Psalms 104
1 Bless, O my soul, Jehovah! Jehovah, my God, Thou hast been very great, Honour and majesty Thou hast put on.
Halleluja! Loof Jahweh, mijn ziel: Jahweh, mijn God, hoog zijt Gij verheven! Gij hebt U met glorie en luister omkleed,
2 Covering himself [with] light as a garment, Stretching out the heavens as a curtain,
En hult U in het licht als een mantel; Gij spant de hemelen uit als een tent,
3 Who is laying the beam of His upper chambers in the waters, Who is making thick clouds His chariot, Who is walking on wings of wind,
En legt op de wateren uw opperzalen. Gij maakt van de wolken uw wagen, Zweeft op de vleugels van de wind;
4 Making His messengers — the winds, His ministers — the flaming fire.
Stelt de stormen aan tot uw boden, Laaiend vuur tot uw knechten.
5 He hath founded earth on its bases, It is not moved to the age and for ever.
Gij hebt de aarde op haar pijlers gegrond, Zodat ze voor eeuwig niet wankelt.
6 The abyss! as with clothing Thou hast covered it, Above hills do waters stand.
De Oceaan bedekte haar als een kleed, Nog boven de bergen stonden de wateren:
7 From Thy rebuke they flee, From the voice of Thy thunder haste away.
Maar ze namen de vlucht voor uw dreigen, Rilden van angst voor de stem van uw donder;
8 They go up hills — they go down valleys, Unto a place Thou hast founded for them.
Toen rezen de bergen, en zonken de dalen Op de plaats, die Gij hun hadt bestemd.
9 A border Thou hast set, they pass not over, They turn not back to cover the earth.
Gij hebt ze grenzen gesteld, die ze niet overschreden, Ze mochten niet meer de aarde bedekken;
10 Who is sending forth fountains in valleys, Between hills they go on.
Gij zendt de bronnen in de dalen, En tussen de bergen stromen ze voort;
11 They water every beast of the field, Wild asses break their thirst.
Ze laven al de wilde dieren, En de woudezel lest er zijn dorst;
12 By them the fowl of the heavens doth dwell, From between the branches They give forth the voice.
Daar nestelen de vogels uit de lucht, En fluiten er tussen de struiken.
13 Watering hills from His upper chambers, From the fruit of Thy works is the earth satisfied.
Uit uw zalen drenkt Gij de bergen, Door het sap van uw nevel wordt de aarde verzadigd;
14 Causing grass to spring up for cattle, And herb for the service of man, To bring forth bread from the earth,
Gij laat voor het vee het gras ontspruiten, En het groen voor wat de mensen dient. Gij roept het graan uit de aarde te voorschijn,
15 And wine — it rejoiceth the heart of man, To cause the face to shine from oil, And bread — the heart of man it supporteth.
En de wijn, die het hart van de mensen verheugt; Olie, om het gelaat te doen glanzen, Brood, dat het hart van de mensen verkwikt.
16 Satisfied [are] the trees of Jehovah, Cedars of Lebanon that He hath planted,
Jahweh’s bomen drinken zich vol, De Libanon-ceders, die Hij heeft geplant:
17 Where birds do make nests, The stork — the firs [are] her house.
Waar de vogels zich nestelen, In wier toppen de ooievaar woont.
18 The high hills [are] for wild goats, Rocks [are] a refuge for conies,
De hoogste bergen zijn voor de gemzen, De klippen een schuilplaats voor bokken.
19 He made the moon for seasons, The sun hath known his place of entrance.
Gij schiept de maan, om de tijd te bepalen, De zon weet, wanneer ze onder moet gaan.
20 Thou settest darkness, and it is night, In it doth every beast of the forest creep.
Maakt Gij het donker, dan wordt het nacht, En sluipen de wilde beesten rond,
21 The young lions are roaring for prey, And to seek from God their food.
Brullen de leeuwen om buit, En vragen God om hun voedsel.
22 The sun riseth, they are gathered, And in their dens they crouch.
De zon gaat op: ze kruipen weg, En leggen zich neer in hun holen;
23 Man goeth forth to his work, And to his service — till evening.
Maar de mens tijgt aan zijn werk, En aan zijn arbeid tot aan de avond.
24 How many have been Thy works, O Jehovah, All of them in wisdom Thou hast made, Full is the earth of thy possessions.
Hoe ontzaglijk zijn uw werken, o Jahweh: Gij hebt ze allen met wijsheid gewrocht! De aarde is vol van uw schepselen,
25 This, the sea, great and broad of sides, There [are] moving things — innumerable, Living creatures — small with great.
Niet minder de zee; Die is groot en geweldig, En het wemelt daarin zonder tal: Beesten, kleine en grote,
26 There do ships go: leviathan, That Thou hast formed to play in it.
Monsters trekken er door, Liwjatan dien Gij hebt geschapen, Om er mede te spelen.
27 All of them unto Thee do look, To give their food in its season.
Allen zien naar U uit, Om voedsel, elk op zijn tijd.
28 Thou dost give to them — they gather, Thou dost open Thy hand — they [are] satisfied [with] good.
Geeft Gij het: ze eten het op; Gij opent uw hand: ze worden van het goede verzadigd.
29 Thou hidest Thy face — they are troubled, Thou gatherest their spirit — they expire, And unto their dust they turn back.
Maar verbergt Gij uw aanschijn: Ze verstarren van schrik; Gij ontneemt hun de adem: Ze sterven en keren terug tot hun stof.
30 Thou sendest out Thy Spirit, they are created, And Thou renewest the face of the ground.
Maar Gij zendt weer uw geest: en ze worden geschapen, En Gij vernieuwt het aanschijn der aarde!
31 The honour of Jehovah is to the age, Jehovah rejoiceth in His works,
Eeuwig dure de glorie van Jahweh, En blijve Jahweh Zich in zijn werken verheugen;
32 Who is looking to earth, and it trembleth, He cometh against hills, and they smoke.
Hij, die de aarde beziet: en ze beeft; Die de bergen aanraakt: ze roken!
33 I sing to Jehovah during my life, I sing praise to my God while I exist.
Heel mijn leven zal ik zingen voor Jahweh, Mijn God blijven loven, zolang ik besta!
34 Sweet is my meditation on Him, I — I do rejoice in Jehovah.
Moge mijn zang Hèm behagen, En ìk mij in Jahweh verblijden;
35 Consumed are sinners from the earth, And the wicked are no more. Bless, O my soul, Jehovah. Praise ye Jehovah!
Maar mogen de zondaars van de aarde verdwijnen, En de goddelozen niet blijven bestaan! Loof Jahweh, mijn ziel!
