Ecclésiaste 3

1 Il y a une saison pour tout, et il y a un temps pour toute affaire sous les cieux.

Alles heeft zijn uur; Voor al wat er onder de hemel gebeurt, is er een vaste tijd:

2 Il y a un temps de naître, et un temps de mourir; un temps de planter, et un temps d’arracher ce qui est planté;

Een tijd van baren, en een tijd van sterven; Een tijd van planten, en een tijd van ontwortelen;

3 un temps de tuer, et un temps de guérir; un temps de démolir, et un temps de bâtir;

Een tijd van moorden, en een tijd van genezen; Een tijd van afbreken, en een tijd van opbouwen;

4 un temps de pleurer, et un temps de rire; un temps de se lamenter, et un temps de sauter de joie;

Een tijd van schreien, en een tijd van lachen; Een tijd van rouwen, en een tijd van dansen.

5 un temps de jeter des pierres, et un temps d’amasser des pierres; un temps d’embrasser, et un temps de s’éloigner des embrassements;

Een tijd van stenen wegwerpen, een tijd van stenen rapen; Een tijd van omhelzen, en een tijd van gescheiden zijn;

6 un temps de chercher, et un temps de perdre; un temps de garder, et un temps de jeter;

Een tijd van zoeken, en een tijd van verliezen; Een tijd van bewaren, en een tijd van verspillen;

7 un temps de déchirer, et un temps de coudre; un temps de se taire, et un temps de parler;

Een tijd van scheuren, en een tijd van naaien; Een tijd van zwijgen, en een tijd van spreken;

8 un temps d’aimer, et un temps de haïr; un temps de guerre, et un temps de paix.

Een tijd van beminnen, en een tijd van haten; Een tijd van oorlog, en een tijd van vrede.

9 Celui qui agit, quel profit a-t-il de ce à quoi il travaille?

Wat heeft de zwoeger dan nog voor nut Van de moeite, die hij zich getroost?

10 J’ai vu l’occupation que Dieu a donnée aux fils des hommes pour s’y fatiguer:

Ik begreep, hoe God aan de mensen hun taak heeft gegeven, Om er zich mee af te tobben.

11 il a fait toute chose belle en son temps; et il a mis le monde dans leur cœur, de sorte que l’homme ne peut comprendre, depuis le commencement jusqu’à la fin, l’œuvre que Dieu a faite.

Al wat Hij maakte, is goed op zijn tijd; En al heeft Hij ook de eeuwigheid gelegd in het hart van den mens, Toch kan de mens de daden van God Niet van het begin tot het einde doorgronden.

12 J’ai connu qu’il n’y a rien de bon pour eux, sauf de se réjouir et de se faire du bien pendant leur vie;

Zo begreep ik, dat er niets beter is voor den mens, Dan zich verheugen en zich te goed doen in het leven.

13 et aussi que tout homme mange et boive, et qu’il jouisse du bien-être dans tout son travail: cela, c’est un don de Dieu.

Want als iemand kan eten en drinken En van al zijn zwoegen genieten, Dan is dat een gave van God!

14 J’ai connu que tout ce que Dieu fait subsiste à toujours; il n’y a rien à y ajouter, ni rien à en retrancher; et Dieu le fait, afin que, devant lui, on craigne.

Ik begreep, dat al wat God doet, voor altijd blijft; Daar kan men niets aan toevoegen of van afdoen: God maakt het zo, dat men Hem vreest.

15 Ce qui est a déjà été, et ce qui est à venir est déjà arrivé, et Dieu ramène ce qui est passé.

Wat thans bestaat, was er reeds lang; En wat er zijn zal, bestond al vroeger; Want God zoekt wat voorbij is, telkens weer op.

16 Et j’ai encore vu sous le soleil que, dans le lieu du jugement, là il y avait la méchanceté, et que, dans le lieu de la justice, là il y avait la méchanceté.

Ook zag ik onder de zon, Dat het onrecht zetelt op de plaats van het recht, En de boze op de plaats van den vrome.

17 J’ai dit en mon cœur: Dieu jugera le juste et le méchant; car il y a là un temps pour toute affaire et pour toute œuvre.

Maar ik dacht bij mijzelf: Eens zal God den vrome en den boze richten; Want ieder ding en ieder werk heeft bij Hem zijn tijd.

18 J’ai dit en mon cœur: Quant aux fils des hommes [il en est ainsi], pour que Dieu les éprouve, et qu’ils voient eux-mêmes qu’ils ne sont que des bêtes.

Maar als ik mijn gedachten over de mensen liet gaan, Zag ik, dat zij wel door God zijn geschapen, Maar feitelijk gelijk zijn aan het dier;

19 Car ce qui arrive aux fils des hommes est aussi ce qui arrive aux bêtes; il y a pour tous un même sort: comme celle-ci meurt, ainsi meurt celui-là; et ils ont tous un même souffle, et l’homme n’a point d’avantage sur la bête, car tout est vanité.

Want mens en dier hebben hetzelfde lot. De één moet sterven even goed als de ander; Want beiden hebben zij dezelfde adem. De mens heeft niets vóór boven het dier; Waarachtig, alles is ijdelheid!

20 Tout va dans un même lieu, tout est de poussière, et tout retourne à la poussière.

Zij gaan beiden naar dezelfde plaats; Beiden kwamen zij voort uit stof, En beiden keren zij terug tot stof.

21 Qui est-ce qui connaît l’esprit des fils des hommes? Celui-ci monte-t-il en haut, et l’esprit de la bête descend-il en bas dans la terre?

Wie weet of ‘s mensen levensadem opstijgt naar boven, En die van het dier naar beneden gaat in de grond?

22 Et j’ai vu qu’il n’y a rien de mieux [que ceci]: que l’homme se réjouisse dans ce qu’il fait, car c’est là sa part; car qui l’amènera pour voir ce qui sera après lui?

Zo begreep ik, dat er niets beter is voor den mens, Dan te genieten van zijn werken; want dat komt hem toe. Wie toch kan hem zekerheid geven Van wat de toekomst hem brengt?