Psalmien 2

1 Miksi pakanat pauhaavat ja kansat turhia ajattelevat?

Kial tumultas popoloj, Kaj gentoj pripensas vanaĵon?

2 Maan kuninkaat nousevat, ruhtinaat yhdessä neuvottelevat Herraa ja hänen voideltuansa vastaan:

Leviĝas reĝoj de la tero, Kaj eminentuloj konsiliĝas kune, Kontraŭ la Eternulo kaj kontraŭ Lia sanktoleito, dirante:

3 "Katkaiskaamme heidän kahleensa, heittäkäämme päältämme heidän köytensä".

Ni disŝiru iliajn ligilojn, Kaj ni deĵetu de ni iliajn ŝnurojn!

4 Hän, joka taivaassa asuu, nauraa; Herra pilkkaa heitä.

La loĝanta en la ĉielo ridas, La Sinjoro mokas ilin.

5 Kerran hän on puhuva heille vihassansa, peljättävä heitä hirmuisuudessaan:

Tiam Li parolos al ili en Sia kolero, Kaj per Sia furiozo Li ilin ektimigos, dirante:

6 "Minä olen asettanut kuninkaani Siioniin, pyhälle vuorelleni".

Mi starigis ja Mian reĝon Super Cion, Mia sankta monto.

7 Minä ilmoitan, mitä Herra on säätänyt. Hän lausui minulle: "Sinä olet minun poikani, tänä päivänä minä sinut synnytin.

Mi raportos pri la decido: La Eternulo diris al mi: Vi estas Mia filo, Hodiaŭ Mi vin naskis.

8 Ano minulta, niin minä annan pakanakansat sinun perinnöksesi ja maan ääret sinun omiksesi.

Petu Min, kaj Mi donos al vi popolojn por heredo, Kaj por posedo limojn de tero.

9 Rautaisella valtikalla sinä heidät muserrat, niinkuin saviastian sinä särjet heidät."

Vi disbatos ilin per fera sceptro, Kiel potan vazon vi ilin dispecigos.

10 Tulkaa siis järkiinne, kuninkaat, maan tuomarit, ottakaa nuhteesta vaari.

Kaj nun, ho reĝoj, prudentiĝu; Instruiĝu, juĝistoj de la tero!

11 Palvelkaa Herraa pelvolla ja iloitkaa vavistuksella.

Servu al la Eternulo kun timo, Kaj ĝoju kun tremo.

12 Antakaa suuta pojalle, ettei hän vihastuisi ettekä te hukkuisi tiellänne. Sillä hänen vihansa syttyy äkisti. Autuaat ovat kaikki, jotka häneen turvaavat.

Kisu la filon, ke Li ne koleru, kaj vi ne pereu sur la vojo, Ĉar baldaŭ ekbrulos Lia kolero. Feliĉaj estas ĉiuj, kiuj fidas Lin.