Job 3
1 Après cela, Job ouvrit la bouche et maudit le jour de sa naissance.
Potem Hiob otworzył swoje usta i przeklinał swój dzień.
2 Job prit la parole et dit:
Hiob odezwał się i zawołał:
3 Périsse le jour où je suis né, la nuit qui a dit: "Un homme a été conçu!"
Niech zginie dzień, w którym się urodziłem, i noc, [w którą] powiedziano: Poczęty mężczyzna.
4 Que ce jour-là ne soit que ténèbres! Que Dieu ne daigne s’y intéresser du haut de sa demeure, et qu’aucune lueur ne l’éclaire!
Niech ten dzień stanie się ciemnością, niech o niego nie troszczy się Bóg z wysokości i nie oświetla go światłość.
5 Que l’obscurité et l’ombre de la mort le revendiquent comme leur, qu’une épaisse nuée pèse sur lui, et que des éclipses de soleil en fassent un objet d’épouvante!
Niech go pokryje ciemność i cień śmierci, niech go ogarnie obłok i przerazi mrok dnia.
6 Cette nuit-là, que de profondes ténèbres s’en saisissent, qu’elle ne prenne pas rang parmi les jours de l’année et n’entre pas dans le compte des mois!
Niech tą nocą zawładnie ciemność, niech nie będzie liczona wśród dni roku [i] nie wejdzie w liczbę miesięcy.
7 Oui, que cette nuit-là soit condamnée à la solitude, et que nul chant ne s’y élève!
Niech ta noc będzie samotna, niech nie będzie w niej radosnego śpiewu.
8 Puisse-t-elle être exécrée par ceux qui maudissent le jour et possèdent le secret d’éveiller le Léviathan!
Niech przeklną ją ci, którzy przeklinają dzień, którzy są gotowi podnieść swój lament.
9 Que les étoiles de son aube matinale demeurent obscures, qu’elle attende vainement la lumière et ne voie point s’ouvrir les paupières de l’aurore,
Niech gwiazdy zaćmią się [o] zmierzchu, niech nie doczeka się światła ani nie zobaczy zorzy porannej;
10 pour n’avoir pas tenu closes les portes du sein qui m’avait conçu et caché la misère à mes regards!
Bo nie zamknęła drzwi łona mej [matki] i nie ukryła smutku przed moimi oczami.
11 Que ne suis-je mort dès le sein de ma mère? Que n’ai-je rendu le dernier soupir en me détachant de ses flancs?
Czemu nie umarłem w łonie? [Czemu] nie zginąłem, kiedy wyszedłem z łona?
12 Pourquoi deux genoux m’ont-ils recueilli? A quoi bon des mamelles pour m’allaiter?
Czemu przyjęły mnie kolana? Czemu [przyjęły mnie] piersi, abym mógł [je] ssać?
13 A présent je serais couché dans une paix profonde, je dormirais et jouirais du repos,
Teraz bowiem leżałbym i trwał w spokoju, spałbym i odpoczywał;
14 en compagnie des rois et des arbitres de la terre, qui se bâtissent des monuments destinés à la ruine,
Z królami i z doradcami ziemi, którzy sobie budowali opustoszałe miejsca;
15 ou bien des grands qui ont possédé de l’or et rempli d’argent leurs maisons.
Albo z książętami, którzy mieli złoto i napełnili swe domy srebrem;
16 Ou encore, que n’ai-je été comme l’avorton qu’on, enfouit, comme ces petits enfants qui n’ont pas aperçu la lumière?
Albo [czemu] nie stałem się jak ukryty, martwy płód, jak niemowlęta, [które] nie widziały światła?
17 Là, les méchants mettent un terme à leur violence, là; se reposent ceux dont les forces sont à bout.
Tam bezbożni przestają straszyć, tam pozbawieni siły odpoczywają.
18 Là aussi, les captifs sont en paix, sans plus entendre la voix d’un maître despotique.
Tam więźniowie razem wypoczywają i nie słyszą głosu ciemięzcy.
19 Petits et grands y sont confondus, et l’esclave est libéré de son maître.
Mały i wielki [są] tam sobie równi i niewolnik jest wolny od swego pana.
20 Pourquoi octroie-t-on la lumière au misérable, et la vie à ceux dont l’âme est pleine d’amertume,
Czemu nędznemu dane jest światło, a życie [tym], którzy są rozgoryczeni na duszy;
21 qui appellent de leurs vœux la mort, qui les fuit, et la cherchent plus avidement que des trésors,
Którzy z tęsknotą wypatrują śmierci, a [ta] nie przychodzi, choć jej szukają pilniej niż ukrytych skarbów;
22 qui ressentent des transports de joie et sont dans l’allégresse, dès qu’ils obtiennent une tombe;
Którzy wielce się radują i cieszą, kiedy grób znajdują?
23 à l’homme enfin dont la destinée est voilée et que Dieu a confiné comme dans un enclos?
[Czemu dane jest światło] człowiekowi, którego droga jest ukryta i którego Bóg osaczył?
24 Aussi bien, je ne mange pas un morceau de pain que mes sanglots n’éclatent, et que mes plaintes ne se répandent comme l’eau.
Kiedy bowiem mam jeść, przychodzi moje wzdychanie, a moje jęki rozchodzą się jak woda;
25 C’Est que tout malheur dont j’avais peur fond sur moi; ce que je redoutais vient m’assaillir.
Bo to, czego się bałem, spotkało mnie, a to, czego się obawiałem, spadło na mnie.
26 Je ne connais plus ni paix, ni sécurité, ni repos: les tourments m’ont envahi.
Nie byłem bezpieczny, nie miałem spokoju ani odpoczynku, a jednak nadeszła trwoga.
