Psalmaro 120

1 Kanto de suprenirado. Al la Eternulo mi vokis en mia sufero, Kaj Li aŭskultis min.

En sang ved festreisene. Til Herren ropte jeg i min nød, og han svarte mig.

2 Ho Eternulo, savu mian animon de mensoga parolo, De falsa lango.

Herre, fri min sjel fra en løgnaktig lebe, fra en falsk tunge!

3 Kion Li donos al vi, Kaj kion Li alportos al vi, ho falsa lango?

Hvad vil han gi dig, og hvad mere vil han gi dig, du falske tunge?

4 Akrajn sagojn de fortulo Kun karboj genistaj.

Voldsmannens skarpe piler og glør av gyvelbusken.

5 Ve al mi, ke mi gastas en Meŝeĥ, Ke mi loĝas inter la tendoj de Kedar!

Ve mig, at jeg lever som fremmed iblandt Mesek, at jeg bor ved Kedars telt!

6 Tro longe loĝis mia animo Inter malamantoj de paco.

Lenge nok har min sjel bodd hos dem som hater fred.

7 Mi estas pacema; Sed kiam mi ekparolas, ili komencas militon.

Jeg er bare fred, men når jeg taler, er de ferdige til krig.