Job 30

1 Et maintenant, je suis la risée d’hommes plus jeunes que moi, dont je n’aurais pas daigné mettre les pères parmi les chiens de mon troupeau.

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

2 Qu’aurais-je fait de la force de leurs bras? Ils sont privés de toute vigueur.

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

3 Desséchés par la misère et la faim, ils broutent le désert, un sol depuis longtemps aride et désolé.

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

4 Ils cueillent sur les buissons des bourgeons amers, ils n’ont pour pain que la racine des genêts.

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

5 On les écarte de la société des hommes, on crie après eux comme après le voleur.

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

6 Ils habitent dans d’affreuses vallées, dans les cavernes de la terre et les rochers.

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

7 On entend leurs cris sauvages parmi les broussailles, ils se couchent ensemble sous les ronces:

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

8 gens insensés, race sans nom, bannis avec mépris de la terre habitée!

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

9 Et maintenant je suis l’objet de leurs chansons, je suis en butte à leurs propos.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

10 Ils ont horreur de moi, ils me fuient, ils ne détournent pas leur crachat de mon visage.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

11 Ils se donnent libre carrière pour m’outrager, ils rejettent tout frein devant moi.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

12 Des misérables se lèvent à ma droite, ils cherchent à ébranler mes pieds, ils frayent jusqu’à moi leurs routes meurtrières.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

13 Ils ont bouleversé mes sentiers, ils travaillent à ma ruine, eux à qui personne ne porterait secours.

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

14 Ils fondent sur moi, comme par une large brèche, ils se précipitent parmi les décombres.

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

15 Les terreurs m’assiègent, ma prospérité est emportée comme un souffle, mon bonheur a passé comme un nuage.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

16 Et maintenant, mon âme s’épanche en moi, les jours d’affliction m’ont saisi.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

17 La nuit perce mes os, les consume, le mal qui me ronge ne dort pas.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

18 Par sa violence, mon vêtement a perdu sa forme, il me serre comme une tunique.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

19 Dieu m’a jeté dans la fange, je suis comme la poussière et la cendre.

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

20 Je crie vers toi, et tu ne me réponds pas; je me tiens debout, et tu me regardes avec indifférence.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

21 Tu deviens cruel à mon égard, tu m’attaques avec toute la force de ton bras.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

22 Tu m’enlèves, tu me fais voler au gré du vent, et tu m’anéantis dans le fracas de la tempête.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

23 Car, je le sais, tu me mènes à la mort, au rendez-vous de tous les vivants.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

24 Cependant celui qui va périr n’étendra-t-il pas les mains et, dans sa détresse, ne poussera-t-il pas un cri?

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

25 N’avais-je pas des larmes pour l’infortuné? Mon cœur ne s’est-il pas attendri sur l’indigent?

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

26 J’attendais le bonheur, et le malheur est arrivé; j’espérais la lumière, et les ténèbres sont venues.

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

27 Mes entrailles bouillonnent sans relâche, les jours d’affliction ont fondu sur moi.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

28 Je marche dans le deuil, sans soleil; si je me lève dans l’assemblée, c’est pour pousser des cris.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

29 Je suis devenu le frère des chacals, le compagnon des filles de l’autruche.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

30 Ma peau livide tombe en lambeaux, mes os sont brûlés par un feu intérieur.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

31 Ma cithare ne rend plus que des accords lugubres, mon chalumeau que des sons plaintifs.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.