Mark 6
1 He went out from there. He came into his own country, and his disciples followed him.
| پس از آنجا روانه شده، به وطن خویش آمد و شاگردانش از عقب او آمدند. | ۱ |
2 When the Sabbath had come, he began to teach in the synagogue, and many hearing him were astonished, saying, “Where did this man get these things?” and, “What is the wisdom that is given to this man, that such mighty works come about by his hands?
| چون روز سبت رسید، در کنیسه تعلیم دادن آغاز نمودو بسیاری چون شنیدند، حیران شده گفتند: «ازکجا بدین شخص این چیزها رسیده و این چه حکمت است که به او عطا شده است که چنین معجزات از دست او صادر می‌گردد؟ | ۲ |
3 Isn’t this the carpenter, the son of Mary and brother of James, Joses, Judah, and Simon? Aren’t his sisters here with us?” So they were offended at him.
| مگر این نیست نجار پسر مریم و برادر یعقوب و یوشا ویهودا و شمعون؟ و خواهران او اینجا نزد مانمی باشند؟» و از او لغزش خوردند. | ۳ |
4 Jesus said to them, “A prophet is not without honor, except in his own country, and among his own relatives, and in his own house.”
| عیسی ایشان را گفت: «نبی بی‌حرمت نباشد جز در وطن خود و میان خویشان و در خانه خود. | ۴ |
5 He could do no mighty work there, except that he laid his hands on a few sick people and healed them.
| و در آنجاهیچ معجزه‌ای نتوانست نمود جز اینکه دستهای خود را بر چند مریض نهاده، ایشان را شفا داد. | ۵ |
6 He marveled because of their unbelief. He went around the villages teaching.
| واز بی‌ایمانی‌ایشان متعجب شده، در دهات آن حوالی گشته، تعلیم همی داد. | ۶ |
7 He called to himself the twelve, and began to send them out two by two; and he gave them authority over the unclean spirits.
| پس آن دوازده را پیش خوانده، شروع کرد به فرستادن ایشان جفت جفت و ایشان را بر ارواح پلید قدرت داد، | ۷ |
8 He commanded them that they should take nothing for their journey, except a staff only: no bread, no wallet, no money in their purse,
| و ایشان را قدغن فرمود که «جزعصا فقط، هیچ‌چیز برندارید، نه توشه‌دان و نه پول در کمربند خود، | ۸ |
9 but to wear sandals, and not put on two tunics.
| بلکه موزه‌ای در پا کنید ودو قبا در بر نکنید.» | ۹ |
10 He said to them, “Wherever you enter into a house, stay there until you depart from there.
| و بدیشان گفت: «در هر جاداخل خانه‌ای شوید، در آن بمانید تا از آنجا کوچ کنید. | ۱۰ |
11 Whoever will not receive you nor hear you, as you depart from there, shake off the dust that is under your feet for a testimony against them. Assuredly, I tell you, it will be more tolerable for Sodom and Gomorrah in the day of judgment than for that city!”
| و هرجا که شما را قبول نکنند و به سخن شما گوش نگیرند، از آن مکان بیرون رفته، خاک پایهای خود را بیفشانید تا بر آنها شهادتی گردد. هرآینه به شما می‌گویم حالت سدوم و غموره درروز جزا از آن شهر سهل تر خواهد بود.» | ۱۱ |
12 They went out and preached that people should repent.
| پس روانه شده، موعظه کردند که توبه کنند، | ۱۲ |
13 They cast out many demons, and anointed many with oil who were sick and healed them.
| وبسیار دیوها را بیرون کردند و مریضان کثیر راروغن مالیده، شفا دادند. | ۱۳ |
14 King Herod heard this, for his name had become known, and he said, “John the Baptizer has risen from the dead, and therefore these powers are at work in him.”
| و هیرودیس پادشاه شنید زیرا که اسم اوشهرت یافته بود و گفت که «یحیی تعمیددهنده از مردگان برخاسته است و از این جهت معجزات از او به ظهور می‌آید. | ۱۴ |
15 But others said, “He is Elijah.” Others said, “He is a prophet, or like one of the prophets.”
| اما بعضی گفتند که الیاس است و بعضی گفتند که نبی‌ای است یا چون یکی از انبیا. | ۱۵ |
16 But Herod, when he heard this, said, “This is John, whom I beheaded. He has risen from the dead.”
| اما هیرودیس چون شنید گفت: «این همان یحیی است که من سرش را از تن جدا کردم که از مردگان برخاسته است.» | ۱۶ |
17 For Herod himself had sent out and arrested John and bound him in prison for the sake of Herodias, his brother Philip’s wife, for he had married her.
| زیرا که هیرودیس فرستاده، یحیی را گرفتار نموده، او رادر زندان بست بخاطر هیرودیا، زن برادر او فیلپس که او را در نکاح خویش آورده بود. | ۱۷ |
18 For John had said to Herod, “It is not lawful for you to have your brother’s wife.”
| از آن جهت که یحیی به هیرودیس گفته بود: «نگاه داشتن زن برادرت بر تو روا نیست.» | ۱۸ |
19 Herodias set herself against him and desired to kill him, but she couldn’t,
| پس هیرودیا از او کینه داشته، می‌خواست اور ا به قتل رساند اما نمی توانست، | ۱۹ |
20 for Herod feared John, knowing that he was a righteous and holy man, and kept him safe. When he heard him, he did many things, and he heard him gladly.
