Job 14

1 L’Homme, né de la femme, n’a que peu de jours à vivre, et il est rassasié de troubles.

Qadından doğulan insanın ömrü azdır, Həyatı sıxıntı ilə doludur.

2 Comme la fleur, il pousse et se flétrit; il fuit comme l’ombre et n’a point de durée.

Çiçək kimi açar, solar, Kölgə kimi keçib-gedər.

3 Et c’est sur cet être que tu as les yeux ouverts! Moi-même, tu me forces à comparaître en justice avec toi!

Gözlərini beləsinəmi dikirsən? Mühakimə etmək üçünmü məni hüzuruna gətirirsən?

4 Qui donc pourrait tirer quelque chose de pur de ce qui est impur? Pas un!

Kim çirkab içindən təmiz bir şey tapar? Heç kim!

5 Puisque ses jours sont mesurés, que tu connais le compte de ses mois, et que tu lui as imposé des limites qu’il ne saurait dépasser,

İnsana ömür günləri müəyyən edilib, Aylarının sayını Sən bilirsən, Ömrü üçün müəyyən hədd qoymusan, Bu həddi keçən yoxdur.

6 détourne ton attention de lui: qu’il ait un peu de répit pendant qu’il remplit sa journée comme un mercenaire!

Sən ondan gücünü çək, İş gününü bitirən zəhmətkeş kimi Bir az dincəlsin.

7 Car pour l’arbre, il est encore de l’espoir; si on le coupe il peut repousser, les rejetons ne lui manquent pas.

Bir ağac üçün ümid var, Kəsilsə belə, yenə pöhrəsini verər, Şaxələri əskilməz.

8 Dût sa racine vieillir dans la terre et son tronc mourir dans le sol,

Kökü yerdə qocalsa da, Kötüyü torpaqda məhv olsa da,

9 il suffit qu’il sente l’eau pour reverdir et produire un branchage, comme s’il était nouvellement planté.

Suyun iyini duyanda çiçəklənər, Cavan ağac kimi şaxələnər.

10 Mais l’homme meurt et s’évanouit, le mortel expire: où est-il alors?

Amma insan ölər, dəfn olunar, Son nəfəsini verər, yox olar.

11 Les eaux s’échappent du fond du lac, le fleuve tarit et se dessèche.

Dəniz suları çəkilib getdiyi kimi, Çaylar azalıb quruduğu kimi

12 De même, les humains se couchent pour ne plus se relever; tant que dureront les cieux, ils ne se réveilleront ni ne secoueront leur sommeil.

İnsan da yatar, bir daha qalxmaz, Göylər yox olanadək oyadılmaz, Yuxularından ayılmaz.

13 Ah! Qu’il te plaise de m’enfermer dans le Cheol, de me mettre à l’abri jusqu’à ce que ta colère soit passée, de me fixer un terme où tu te ressouviendrais de moi! (Sheol h7585)

Kaş ki məni ölülər diyarında gizlədəydin, Qəzəbin keçənədək saxlayaydın, Mənə möhlət verəydin, Sonra məni yada salaydın. (Sheol h7585)

14 Lorsque l’homme meurt, revivra-t-il? S’Il en était ainsi, tout le long de ma pénible corvée, je nourrirais de l’espoir, jusqu’à ce qu’on vienne me relever de ma faction.

İnsan ölsə, dirilərmi? Növbəm çatanacan Bu əzabdan qurtulmaq üçün hər gün gözləyəcəyəm.

15 Tu m’appellerais et moi je répondrais; tu témoignerais de l’affection pour l’œuvre de tes mains.

Sən çağıranda cavab verəcəyəm, Əllərinin bu işinin həsrətini çəkəcəksən.

16 Au lieu de compter comme à présent chacun de mes pas, tu cesserais de surveiller mes fautes.

O zaman addımlarımı sayacaqsan, Günahımı nəzərə almayacaqsan.

17 Mes péchés sont scellés dans un faisceau; tu as mis ton cachet sur mes manquements.

Üsyankarlığım torbada möhürlənəcək, Günahımın üstünü örtəcəksən.

18 Or, une montagne qui s’écroule se réduit en poussière, et le rocher est déraciné de sa base.

Amma dağın uçub dağılması kimi, Qayanın yerindən qopması kimi,

19 Les eaux finissent par user les pierres; leurs flots entraînent la poussière du sol: de même, tu ruines l’espoir de l’homme.

Su daşları yuvarladığı kimi, Sellər torpağı yuyub apardığı kimi Sən də insanın ümidini yox edirsən.

20 Tu l’empoignes à jamais et il disparaît; tu déformes sa • figure et le rejettes.

Onu əbədi məğlub edirsən, o köçüb gedir. Görkəmini dəyişdirib yola salırsan.

21 Que ses enfants s’élèvent, il n’en sait rien; qu’ils soient abaissés, il n’en a pas connaissance.

Övladları şərəflənəndə də onun xəbəri olmaz, Düşkün hala düşəndə də heç nəyi başa düşməz.

22 Mais c’est pour lui seul que sa chair souffre; c’est pour lui seul que son âme est en deuil.

Hamı öz canının ağrısını duyur, Yalnız özü üçün yas tutur».