Jobin 7

1 Eikö ihminen aina pidä oleman sodassa maan päällä; ja hänen päivänsä ovat niinkuin orjan päivät?

Није ли човек на војсци на земљи? А дани његови нису ли као дани надничарски?

2 Niinkuin palvelia halajaa varjoa, ja orja työnsä loppua,

Као што слуга уздише за сеном и као што надничар чека да сврши,

3 Niin olen minä minulleni saanut turhat kuukaudet, ja minulla on monta murheellista yötä ollut.

Тако су мени дати у наследство месеци залудни и ноћи мучне одређене ми.

4 Kuin minä levätä panin, sanoin minä: Koskahan minä nousen? ja sitte lueskelen, koska ehtoo tullee: minä olen ravittu kävellyksistä hamaan pimeyteen asti.

Кад легнем, говорим: Кад ћу устати? И кад ће проћи ноћ? И ситим се преврћући се до сванућа.

5 Minun lihani on puetettu madoilla ja maan tomulla; minun nahkani on ahvettunut ja hyljätyksi tullut.

Тело је моје обучено у црве и у груде земљане, кожа моја пуца и рашчиња се.

6 Minun päiväni ovat lentäneet nopiammasti pois kuin syöstävä ja kuluneet ilman viivytystä.

Дани моји бржи бише од чунка, и прођоше без надања.

7 Muista, että minun elämäni on tuuli, ja minun silmäni ei palaja hyvää näkemään.

Опомени се да је мој живот ветар, да око моје неће више видети добра,

8 Ja ei yksikään silmä, joka minun nyt näkee, pidä minua enempi näkemän. Sinun silmäs katsokoon minua, sitte minä hukun.

Нити ће ме видети око које ме је виђало; и твоје очи кад погледају на ме, мене неће бити.

9 Pilvi raukee ja menee pois: niin myös se, joka menee alas hautaan, ei nouse jälleen, (Sheol h7585)

Као што се облак разилази и нестаје га, тако ко сиђе у гроб, неће изаћи, (Sheol h7585)

10 Eikä palaja jälleen huoneesensa, ei myös hänen siansa häntä enää tunne.

Неће се више вратити кући својој, нити ће га више познати место његово.

11 Sentähden en minä estä suutani; minä puhun henkeni ahtaudessa, ja juttelen sieluni murheessa.

Зато ја нећу бранити устима својим, говорићу у тузи духа свог, нарицати у јаду душе своје.

12 Olenko minä meri eli valaskala, että sinä minun niin kätket?

Еда ли сам море или кит, те си наместио стражу око мене?

13 Kuin minä ajattelin: minun vuoteeni lohduttaa minun, ja minun kehtoni saattaa minulle levon, koska minä itselleni puhun;

Кад кажем: Потешиће ме одар мој, постеља ће ми моја олакшати тужњаву,

14 Niin sinä peljätät minua unilla, ja kauhistat minua näyillä,

Тада ме страшиш снима и препадаш ме утварама,

15 Että minun sieluni sois itsensä hirtetyksi, ja minun luuni kuolleiksi.

Те душа моја воли бити удављена, воли смрт него кости моје.

16 Minä kauhistun, enkä pyydä silleen elää: lakkaa minusta, sillä minun päiväni ovat turhat.

Додијало ми је; нећу до века живети; прођи ме се; јер су дани моји таштина.

17 Mikä on ihminen, ettäs hänen suurena pidät, ja panet hänen sydämees?

Шта је човек да га много цениш и да мариш за њ?

18 Sinä etsit häntä joka päivä, ja koettelet häntä aina.

Да га походиш свако јутро, и сваки час кушаш га?

19 Miksi et minusta luovu, ja päästä minua, siihen asti että minä sylkeni nielisin?

Кад ћеш се одвратити од мене и пустити ме да прогутам пљуванку своју?

20 Minä olen syntiä tehnyt; mitä minun pitää sinulle tekemän, o sinä ihmisten vartia? miksis minun teit sinulles loukkaukseksi ja itselleni kuormaksi?

Згрешио сам; шта ћу Ти чинити, о чувару људски? Зашто си ме метнуо себи за белегу, те сам себи на тегобу?

21 Ja miksi et minun pahaa tekoani anna anteeksi ja ota pois minun vääryyttäni? Sillä nyt pitää minun makaaman mullassa: ja jos minua aamulla etsit, niin en minä enää ole.

Зашто ми не опростиш грех мој и не уклониш моје безакоње? Јер ћу сад лећи у прах, и кад ме потражиш, мене неће бити.