| زیرا که هیرودیس از یحیی می‌ترسید چونکه او را مرد عادل و مقدس می‌دانست و رعایتش می‌نمود و هرگاه از اومی شنید بسیار به عمل می‌آورد و به خوشی سخن او را اصغا می‌نمود. | ۲۰ |
21 Then a convenient day came when Herod on his birthday made a supper for his nobles, the high officers, and the chief men of Galilee.
| اما چون هنگام فرصت رسید که هیرودیس در روز میلاد خودامرای خود و سرتیبان و روسای جلیل را ضیافت نمود؛ | ۲۱ |
22 When the daughter of Herodias herself came in and danced, she pleased Herod and those sitting with him. The king said to the young lady, “Ask me whatever you want, and I will give it to you.”
| و دختر هیرودیا به مجلس درآمده، رقص کرد و هیرودیس و اهل مجلس را شادنمود. پادشاه بدان دختر گفت: «آنچه خواهی ازمن بطلب تا به تو دهم.» | ۲۲ |
23 He swore to her, “Whatever you ask of me, I will give you, up to half of my kingdom.”
| و از برای او قسم خوردکه آنچه از من خواهی حتی نصف ملک مراهرآینه به تو عطا کنم.» | ۲۳ |
24 She went out and said to her mother, “What shall I ask?” She said, “The head of John the Baptizer.”
| او بیرون رفته، به مادرخود گفت: «چه بطلبم؟» گفت: «سر یحیی تعمیددهنده را.» | ۲۴ |
25 She came in immediately with haste to the king and requested, “I want you to give me right now the head of John the Baptizer on a platter.”
| در ساعت به حضور پادشاه درآمده، خواهش نموده، گفت: «می‌خواهم که الان سر یحیی تعمیددهنده را در طبقی به من عنایت فرمایی.» | ۲۵ |
26 The king was exceedingly sorry, but for the sake of his oaths and of his dinner guests, he didn’t wish to refuse her.
| پادشاه به شدت محزون گشت، لیکن بجهت پاس قسم و خاطر اهل مجلس نخواست او را محروم نماید. | ۲۶ |
27 Immediately the king sent out a soldier of his guard and commanded to bring John’s head; and he went and beheaded him in the prison,
| بی‌درنگ پادشاه جلادی فرستاده، فرمود تا سرش رابیاورد. | ۲۷ |
28 and brought his head on a platter, and gave it to the young lady; and the young lady gave it to her mother.
| و او به زندان رفته سر او را از تن جداساخته و بر طبقی آورده، بدان دختر داد و دخترآن را به مادر خود سپرد. | ۲۸ |
29 When his disciples heard this, they came and took up his corpse and laid it in a tomb.
| چون شاگردانش شنیدند، آمدند و بدن او را برداشته، دفن کردند. | ۲۹ |
30 The apostles gathered themselves together to Jesus, and they told him all things, whatever they had done, and whatever they had taught.
| و رسولان نزد عیسی جمع شده، از آنچه کرده و تعلیم داده بودند او را خبر دادند. | ۳۰ |
31 He said to them, “Come away into a deserted place, and rest awhile.” For there were many coming and going, and they had no leisure so much as to eat.
| بدیشان گفت شما به خلوت، به‌جای ویران بیایید و اندکی استراحت نمایید زیرا آمد و رفت چنان بود که فرصت نان خوردن نیز نکردند. | ۳۱ |
32 They went away in the boat to a deserted place by themselves.
| پس به تنهایی در کشتی به موضعی ویران رفتند. | ۳۲ |
33 They saw them going, and many recognized him and ran there on foot from all the cities. They arrived before them and came together to him.
| و مردم ایشان را روانه دیده، بسیاری اورا شناختند و از جمیع شهرها بر خشکی بدان سوشتافتند و از ایشان سبقت جسته، نزد وی جمع شدند. | ۳۳ |
34 Jesus came out, saw a great multitude, and he had compassion on them because they were like sheep without a shepherd; and he began to teach them many things.
| عیسی بیرون آمده، گروهی بسیار دیده، بر ایشان ترحم فرمود زیرا که چون گوسفندان بی‌شبان بودند و بسیار به ایشان تعلیم دادن گرفت. | ۳۴ |
35 When it was late in the day, his disciples came to him and said, “This place is deserted, and it is late in the day.
| و چون بیشتری از روز سپری گشت، شاگردانش نزد وی آمده، گفتند: «این مکان ویرانه است و وقت منقضی شده. | ۳۵ |
36 Send them away, that they may go into the surrounding country and villages and buy themselves bread, for they have nothing to eat.”
