Ijob 8

1 Kaj ekparolis Bildad, la Ŝuĥano, kaj diris:

Respondens autem Baldad Suhites, dixit:

2 Kiel longe vi tiel parolos, Kaj la vortoj de via buŝo estos kiel forta vento?

Usquequo loqueris talia, et spiritus multiplex sermones oris tui?

3 Ĉu Dio falsas la juĝon? Ĉu la Plejpotenculo falsas la justecon?

Numquid Deus supplantat iudicium? aut Omnipotens subvertit quod iustum est?

4 Se viaj filoj pekis kontraŭ Li, Li forpuŝis ilin pro ilia malbonago.

Etiam si filii tui peccaverunt ei, et dimisit eos in manu iniquitatis suæ:

5 Se vi serĉas Dion Kaj petegas la Plejpotenculon,

Tu tamen si diluculo consurrexeris ad Deum, et Omnipotentem fueris deprecatus:

6 Se vi estas pura kaj pia, Li maldormos super vi, Kaj restarigos la bonstaton en via virta loĝejo.

Si mundus et rectus incesseris, statim evigilabit ad te, et pacatum reddet habitaculum iustitiæ tuæ:

7 Kaj se via komenco estis malgranda, Via estonteco forte kreskos.

In tantum, ut si priora tua fuerint parva, et novissima tua multiplicentur nimis.

8 Ĉar demandu la antaŭajn generaciojn, Kaj primeditu tion, kion esploris iliaj patroj;

Interroga enim generationem pristinam, et diligenter investiga patrum memoriam:

9 Ĉar ni estas de hieraŭ, kaj ni nenion scias; Nia vivo sur la tero estas nur ombro.

(Hesterni quippe sumus, et ignoramus quoniam sicut umbra dies nostri sunt super terram.)

10 Ili instruos vin, diros al vi, Kaj el sia koro elirigos vortojn.

Et ipsi docebunt te: loquentur tibi, et de corde suo proferent eloquia.

11 Ĉu povas kreski kano sen malsekeco? Ĉu kreskas junko sen akvo?

Numquid vivere potest scirpus absque humore? aut crescere carectum sine aqua?

12 En tia okazo ĝi velksekiĝas pli frue ol ĉiu herbo, Kiam ĝi estas ankoraŭ en sia freŝeco, Kiam ĝi ankoraŭ ne estas detranĉita.

Cum adhuc sit in flore, nec carpatur manu, ante omnes herbas arescit:

13 Tiaj estas la vojoj de ĉiuj, kiuj forgesas Dion; Kaj pereas la espero de hipokritulo,

Sic viæ omnium, qui obliviscuntur Deum, et spes hypocritæ peribit:

14 Kies fido dehakiĝas, Kaj kies espero estas araneaĵo.

Non ei placebit vecordia sua, et sicut tela aranearum fiducia eius.

15 Li apogas sin al sia domo, sed ne restos staranta; Li ekkaptos ĝin, sed ne povos sin teni.

Innitetur super domum suam, et non stabit: fulciet eam, et non consurget:

16 Li estis verda antaŭ la suno, Kaj super lia ĝardeno etendiĝas liaj branĉoj;

Humectus videtur antequam veniat Sol, et in ortu suo germen eius egredietur.

17 Amase plektiĝas liaj radikoj, Inter ŝtonoj ili tenas sin forte;

Super acervum petrarum radices eius densabuntur, et inter lapides commorabitur.

18 Sed kiam oni elŝiras lin el lia loko, Ĝi malkonfesas lin: Mi vin ne vidis.

Si absorbuerit eum de loco suo, negabit eum, et dicet: Non novi te.

19 Tia estas la ĝojo de lia vivo; Kaj el la tero kreskas aliaj.

Hæc est enim lætitia viæ eius, ut rursum de terra alii germinentur.

20 Vidu, Dio ne forpuŝas virtulon Kaj ne subtenas la manon de malpiuloj.

Deus non proiiciet simplicem, nec porriget manum malignis:

21 Li plenigos ankoraŭ vian buŝon per rido Kaj viajn lipojn per ĝojkrioj.

Donec impleatur risu os tuum, et labia tua iubilo.

22 Viaj malamantoj kovriĝos per honto; Sed la tendo de malpiuloj malaperos.

Qui oderunt te, induentur confusione: et tabernaculum impiorum non subsistet.