Job 14

1 L'homme né de la femme vit peu de jours, et il est rassasié de misères.

Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;

2 Comme la fleur, il naît, et on le coupe; il fuit comme l'ombre, sans s'arrêter.

Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cień, i nie ostoi się.

3 Et c'est sur lui que tu as l'œil ouvert, lui que tu amènes en justice avec toi!

Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.

4 Qui peut tirer le pur de l'impur? Personne.

Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;

5 Si les jours de l'homme sont comptés, si tu as fixé le nombre de ses mois, si tu as posé un terme qu'il ne doit pas franchir,

Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.

6 détourne de lui tes yeux pour qu'il se repose, jusqu'à ce qu'il goûte, comme le mercenaire, la fin de sa journée.

Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzień jego.

7 Un arbre a de l'espérance: coupé, il peut verdir encore, il ne cesse pas d'avoir des rejetons.

Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie.

8 Que sa racine ait vieilli dans la terre, que son tronc soit mort dans la poussière,

Choć się zstarzeje w ziemi korzeń jego, i w prochu obumrze pień jego:

9 dès qu'il sent l'eau, il reverdit, il pousse des branches comme un jeune plant.

Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody.

10 Mais l'homme meurt, et il reste étendu; quand il a expiré, où est-il?

Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest?

11 Les eaux du lac disparaissent, le fleuve tarit et se dessèche:

Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha.

12 ainsi l'homme se couche et ne se relève plus, il ne se réveillera pas tant que subsistera le ciel, on ne le fera pas sortir de son sommeil.

Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego.

13 Oh! Si tu voulais me cacher dans le séjour des morts, m'y tenir à couvert jusqu'à ce que ta colère ait passé, me fixer un terme où tu te souviendrais de moi! (Sheol h7585)

Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię! (Sheol h7585)

14 Si l'homme une fois mort pouvait revivre! Tout le temps de mon service j'attendrais qu'on vînt me relever.

Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.

15 Tu m'appellerais alors, et moi je te répondrais; tu languirais après l'ouvrage de tes mains.

Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz.

16 Mais hélas! Maintenant, tu comptes mes pas, tu as l'œil ouvert sur mes péchés;

Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.

17 mes transgressions sont scellées dans une bourse, et tu mets un enduit sur mes iniquités.

Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.

18 La montagne s'écroule et s'efface; le rocher est transporté hors de sa place;

Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego.

19 les eaux creusent la pierre, leurs flots débordés entraînent la poussière du sol: ainsi tu anéantis l'espérance de l'homme.

Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz.

20 Tu l'abats sans retour, et il s'en va; tu flétris son visage, et tu le congédies.

Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.

21 Que ses enfants soient honorés, il n'en sait rien; qu'ils soient dans l'abaissement, il l'ignore.

Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy.

22 Sa chair ne sent que ses propres souffrances, son âme ne gémit que sur elle-même.

Tylko ciało jego, póki żyw, boleje, a dusza jego w nim kwili.