| اینها را رخصت ده تا به اراضی و دهات این نواحی رفته، نان بجهت خود بخرند که هیچ خوراکی ندارند.» | ۳۶ |
37 But he answered them, “You give them something to eat.” They asked him, “Shall we go and buy two hundred denarii worth of bread and give them something to eat?”
| درجواب ایشان گفت: «شما ایشان را غذا دهید!» وی را گفتند: «مگر رفته، دویست دینار نان بخریم تا اینها را طعام دهیم!» | ۳۷ |
38 He said to them, “How many loaves do you have? Go see.” When they knew, they said, “Five, and two fish.”
| بدیشان گفت: «چند نان دارید؟ رفته، تحقیق کنید.» پس دریافت کرده، گفتند: «پنج نان و دو ماهی.» | ۳۸ |
39 He commanded them that everyone should sit down in groups on the green grass.
| آنگاه ایشان رافرمود که «همه را دسته دسته بر سبزه بنشانید.» | ۳۹ |
40 They sat down in ranks, by hundreds and by fifties.
| پس صف صف، صد صد و پنجاه پنجاه نشستند. | ۴۰ |
41 He took the five loaves and the two fish; and looking up to heaven, he blessed and broke the loaves, and he gave to his disciples to set before them, and he divided the two fish among them all.
| و آن پنج نان و دو ماهی را گرفته، به سوی آسمان نگریسته، برکت داد و نان را پاره نموده، به شاگردان خود بسپرد تا پیش آنهابگذارند و آن دو ماهی را بر همه آنها تقسیم نمود. | ۴۱ |
42 They all ate and were filled.
| پس جمیع خورده، سیر شدند. | ۴۲ |
43 They took up twelve baskets full of broken pieces and also of the fish.
| و ازخرده های نان و ماهی، دوازده سبد پر کرده، برداشتند. | ۴۳ |
44 Those who ate the loaves were five thousand men.
| و خورندگان نان، قریب به پنج هزارمرد بودند. | ۴۴ |
45 Immediately he made his disciples get into the boat and go ahead to the other side, to Bethsaida, while he himself sent the multitude away.
| فی الفور شاگردان خود را الحاح فرمود که به کشتی سوار شده، پیش از او به بیت صیدا عبورکنند تا خود آن جماعت را مرخص فرماید. | ۴۵ |
46 After he had taken leave of them, he went up the mountain to pray.
| وچون ایشان را مرخص نمود، بجهت عبادت به فراز کوهی برآمد. | ۴۶ |
47 When evening had come, the boat was in the middle of the sea, and he was alone on the land.
| و چون شام شد، کشتی درمیان دریا رسید و او تنها بر خشکی بود. | ۴۷ |
48 Seeing them distressed in rowing, for the wind was contrary to them, about the fourth watch of the night he came to them, walking on the sea; and he would have passed by them,
| وایشان را در راندن کشتی خسته دید زیرا که بادمخالف بر ایشان می‌وزید. پس نزدیک پاس چهارم از شب بر دریا خرامان شده، به نزد ایشان آمد و خواست از ایشان بگذرد. | ۴۸ |
49 but they, when they saw him walking on the sea, supposed that it was a ghost, and cried out;
| اما چون او رابر دریا خرامان دیدند، تصور نمودند که این خیالی است. پس فریاد برآوردند، | ۴۹ |
50 for they all saw him and were troubled. But he immediately spoke with them and said to them, “Cheer up! It is I! Don’t be afraid.”
| زیرا که همه او را دیده، مضطرب شدند. پس بی‌درنگ بدیشان خطاب کرده، گفت: «خاطر جمع دارید! من هستم، ترسان مباشید!» | ۵۰ |
51 He got into the boat with them; and the wind ceased, and they were very amazed among themselves, and marveled;
| و تا نزد ایشان به کشتی سوار شد، باد ساکن گردید چنانکه بینهایت درخود متحیر و متعجب شدند، | ۵۱ |
52 for they hadn’t understood about the loaves, but their hearts were hardened.
| زیرا که معجزه نان را درک نکرده بودند زیرا دل ایشان سخت بود. | ۵۲ |
53 When they had crossed over, they came to land at Gennesaret and moored to the shore.
| پس از دریا گذشته، به‌سرزمین جنیسارت آمده، لنگر انداختند. | ۵۳ |
54 When they had come out of the boat, immediately the people recognized him,
| و چون از کشتی بیرون شدند، مردم در حال او را شناختند، | ۵۴ |
55 and ran around that whole region, and began to bring those who were sick on their mats to where they heard he was.
| و در همه آن نواحی بشتاب می‌گشتند و بیماران را بر تختهانهاده، هر جا که می‌شنیدند که او در آنجا است، می‌آوردند. | ۵۵ |
56 Wherever he entered—into villages, or into cities, or into the country—they laid the sick in the marketplaces and begged him that they might just touch the fringe of his garment; and as many as touched him were made well.
| و هر جایی که به دهات یا شهرها یا اراضی می‌رفت، مریضان را بر راهها می‌گذاردندو از او خواهش می‌نمودند که محض دامن ردای او را لمس کنند و هر‌که آن را لمس می‌کرد شفامی یافت. | ۵۶ |
