Psalmien 104

1 Kiitä Herraa, minun sieluni, Herra, minun Jumalani, sinä olet ylen suuri; valkeus ja kirkkaus on sinun pukusi.

Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;

2 Sinä verhoudut valoon niinkuin viittaan, sinä levität taivaat niinkuin teltan;

Vi, kiu estas ĉirkaŭkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la ĉielon kiel tapiŝon;

3 sinä rakennat salisi vetten päälle, teet pilvet vaunuiksesi ja kuljet tuulen siivillä.

Kiu aranĝas sur la akvo Siajn ĉambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;

4 Sinä teet tuulet sanasi saattajiksi, palvelijoiksesi tulen liekit.

Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;

5 Sinä asetit maan perustuksillensa, niin että se pysyy horjumatta iankaikkisesti.

Kiu fondis la teron sur ĝiaj fundamentoj, Ke ĝi neniam ŝanceliĝos.

6 Sinä peitit sen syvyyden vesillä kuin vaatteella: vuoria ylempänä seisoivat vedet.

La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;

7 Mutta ne pakenivat sinun nuhteluasi, sinun jylinääsi ne juoksivat pakoon;

De Via minaco ĝi kuras, De la voĉo de Via tondro ĝi forrapidas.

8 vuoret kohosivat ja laaksot laskeutuivat paikkoihin, jotka sinä olit niille valmistanut.

Ĝi leviĝas sur montojn, malleviĝas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por ĝi.

9 Sinä panit rajan, jonka yli vedet eivät käy eivätkä palaja peittämään maata.

Vi faris limon, kiun ĝi ne superpaŝos, Por ke ĝi ne revenu por kovri la teron.

10 Sinä kuohutit laaksoista lähteet, jotka vuorten välillä vuotavat.

Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;

11 Ne antavat juoman kaikille metsän eläimille, villiaasit niistä janonsa sammuttavat.

Ili trinkigas ĉiujn kampajn bestojn; Sovaĝaj azenoj kvietigas sian soifon.

12 Niiden partailla asuvat taivaan linnut ja visertävät lehvien välissä.

Apud ili loĝas la birdoj ĉielaj, El inter la branĉoj ili sonigas sian voĉon.

13 Saleistasi sinä kastelet vuoret, sinun töittesi hedelmistä maa saa ravintonsa.

Vi trinkigas la montojn el Viaj ĉambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satiĝas la tero.

14 Sinä kasvatat ruohon karjalle ja kasvit ihmisen tarpeeksi. Niin sinä tuotat maasta leivän

Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdaĵon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.

15 ja viinin, joka ilahuttaa ihmisen sydämen; niin sinä saatat kasvot öljystä kiiltäviksi, ja leipä vahvistaa ihmisen sydäntä.

Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizaĝo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.

16 Ravintonsa saavat myös Herran puut, Libanonin setrit, jotka hän on istuttanut.

Satiĝas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;

17 Niissä lintuset pesivät, ja haikaroilla on majansa kypresseissä.

Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian loĝejon sur abioj;

18 Korkeat vuoret ovat kauristen hallussa, kallionkolot ovat tamaanien suoja.

La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifuĝejo por la hirakoj.

19 Kuun sinä olet tehnyt näyttämään aikoja; aurinko tietää laskunsa.

Li aranĝis la lunon laŭ la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.

20 Sinä teet pimeän, niin tulee yö; silloin lähtevät liikkeelle kaikki metsän eläimet.

Vi sendas mallumon, kaj fariĝas nokto, Dum kiu vagas ĉiuj arbaraj bestoj;

21 Nuoret jalopeurat kiljuvat saalista ja pyytävät Jumalalta elatustansa.

La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian manĝaĵon.

22 Aurinko nousee, ne vetäytyvät pois ja laskeutuvat luoliinsa maata.

Kiam leviĝas la suno, Ili sin kaŝas kaj kuŝiĝas en siaj loĝejoj.

23 Silloin ihminen menee töihinsä ja askaroitsee iltaan asti.

Eliras homo por sia okupiĝo, Por sia laboro ĝis la vespero.

24 Kuinka moninaiset ovat sinun tekosi, Herra! Sinä olet ne kaikki viisaasti tehnyt, maa on täynnä sinun luotujasi.

Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! Ĉion Vi faris kun saĝo; La tero estas plena de Viaj faritaĵoj.

25 Merikin, suuri ja aava-siinä vilisee lukemattomat laumat pieniä ja suuria eläviä.

Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampaĵoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;

26 Siellä kulkevat laivat, siellä Leviatan, jonka sinä olet luonut siinä leikitsemään.

Tie iras ŝipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke ĝi tie ludu.

27 Ne kaikki odottavat sinua, että antaisit heille ruuan ajallansa.

Ĉiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili manĝon en ĝia tempo.

28 Sinä annat niille, ja ne kokoavat, sinä avaat kätesi, ja ne ravitaan hyvyydellä.

Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satiĝas de bonaĵo.

29 Sinä peität kasvosi, ja ne peljästyvät, sinä otat pois niiden hengen, ne kuolevat ja palajavat tomuun jälleen.

Vi kaŝas Vian vizaĝon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.

30 Sinä lähetät henkesi, ja ne luodaan; ja sinä uudistat maan muodon.

Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreiĝas; Kaj Vi renovigas la vizaĝon de la tero.

31 Pysyköön Herran kunnia iankaikkisesti. Saakoon Herra teoistansa iloita,

Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo ĝoju pri Siaj faritaĵoj.

32 hän, joka katsahtaa maahan, ja se vapisee, joka koskettaa vuoria, ja ne suitsuavat.

Li ekrigardas la teron, kaj ĝi tremas; Li ektuŝas la montojn, kaj ili fumiĝas.

33 Kaiken ikäni minä ylistän Herraa, minä veisaan Jumalani kiitosta, niin kauan kuin elän.

Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.

34 Olkoot minun tutkisteluni hänelle otolliset; minä iloitsen Herrassa.

Agrabla estu al Li mia meditado; Mi ĝojos pri la Eternulo.

35 Hävitkööt syntiset maasta, älköön jumalattomia enää olko. Kiitä Herraa, minun sieluni. Halleluja!

Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!