wiem bowiem, że wydasz mnie na śmierć i do domu przeznaczonego dla wszystkich żyjących.

24 Cependant du sein des décombres ne tend-on pas la main? Quand on périt, ne crie-t-on pas au secours?

Do grobu jednak nie ściągnie [swej] ręki, choćby wołali, gdy będzie niszczyć.

25 Oui, je pleurai sur ceux pour qui les temps étaient durs, et les indigents attristaient mon âme.

Czy nie płakałem nad strapionym? Czy moja dusza nie smuciła się nad ubogim?

26 Et pourtant! j'attendais le bonheur, et le malheur est venu; j'espérais la clarté, et les ténèbres sont arrivées.

Gdy oczekiwałem dobra, oto przyszło zło; a gdy spodziewałem się światła, przyszła ciemność.

27 Mes entrailles bouillonnent, et n'ont aucun repos, des jours de chagrin me sont survenus.

Moje wnętrze zawrzało [i] nie uspokoiło się; zaskoczyły mnie dni utrapienia.

28 Je marche noirci, mais non par le soleil; debout dans l'assemblée, je me lamente,

Chodzę sczerniały, [ale] nie od słońca; powstaję i wołam w zgromadzeniu.

29 devenant ainsi le frère des chacals, et l'égal de l'autruche.

Stałem się bratem smoków, a towarzyszem młodych strusiów.

30 Ma peau noircit et tombe, et mes os brûlent d'inflammation.

Moja skóra poczerniała na mnie i moje kości są spalone od gorączki.

31 Ainsi le deuil a remplacé mon luth, et des sons lugubres, ma cornemuse.

Moja harfa zamieniła się w lament, a mój flet – w głos płaczących.