2 Samuel 22
1 Forsothe Dauid spak to the Lord the wordis of this song, in the dai in which the Lord delyuerede hym fro the hond of alle hise enemyes, and fro the hond of Saul.
David kvad dette kvædet åt Herren då Herren hadde frelst honom frå alle uvenerne sine, og frå Saul:
2 And Dauid seide, The Lord is my stoon, and my strengthe, and my sauyour;
«Herren er mitt berg og mi festning og min frelsar.
3 my God, my stronge, I schal hope in to hym; my scheeld, and the horn of myn helthe, `my reisere, and my refuyt; my sauyour, thou schalt delyuere me fro wickidnesse.
Gud er mitt berg som eg flyr til! Min skjold og mitt frelseshorn Mi høge borg! mi livd! Frelsaren min som friar meg ifrå vald!
4 Y schal inwardly clepe the Lord worthi to be preisid; and Y schal be saaf fro myn enemyes.
Eg kallar på Herren, den høglova: Frå fiendarne mine frelsar han meg.
5 For the sorewis of deeth cumpasside me; the strondis of Belial maden me aferd.
Daudens brot og brand kringsette meg. Straumar av vondskap skræmde meg.
Helheims reip var snørde ikring meg. Daudsens snaror fanga meg. (Sheol h7585)
7 In tribulacioun Y schal clepe, `that is, Y clepide thee, Lord, and Y schal crie to my God; and he herd fro his holi temple my vois, and my crye schal come to hise eeris.
Men Herren kalla eg på i mi trengsla, eg ropa til min Gud. Han høyrde frå templet sitt røysti mi, mitt rop rakk fram til øyro hans.
8 The erthe was mouyd, and tremblide; the foundementis of hillis weren smytun and schakun togidere, for the Lord was wrooth to hem.
Jordi skok seg og skalv, himmelens grunnvollar dirra, Dei skok seg, for harmen hans loga upp:
9 Smoke stiede fro hise nosethirlis, and fier of his mouth schal deuoure; colis weren kyndlid of it.
Røyk steig upp frå nasen hans, eld frå munnen hans åt ikring seg, gloande kol loga frå honom.
10 And he bowide heuenes, and cam doun; and myist vndur hise feet.
Han lægde himmelen og steig ned, med kolmyrker under føterne sine.
11 And he stiede on cherubyn, and fliy; and he slood on the pennys of wynd.
Han for fram på kerub og flaug og sveiv på vengjerne åt vinden.
12 He puttide derknessis hidyng place in his cumpas, and riddlide watris fro the cloudis of heuenes;
Myrkret gjorde han til åklæde kring seg, tjeldet hans var myrke vatn, tjukke skyer.
13 for briytnesse in his siyt colis of fier weren kyndelid.
Frå glansen fyre andlitet hans brann gloande kol.
14 The Lord schal thundur fro heuene; and hiy God schal yyue his vois.
Herren tora i himmelen, den Høgste let høyra si røyst:
15 He sente hise arowis, and scateride hem; he sente leitis, and wastide hem.
Pilerne sine skaut han og spreidde deim, eldingar sende han og fortulla deim.
16 And the schedyngis out of the see apperiden, and the foundementis of the world weren schewid; fro the blamyng of the Lord, fro the brething of the spirit of his strong veniaunce.
Djupålarne i havet kom upp i dagen, grunnvollarne i jordi vart berrsynte ved Herrens trugsmål, ved andepusten frå hans nase.
17 He sente fro heuene, and took me; and drow me out of manye watris.
Han rette ut handi frå høgdi og greip meg, han drog meg upp or store vatn.
18 He delyuerede me fro my myytiest enemy, and fro hem that hatiden me; for thei weren strongere than Y.
Han frelste meg frå min megtige fiende, frå uvenern’ mine, dei var meg for sterke.
19 Thei camen bifore me in the dai of my turmentyng; and the Lord was maad my stidfastnesse.
Dei for imot meg på motgangsdagen; men Herren vart studnaden min.
20 And he ledde me out in to largenesse, and he delyuerede me; for Y pleside hym.
Han førde meg ut i vidt rom. Han frelste meg, for han hadde hugnad i meg.
21 The Lord schal yelde to me vp my riytfulnesse; and he schal yelde to me vp, `ethir aftir, the clennesse of myn hondis.
Herren gjorde med meg etter rettferdi mi, han lønte meg etter reinleiken i henderne mine.
22 For Y kepte the weies of the Lord; and Y dide not wickidli fro my God.
For eg tok vare på Herrens vegar, fall ikkje i vondskap frå min Gud.
23 For alle hise domes weren in my siyt; and Y dide not awei fro me hise heestis.
Nei, alle hans rettar hadde eg for auga, bodordi hans veik eg ikkje ifrå.
24 And Y schal be perfit with hym; and Y schal kepe me fro my wickidnesse.
So var eg ulastande for honom og tok meg i vare for mi synd.
25 And the Lord schal restore to me vpe my riytfulnesse; and vp the clennesse of myn hondis in the siyt of hise iyen.
Og Herren lønte meg etter mi rettferd, etter reinleiken min for hans augo.
26 With the hooli thou schalt be hooli, and with the stronge, `that is, to suffre aduersitees pacientli, thou schalt be perfit;
Mot den godlyndte syner du deg godlyndt, mot ulastande kjempa ulastande.
