Job 16

1 Alors Job prit la parole et dit:

Ijob respondis kaj diris:

2 J'ai souvent entendu de semblables harangues; vous êtes tous d'insupportables consolateurs.

Mi aŭdis multe da similaj aferoj; Tedaj konsolantoj vi ĉiuj estas.

3 Quand finiront ces vains discours? Quel aiguillon t'excite à répliquer?

Ĉu estos fino al la ventaj vortoj? Kaj kio vin incitis, ke vi tiel parolas?

4 Moi aussi, je saurais parler comme vous, si vous étiez à ma place; j'arrangerais de beaux discours à votre adresse, je secouerais la tête sur vous;

Mi ankaŭ povus paroli, kiel vi. Se vi estus sur mia loko, Mi konsolus vin per vortoj Kaj balancus pri vi mian kapon.

5 je vous encouragerais de la bouche, et vous auriez pour soulagement l'agitation de mes lèvres.

Mi fortigus vin per mia buŝo Kaj konsolus vin per paroloj de miaj lipoj.

6 Si je parle, ma douleur n'est pas adoucie; si je me tais, en est-elle soulagée?

Se mi parolos, mia doloro ne kvietiĝos; Se mi ĉesos, kio foriros de mi?

7 Aujourd'hui, hélas! Dieu a épuisé mes forces... ô Dieu, tu as moissonné tous mes proches.

Sed nun Li lacigis min, Li detruis mian tutan esencon.

8 Tu me garrottes... c'est un témoignage contre moi!... ma maigreur se lève contre moi, en face elle m'accuse.

Vi faris al mi sulkojn, tio fariĝis atesto; Mia senfortiĝo staras antaŭ mia vizaĝo, kaj parolas.

9 Sa colère me déchire et me poursuit, il grince des dents contre moi; mon ennemi darde sur moi ses regards.

Lia kolero disŝiras; Mia malamanto grincigas kontraŭ mi siajn dentojn; Mia premanto briligas kontraŭ mi siajn okulojn.

10 Ils ouvrent leur bouche pour me dévorer, ils me frappent la joue avec outrage, ils se liguent tous ensemble pour me perdre.

Ili malfermegis kontraŭ mi sian buŝon, insulte batas min sur la vangojn; Ĉiuj kune kontentigis sur mi sian koleron.

11 Dieu m'a livré au pervers, il m'a jeté entre les mains des méchants.

Dio transdonis min al maljustulo, Ĵetis min en la manojn de malbonuloj.

12 J'étais en paix, et il m'a secoué, il m'a saisi par la nuque, et il m'a brisé. Il m'a posé en but à ses traits,

Mi estis trankvila; sed Li frakasis min, Li kaptis min je la kolo, disbatis min, Kaj Li faris min por Si celo.

13 ses flèches volent autour de moi; il perce mes flancs sans pitié, il répand mes entrailles sur la terre;

Liaj pafistoj min ĉirkaŭis; Li dishakas miajn internaĵojn kaj ne kompatas, Li elverŝas sur la teron mian galon.

14 il me fait brèche sur brèche, il fond sur moi comme un géant.

Li faras en mi breĉon post breĉo, Li kuras kontraŭ min kiel batalisto.

15 J'ai cousu un sac sur ma peau, et j'ai roulé mon front dans la poussière.

Sakaĵon mi kudris sur mian korpon, Kaj en polvo mi kaŝis mian kornon.

16 Mon visage est tout rouge de larmes, et l'ombre de la mort s'étend sur mes paupières,

Mia vizaĝo ŝvelis de plorado, Kaj sur miaj palpebroj estas morta ombro;

17 quoiqu'il n'y ait pas d'iniquités dans mes mains, et que ma prière soit pure.

Kvankam ne troviĝas perfortaĵo en miaj manoj, Kaj mia preĝo estas pura.

18 O terre, ne couvre point mon sang, et que mes cris s'élèvent librement!

Ho tero, ne kovru mian sangon, Kaj mia kriado ne trovu haltejon.

19 A cette heure même, voici que j'ai mon témoin dans le ciel, mon défenseur dans les hauts lieux.

Vidu, en la ĉielo estas mia atestanto, Kaj mia konanto estas en la altaj sferoj.

20 Mes amis se moquent de moi, c'est vers Dieu que pleurent mes yeux.

Parolistoj estas por mi miaj amikoj; Sed mia okulo larmas al Dio,

21 Qu'il juge lui-même entre Dieu et l'homme, entre le fils de l'homme et son semblable!

Ke Li decidu inter homo kaj Dio, Inter homo kaj lia amiko.

22 Car les années qui me sont comptés s'écoulent, et j'entre dans un sentier d'où je ne reviendrai pas.

Ĉar la nombro de la jaroj pasos, Kaj mi iros sur vojon nereveneblan.