Job 29

1 Job continua son discours sentencieux, et dit:

Jeszcze dalej Ijob prowadził rzecz swoję, i rzekł:

2 Oh! que ne suis-je comme aux mois d'autrefois, comme au jour où Dieu me gardait,

Któż mi to da, abym był jako za miesięcy dawnych, za dni onych, których mię Bóg strzegł;

3 Quand son flambeau luisait sur ma tête, quand je marchais à sa lumière dans les ténèbres;

Gdy pochodnia jego świeciła nad głową moją, a przy świetle jego przechodziłem ciemności;

4 Comme aux jours de mon automne, quand l'amitié de Dieu veillait sur ma tente;

Jakom był za dni młodości mojej, gdy była przytomność Boża nad przybytkiem moim;

5 Quand le Tout-Puissant était encore avec moi, et que mes jeunes gens m'entouraient;

Gdy jeszcze Wszechmocny był ze mną, a około mnie dziatki moje;

6 Quand je lavais mes pieds dans le lait, et que le rocher se fondait près de moi en torrent d'huile!

Gdy ścieszki moje opływały masłem, a opoka wylewała mi źródła oliwy;

7 Quand je sortais pour me rendre à la porte de la ville, et que je me faisais préparer un siège dans la place publique,

Gdym wychodził do bramy przez miasto, a na ulicy kazałem sobie gotować stolicę moję.

8 Les jeunes gens, me voyant, se retiraient; les vieillards se levaient et se tenaient debout.

Widząc mię młodzi ukrywali się, a starcy powstawszy stali.

9 Des princes s'arrêtaient de parler, et mettaient la main sur leur bouche.

Przełożeni przestawali mówić, a ręką zatykali usta swoje.

10 La voix des chefs s'éteignait, et leur langue s'attachait à leur palais.

Głos książąt ucichał, a język ich do podniebienia ich przylegał.

11 Car l'oreille qui m'entendait me proclamait heureux, et l'œil qui me voyait me rendait témoignage.

Bo ucho słuchające błogosławiło mię, a oko widzące dawało o mnie świadectwo,

12 Car je délivrais l'affligé qui criait, et l'orphelin qui n'avait personne pour le secourir.

Żem wybawiał ubogiego wołającego, i sierotkę, i tego, który nie miał pomocnika.

13 La bénédiction de celui qui s'en allait périr venait sur moi, et je faisais chanter de joie le cœur de la veuve.

Błogosławieństwo ginącego przychodziło na mię, a serce wdowy rozweselałem.

14 Je me revêtais de la justice, et elle se revêtait de moi. Mon équité était mon manteau et ma tiare.

W sprawiedliwość obłoczyłem się, a ona zdobiła mię; sąd mój był jako płaszcz i korona.

15 J'étais les yeux de l'aveugle, et les pieds du boiteux.

Byłem okiem ślepemu, a nogą chromemu.

16 J'étais le père des pauvres, et j'étudiais à fond la cause de l'inconnu.

Byłem ojcem ubogich, a sprawy, którejm nie wiedział, wywiadywałem się.

17 Je brisais les mâchoires de l'injuste, et j'arrachais la proie d'entre ses dents.

I kruszyłem szczęki złośnika, a z zębów jego wydzierałem łup.

18 Et je disais: Je mourrai avec mon nid, et je multiplierai mes jours comme le phénix.

Przetożem rzekł: W gniaździe swojem umrę, a jako piasek rozmnożę dni moje.

19 Ma racine sera exposée à l'eau, et la rosée passera la nuit dans mes branches.

Korzeń mój rozłoży się przy wodach, a rosa trwać będzie przez noc na gałązkach moich.

20 Ma gloire se renouvellera en moi, et mon arc se renforcera dans ma main.

Chwała moja odmłodzi się przy mnie, a łuk mój w ręce mojej odnowi się.

21 On m'écoutait, on attendait et on se taisait, jusqu'à ce que j'eusse donné mon avis.

Słuchano mię, i oczekiwano na mię, a milczano na radę moję.

22 Après que j'avais parlé, on ne répliquait pas, et ma parole découlait goutte à goutte sur eux.

Po słowie mojem nie powtarzano, tak na nich kropiła mowa moja.

23 Ils m'attendaient comme la pluie, et ils ouvraient leur bouche comme pour une ondée tardive.

Bo mię oczekiwali jako deszczu, a usta swe otwierali jako na deszcz późny.

24 Je souriais quand ils étaient désespérés; et ils n'altéraient pas la sérénité de mon visage.

Jeźlim żartował z nimi, nie wierzyli, a powagi twarzy mojej nie odrzucali.

25 J'aimais à aller avec eux, et je m'asseyais à leur tête; je siégeais comme un roi au milieu de ses gardes, comme un consolateur au milieu des affligés.

Jeźlim kiedy do nich przyszedł, siadałem na przedniejszem miejscu, i mieszkałem jako król w wojsku, a jako ten, który smutnych cieszy.