Ijob 6

1 Ijob respondis kaj diris:

Job reprit la parole et dit:

2 Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,

Ah! Si seulement on pesait mon chagrin, en mettant en même temps mon malheur dans la balance!

3 Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.

Assurément, ils seraient plus lourds que le sable des mers; voilà pourquoi mes paroles sont pleines de trouble.

4 Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.

C’Est que les flèches du Tout-Puissant m’ont transpercé, mon âme en a bu le venin. Les terreurs de Dieu sont rangées en bataille contre moi.

5 Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?

Est-ce que l’âne sauvage se met à braire en présence de l’herbe? Le bœuf mugit-il devant sa pitance?

6 Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?

Peut-on manger un mets insipide sans y mettre du sel? Trouve-t-on quelque saveur au blanc de l’œuf?

7 Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.

Mon âme refuse d’y goûter; c’est pour moi comme une répugnante nourriture.

8 Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!

Ah! Qui me donnera que ma demande soit agréée et môn espoir réalisé par Dieu?

9 Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!

Oui, que Dieu consente à me broyer, qu’il brandisse la main et me mette en pièces!

10 Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.

Il me resterait du moins cette consolation qui me ferait sauter de joie au fort de souffrances sans rémission de n’avoir pas renié les paroles du Très-Haut.

11 Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?

Quelle est donc ma force pour que je reste dans l’attente? Quelle doit être ma fin pour que je prenne patience?

12 Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?

Ma force est-elle la force des pierres? Ma chair est-elle d’airain?

13 Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.

N’Est-il pas vrai que je suis privé de tout secours, et que tout espoir de salut m’est arraché?

14 Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.

A celui qui se consume de chagrin devrait aller la sympathie de ses amis, eût-il même renoncé à la crainte de Dieu.

15 Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,

Mes amis, à moi, se montrent perfides comme un torrent, comme des cours d’eau pleins à déborder,

16 Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;

qui deviennent troubles par l’affluence des glaçons et grossissent par la fonte des neiges:

17 En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.

viennent les chaleurs, ils se réduisent à rien; quand le soleil brûle, ils s’évanouissent sur place.

18 Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.

A cause d’eux, les caravanes se détournent de leur route, s’enfoncent dans le désert et y périssent.

19 Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;

Les caravanes de Têma les cherchent du regard, les convois de Saba y mettent leur espoir.

20 Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.

Mais ils sont déçus dans leur confiance; arrivés sur les lieux, ils sont pleins de confusion.

21 Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.

Certes, c’est là ce que vous êtes devenus pour votre ami: à la vue de ma ruine, vous avez eu peur.

22 Ĉu mi diris: Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,

Vous ai-je donc dit: "Donnez-moi! Avec un peu de votre bien, gagnez quelqu’un en ma faveur;

23 Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?

et délivrez-moi de la main du persécuteur; du pouvoir des tyrans affranchissez-moi!"

24 Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.

Instruisez-moi, et je garderai le silence; expliquez-moi en quoi j’ai erré.

25 Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?

Qu’elles sont pénétrantes les paroles de la vérité! Mais que prouvent vos arguments à vous?

26 Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.

Prétendez-vous critiquer des mots? Mais dans l’air se dissipent les discours d’un désespéré!

27 Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.

L’Orphelin lui-même, vous seriez capables de le prendre comme enjeu, comme vous trafiqueriez de votre ami.

28 Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?

Maintenant donc, daignez vous tourner vers moi: je ne saurais vous mentir en face.

29 Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.

Oui, revenez de grâce, que l’injustice ne s’accomplisse pas; encore une fois, revenez, mon innocence sera manifeste.

30 Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?

Y a-t-il quelque iniquité sur mes lèvres? Mon palais ne sait-il pas discerner ce qui est mal?