Sakarjan 2

1 Ja minä nostin silmäni ja näin, ja katso, miehen kädessä oli mittanuora.

Naʻa ku toe hanga hake hoku mata, pea u sio, pea vakai, ko e tangata naʻe ʻi hono nima ʻae afo ko e fua.

2 Ja minä sanoin: kuhunkas menet? Mutta hän sanoi minulle: mittaamaan Jerusalemia, ja katsomaan, kuinka pitkä ja leviä se on oleva.

Pea naʻaku fehuʻi kiate ia, “Ko hoʻo ʻalu ʻena ki fē?” Pea naʻa ne pehē mai kiate au, “Ke fua ʻa Selūsalema mo vakai pe ʻoku fēfē hono māukupu, pea fēfē mo hono lōloa ʻo ia.”

3 Ja katso, enkeli, joka puhui minun kanssani, läksi ulos, ja toinen enkeli meni häntä vastaan,

Pea ʻiloange naʻe ʻalu atu ʻae ʻāngelo ʻaia naʻa ma talanoa, pea ʻalu atu mo e ʻāngelo ʻe taha ko hono fakafetaulaki.

4 Ja sanoi hänelle: juokse tuonne, ja puhu sille pojalle ja sano: Jerusalemissa pitää ilman muureja asuttaman, ihmisten ja karjan paljouden tähden, joka siinä oleva on.

Pea ne pehē mai kiate ia, “Lele mo lea ki he tangata talavou na,” ʻo pehē, “ʻE kakai ʻa Selūsalema ʻo tatau mo e ngaahi potu kakai ʻoku ʻikai ʻāʻi, koeʻuhi ko hono tokolahi ʻoe kakai mo e fanga manu ʻi ai:

5 Ja minä tahdon olla, sanoo Herra, tulinen muuri hänen ympärillänsä, ja tahdon itse olla kunniaksi hänen keskellänsä.

‌ʻE ʻoku pehē ʻe Sihova, Te u hangē au ko e ʻa afi ʻoku takatakai ʻiate ia, pea ko au ko e nāunau ʻi hono lotolotonga.”

6 Hoi! hoi! paetkaat pohjan maasta, sanoo Herra; sillä minä hajoitin teitä neljään tuuleen taivaan alla, sanoo Herra.

“ʻE! ʻE! hola mei he fonua ʻi he potu tokelau, ʻoku pehē ʻe Sihova! He kuo u fakamovete ʻakimoutolu ʻo hangē ko e matangi ki he feituʻu ʻe fā ʻoe langi: ʻoku pehē ʻe Sihova.

7 Hoi Zion, joka asut Babelin tyttären tykönä! pelasta sinus.

‌ʻE Saione, fakamoʻui koe, ʻa koe ʻoku nonofo mo e ʻofefine ʻo Papilone.”

8 Sillä näin sanoo Herra Zebaot: joka sen (ilmoitetun) kunnian jälkeen lähetti minun niiden pakanain tykö, jotka teitä raatelivat: joka teihin rupee, se rupee hänen silmänsä terään.

He ʻoku pehē ʻe Sihova ʻoe ngaahi kautau, “Ko e meʻa ʻi he nāunau kuo ne fekau atu au ki he ngaahi puleʻanga ʻaia naʻe maumauʻi koe: he ko ia ʻoku ala kiate kimoutolu ʻoku ne ala ki he kanoʻi mata ʻuli ʻo hoku mata.”

9 Sillä katso, minä nostan käteni heidän ylitsensä, että heidän pitää oleman niille saaliiksi, jotka ennen heitä palvelivat; että teidän pitää ymmärtämän Herran Zebaotin minua lähettäneeksi.

He vakai, te u tupeʻi hoku nima kiate kinautolu, pea ʻe vete ʻakinautolu ʻe heʻenau kau tamaioʻeiki: pea te mou ʻilo ai kuo fekau au ʻe Sihova ʻoe ngaahi kautau.

10 Veisaa ja riemuitse, Zionin tytär; sillä katso, minä tulen ja tahdon asua sinun tykönäs, sanoo Herra.

“ʻE taʻahine ʻo Saione, hiva mo fakafiefia: he ʻoku pehē ʻe Sihova, vakai ʻoku ou haʻu, pea te u nofo ʻi ho lotolotonga ʻoʻou.”

11 Silloin pitää paljon pakanoita Herrassa kiinni riippuman, jotka minun kansani pitää oleman: ja minä tahdon asua sinun tykönäs, ettäs ymmärtäisit Herran Zebaotin lähettäneen minun sinun tykös.

Pea ʻe lahi ʻae puleʻanga ʻe kau mo Sihova ʻi he ʻaho ko ia, pea nau hoko ko hoku kakai; pea te u nofo ʻi ho lotolotonga ʻoʻou, pea te ke ʻilo ai kuo fekau au kiate koe, ʻE Sihova ʻoe ngaahi kautau.

12 Ja Herra on perivä Juudan osaksensa siinä pyhässä maassa, ja on taas Jerusalemin valitseva.

Pea ʻe maʻu ʻe Sihova ʻa Siuta, ko hono tofiʻa, ʻi he fonua māʻoniʻoni, pea te ne toe fili ʻa Selūsalema.

13 Vaijetkoon kaikki liha Herran edessä; sillä hän on noussut pyhästä asuinsiastansa.

Ke longo hifo ʻae kakai kotoa pē ʻi he ʻao ʻo Sihova! He kuo tuʻu hake ia mo hono ʻafioʻanga māʻoniʻoni.