Job 30

1 Et maintenant, ceux qui sont plus jeunes que moi se moquent de moi, ceux dont j’aurais dédaigné de mettre les pères avec les chiens de mon troupeau.

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

2 Même à quoi m’aurait servi la force de leurs mains? La vigueur a péri pour eux.

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

3 Desséchés par la disette et la faim, ils s’enfuient dans les lieux arides, dès longtemps désolés et déserts;

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

4 Ils cueillent le pourpier de mer parmi les broussailles, et, pour leur pain, la racine des genêts.

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

5 Ils sont chassés du milieu [des hommes], (on crie après eux comme après un voleur, )

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

6 Pour demeurer dans des gorges affreuses, dans les trous de la terre et des rochers;

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

7 Ils hurlent parmi les broussailles, ils se rassemblent sous les ronces:

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

8 Fils d’insensés, et fils de gens sans nom, ils sont chassés du pays.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

9 Et maintenant, je suis leur chanson et je suis le sujet de leur entretien.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

10 Ils m’ont en horreur, ils se tiennent loin de moi, et n’épargnent pas à ma face les crachats;

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

11 Car Il a délié ma corde et m’a affligé: ils ont jeté loin [tout] frein devant moi.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

12 Cette jeune engeance se lève à ma droite; ils poussent mes pieds et préparent contre moi leur chemin pernicieux;

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

13 Ils détruisent mon sentier, ils contribuent à ma calamité, sans que personne leur vienne en aide;

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

14 Ils viennent comme par une large brèche, ils se précipitent au milieu du fracas.

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

15 Des terreurs m’assaillent, elles poursuivent ma gloire comme le vent, et mon état de sûreté est passé comme une nuée.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

16 Et maintenant, mon âme se répand en moi: les jours d’affliction m’ont saisi.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

17 La nuit perce mes os [et les détache] de dessus moi, et ceux qui me rongent ne dorment pas;

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

18 Par leur grande force ils deviennent mon vêtement; ils me serrent comme le collet de ma tunique.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

19 Il m’a jeté dans la boue, et je suis devenu comme la poussière et la cendre.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

20 Je crie à toi, et tu ne me réponds pas; je me tiens là, et tu me regardes!

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

21 Tu t’es changé pour moi en [ennemi] cruel; tu me poursuis avec la force de ta main.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

22 Tu m’enlèves sur le vent, tu fais qu’il m’emporte, et tu dissous ma substance.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

23 Car je sais que tu m’amènes à la mort, la maison de rassemblement de tous les vivants.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

24 Toutefois, dans sa ruine, n’étend-il pas la main, et, dans sa calamité, ne jette-t-il pas un cri [de détresse]?

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

25 N’ai-je pas pleuré sur celui pour qui les temps étaient durs, et mon âme n’a-t-elle pas été attristée pour le pauvre?

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

26 Car j’attendais le bien, et le mal est arrivé; je comptais sur la lumière, et l’obscurité est venue.

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

27 Mes entrailles bouillonnent et ne cessent pas; les jours d’affliction sont venus sur moi.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

28 Je marche tout noirci, mais non par le soleil; je me lève dans l’assemblée, je crie;

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

29 Je suis devenu le frère des chacals et le compagnon des autruches.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

30 Ma peau devient noire [et se détache] de dessus moi, et mes os sont brûlés par la sécheresse;

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

31 Et ma harpe est changée en deuil, et mon chalumeau est devenu la voix des pleureurs.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.