27 and with a chosun man `to blis thou schalt be chosun, and with a weiward man thou schalt be maad weiward, `that is, in yeldynge iustli peyne to hym vpe his weiwardnesse.
Mot den reine syner du deg rein, mot den rangsnudde syner du deg rang.
28 And thou schalt make saaf a pore puple; and with thin iyen thou schalt make lowe hem that ben hiye.
For du frelsar arme folk, men augo dine er mot dei ovmodige til å tvinga deim ned.
29 For thou, Lord, art my lanterne, and thou, Lord, schalt liytne my derknessis.
For du er mi lampa, Herre, og Herren gjer myrkret mitt bjart.
30 For Y gird, `that is, maad redi to batel, schal renne in thee, `that is, in thi vertu; and in my God Y schal `scippe ouer the wal.
Ved deg eg renner mot herflokkar, ved min Gud stormar eg murar.
31 `God his weie is `with out wem; the speche of the Lord is examynyd bi fier, `that is, is pure and clene as metal preuyd in the furneys; he is a scheeld of alle men hopynge in hym.
Gud, ulastande er hans veg; Herrens ord er skirt, han er ein skjold for alle deim som flyr til honom.
32 For who is God, outakun the Lord; and who is strong, outakun oure God?
For kven er Gud forutan Herren? Kven er eit berg utan vår Gud?
33 God, that hath gird me with strengthe, and hath maad pleyn my perfit weie;
Gud, han som gyrder meg med kraft, og leider den ulastande på hans veg,
34 and he made euene my feet with hertis, and settide me on myn hiye thingis;
som gjev meg føter liksom hindarne, og set meg upp på høgderne mine,
35 and he tauyte myn hondis to batel, and made myn armes as a brasun bouwe.
som lærer henderne mine upp til strid, so armarne spenner koparbogen.
36 Thou hast youe to me the sheeld of thin heelthe; and my myldenesse multipliede me.
Du gav meg frelsa di til skjold, og småminkingi di ho gjorde meg stor.
37 Thou schalt alarge my steppis vndur me; and myn heelis schulen not faile.
Du gjorde rom for stigi mine, og oklo mine vagga ikkje.
38 Y schal pursue myn enemyes, and Y schal al to-breke hem; and Y schal not turne ayen, til Y waste hem.
Eg forfylgde fiendarne mine og tynte deim. Eg vende ikkje um fyrr eg fekk gjort ende på deim.
39 Y schal waste hem, and Y schal breke, that thei rise not; thei schulen falle vndur my feet.
Eg gjorde ende på deim og slo deim i knas, so dei vann ikkje reisa seg. Dei fall under føterne mine.
40 Thou hast gird me with strengthe to batel; thou hast bowid vnder me hem that ayenstoden me.
Du gyrde meg med kraft til striden. Du bøygde motmennern’ mine under meg.
41 Thou hast youe myn enemyes abac to me, men hatynge me; and Y schal distrie hem.
Fiendarne mine let du snu ryggen til meg, deim som hatar meg, rudde eg ut.
42 Thei schulen crye, `that is, to ydols ether to mennus help, and noon schal be that schal saue; `thei schulen crie to the Lord, and he schal not here hem.
Dei såg seg um - men ingen frelste - til Herren, men han svara deim ikkje.
43 Y schal do awei hem as the dust of erthe; Y schal `powne hem, and Y schal do awei as the clei of stretis.
Eg smuldra deim som dust på jordi; som søyla på gator krasa eg deim; eg trakka deim ned.
44 Thou schalt saue me fro ayenseiyngis of my puple; thou schalt kepe me in to the heed of folkis; the puple, whom Y knowe not, schal serue me.
Du frelste meg ut or mitt folks ufred, til hovud for heidningar vara du meg; folk som eg ikkje kjende, tente meg.
45 Alien sones schulen ayenstonde me; bi heryng of eere thei schulen obeie to me.
Ukjende folk smeikte for meg, ved gjetordet um meg lydde dei meg.
46 Alien sones fletiden awei; and thei schulen be drawun togidere in her angwischis.
Ja, framandfolk visna av, gjekk skjelvande ut or borgerne sine.
47 The Lord lyueth, and my God is blessid; and the stronge God of myn helthe schal be enhaunsid.
Herren liver! lova vere han, mitt berg! Ja, upphøgd vere Gud, mitt frelse-berg,
48 God, that yyuest veniauncis to me; and hast cast doun puplis vndur me.
Gud som gjev meg hemn, legg folkeslag under meg
49 Which ledist me out fro myn enemyes, and reisist me fro men ayenstondinge me; thou schalt deliuere me fro the wickid man.
og fører meg ut frå fiendarne mine! Ja - du som lyfter meg høgt yver motmennern’ mine og bergar meg undan frå valdsmanns hand!
50 Therfor, Lord, Y schal knowleche to thee in hethene men; and Y schal synge to thi name.
Difor, Herre, vil eg prisa deg millom heidningarn’, og lovsyngja ditt namn.
51 And he magnyfieth the helthis of his kyng; and doith mercyes to his crist Dauid, and to his seed til in to withouten ende.
For han gjer kongen sin sigersæl, gjer miskunn mot honom han salva, mot David og ætti hans til æveleg tid.»
