Job 13

1 Voilà que mon œil a vu tout cela, mon oreille l’a entendu et compris.

Ĉion ĉi tion mia okulo vidis, Mia orelo aŭdis kaj komprenis.

2 Ce que vous savez, moi aussi je le sais, je ne vous suis en rien inférieur.

Kion vi scias, mi ankaŭ scias; Kaj mi ne estas malpli valora ol vi.

3 Mais je veux parler au Tout-Puissant, je veux plaider ma cause avec Dieu.

Sed mi volus paroli kun la Plejpotenculo, Mi dezirus disputi kun Dio.

4 Car vous n’êtes que des charlatans, vous êtes tous des médecins inutiles.

Tamen vi komentarias malvere, Vi ĉiuj estas senutilaj kuracistoj.

5 Que ne gardiez-vous le silence! Il vous eût tenu lieu de sagesse.

Ho, se vi silentus, Tio estus saĝeco de via flanko.

6 Ecoutez, je vous prie, ma défense, soyez attentifs au plaidoyer de mes lèvres.

Aŭskultu do mian moralinstruon, Kaj atentu la defendan parolon de mia buŝo.

7 Parlerez-vous mensonge en faveur de Dieu, pour lui, parlerez-vous tromperie?

Ĉu pro Dio vi volas paroli malveron, Kaj pro Li paroli falsaĵon?

8 Ferez-vous pour Dieu acception de personnes, vous constituerez-vous avocats?

Ĉu vi volas esti personfavoraj al Li, Aŭ pro Dio vi volas disputi?

9 Vous en saura-t-il gré, s’il sonde vos cœurs? Le tromperez-vous comme on trompe un homme?

Ĉu estos bone, kiam Li esploros vin? Ĉu vi volas trompi Lin, kiel oni trompas homon?

10 Certainement il vous condamnera, si vous faites en secret acception de personnes.

Li certe vin punos, Se vi sekrete estos personfavoraj.

11 Oui, sa majesté vous épouvantera, ses terreurs tomberont sur vous.

Ĉu Lia majesto ne konfuzas vin? Ĉu ne falas sur vin timo antaŭ Li?

12 Vos arguments sont des raisons de poussière, vos forteresses sont des forteresses d’argile.

Viaj memorigoj estas sentencoj polvaj, Via bastionoj estas amasoj da argilo.

13 Taisez-vous, laissez-moi, je veux parler; il m’en arrivera ce qu’il pourra.

Silentu antaŭ mi, kaj parolos mi, Kio ajn trafos min.

14 Je veux prendre ma chair entre les dents, je veux mettre mon âme dans ma main.

Por kio mi portu mian karnon en miaj dentoj Kaj metu mian animon en mian manon?

15 Quand il me tuerait, que je n’aurais rien à espérer, je défendrai devant lui ma conduite.

Li ja mortigos min, kaj mi ne havas esperon; Sed pri mia konduto mi volas disputi antaŭ Li.

16 Mais il sera mon salut, car l’impie ne saurait paraître en sa présence.

Tio jam estos savo por mi, Ĉar ne hipokritulo venos antaŭ Lin.

17 Ecoutez donc mes paroles, prêtez l’oreille à mon discours.

Aŭskultu mian parolon Kaj mian klarigon antaŭ viaj oreloj.

18 Voici que j’ai préparé ma cause, je sais que je serai justifié.

Jen mi pretigis juĝan aferon; Mi scias, ke mi montriĝos prava.

19 Est-il quelqu’un qui veuille plaider contre moi? A l’instant même je veux me taire et mourir.

Kiu povas procesi kontraŭ mi? Tiam mi eksilentus kaj mortus.

20 Seulement épargne-moi deux choses, ô Dieu, et je ne me cacherai pas devant ta face:

Nur du aferojn ne faru al mi, Tiam mi ne kaŝos min antaŭ Via vizaĝo:

21 éloigne ta main de dessus moi, et que tes terreurs ne m’épouvantent plus.

Malproksimigu de mi Vian manon, Kaj Via teruro ne timigu min.

22 Après cela, appelle, et je répondrai; ou bien je parlerai d’abord, et tu me répondras.

Tiam voku, kaj mi respondos; Aŭ mi parolos, kaj Vi respondu al mi.

23 Quel est le nombre de mes iniquités et de mes péchés? Fais-moi connaître mes transgressions et mes offenses.

Kiom da malbonagoj kaj pekoj estas sur mi? Sciigu al mi miajn krimojn kaj pekojn.

24 Pourquoi cacher ainsi ton visage, et me regarder comme ton ennemi!

Kial Vi kaŝas Vian vizaĝon Kaj rigardas min kiel Vian malamikon?

25 Veux-tu donc effrayer une feuille agitée par le vent, poursuivre une paille desséchée,

Ĉu Vi volas montri Vian forton kontraŭ deŝirita folio? Kaj ĉu sekiĝintan pajleron Vi volas persekuti?

26 pour que tu écrives contre moi des choses amères, pour que tu m’imputes les fautes de ma jeunesse,

Ĉar Vi skribas kontraŭ mi maldolĉaĵon Kaj venigas sur min la pekojn de mia juneco.

27 pour que tu mettes mes pieds dans les ceps, que tu observes toutes mes démarches, que tu traces une limite à la plante de mes pieds,

Vi metis miajn piedojn en ŝtipon, Vi observas ĉiujn miajn vojojn, Kaj Vi observas la plandojn de miaj piedoj;

28 alors que mon corps se consume comme un bois vermoulu, comme un vêtement que dévore la teigne.

Dum mi ja disfalas kiel putraĵo, Kiel vesto dismanĝita de tineoj.