Job 7
1 Knyythod is lijf of man on erthe, and his daies ben as the daies of an hired man.
Ja, mannen hev ein strid på jordi; hans dagar gjeng som leigedagar.
2 As an hert desireth schadowe, and as an hirede man abideth the ende of his werk;
Som trælen lengtar etter skugge, og leigekar på løni ventar,
3 so and Y hadde voide monethis, and Y noumbrede trauailous niytes to me.
so fekk eg månader av vonbrot og næter fulle utav møda.
4 If Y schal slepe, Y schal seie, Whanne schal Y rise? and eft Y schal abide the euentid, and Y schal be fillid with sorewis `til to derknessis.
Eg segjer når eg gjeng til kvile: «Når skal eg atter standa upp?» Og kvelden vert so lang, so lang: Eg ligg uroleg alt til dagsprett.
5 Mi fleisch is clothid with rot, and filthis of dust; my skyn driede vp, and is drawun togidere.
Og makk og sår min likam dekkjer, og hudi skorpnar og bryt upp att.
6 My daies passiden swiftliere thanne a web is kit doun `of a webstere; and tho daies ben wastid with outen ony hope.
Mi tid fer snøggar’ enn ein skutel, og ho kverv utan nokor von.
7 God, haue thou mynde, for my lijf is wynde, and myn iye schal not turne ayen, that it se goodis.
Hugs på: mitt liv er som ein pust; mitt auga ser’kje lukka meir.
8 Nethir the siyt of man schal biholde me; but thin iyen ben in me, and Y schal not `be in deedli lijf.
Snart er eg løynd for alle augo; du fåfengt stirer etter meg.
Som skyi framum fer og kverv, so ingen att frå helheim vender, (Sheol h7585)
10 nether schal turne ayen more in to his hows, and his place schal no more knowe hym.
snur ei attende til sitt hus; hans heimstad kjenner han’kje meir.
11 Wherfor and Y schal not spare my mouth; Y schal speke in the tribulacioun of my spirit, Y schal talke togidere with the bitternesse of my soule.
Difor vil’kje munnen stagga, men tala i min djupe hugverk og klaga i mi sjælenaud.
12 Whether Y am the see, ethir a whal, for thou hast cumpassid me with prisoun?
Er eg eit hav, er eg ein drake, med di du vaktar so på meg?
13 If Y seie, My bed schal coumfort me, and Y schal be releeuyd, spekynge with me in my bed;
Eg tenkjer: «Lægjet skal meg lindra, og sengi letta suti mi» -
14 thou schalt make me aferd bi dremys, and thou schalt schake me with `orrour, ethir hidousnesse, `bi siytis.
då skræmer du meg upp med draumar, og støkkjer meg med ville syner,
15 Wherfor my soule `chees hangyng, and my boonys cheesiden deth.
so at eg heller ville kjøvast, ja døy, enn vera slik ei beingrind.
16 `Y dispeiride, now Y schal no more lyue; Lord, spare thou me, for my daies ben nouyt.
D’er nok! Eg liver ikkje æveleg; Haldt upp! Mitt liv er som ein pust.
17 What is a man, for thou `magnifiest hym? ether what settist thou thin herte toward hym?
Kva er ein mann, at du han vyrder og retter tanken din på honom,
18 Thou visitist hym eerly, and sudeynli thou preuest hym.
heimsøkjer honom kvar ein morgon, ransakar honom kvar ei stund?
19 Hou long sparist thou not me, nether suffrist me, that Y swolowe my spotele?
Når tek du frå meg auga ditt? Meg slepper med eg svelgjar råken?
20 Y haue synned; A! thou kepere of men, what schal Y do to thee? Whi hast thou set me contrarie to thee, and Y am maad greuouse to my silf?
Hev eg gjort synd, kva gjer eg deg, du som på mannen vaktar stødt? Kvi hev du meg til skiva valt? So eg hev vorte meg ei byrd?
21 Whi doist thou not awei my sinne, and whi takist thou not awei my wickidnesse? Lo! now Y schal slepe in dust, and if thou sekist me eerli, Y schal not abide.
Kvi gjev du ikkje syndi til? Kvi ansar du på mine brot? No sig eg snart i moldi ned; og leitar du, so er eg burte.»
