Acts 27
1 When it was determined that we should sail for Italy, they delivered Paul and certain other prisoners to a centurion named Julius, of the Augustan band.
| چون مقرر شد که به ایطالیا برویم، پولس و چند زندانی دیگر را به یوزباشی از سپاه اغسطس که یولیوس نام داشت، سپردند. | ۱ |
2 Embarking in a ship of Adramyttium, which was about to sail to places on the coast of Asia, we put to sea, Aristarchus, a Macedonian of Thessalonica being with us.
| و به کشتی ادرامیتینی که عازم بنادرآسیا بود، سوار شده، کوچ کردیم و ارسترخس ازاهل مکادونیه از تسالونیکی همراه ما بود. | ۲ |
3 The next day, we touched at Sidon. Julius treated Paul kindly and gave him permission to go to his friends and refresh himself.
| روزدیگر به صیدون فرود آمدیم و یولیوس با پولس ملاطفت نموده، او را اجازت داد که نزد دوستان خود رفته، از ایشان نوازش یابد. | ۳ |
4 Putting to sea from there, we sailed under the lee of Cyprus, because the winds were contrary.
| و از آنجا روانه شده، زیر قپرس گذشتیم زیرا که باد مخالف بود. | ۴ |
5 When we had sailed across the sea which is off Cilicia and Pamphylia, we came to Myra, a city of Lycia.
| و از دریای کنار قیلیقیه و پمفلیه گذشته، به میرای لیکیه رسیدیم | ۵ |
6 There the centurion found a ship of Alexandria sailing for Italy, and he put us on board.
| در آنجا یوزباشی کشتی اسکندریه را یافت که به ایطالیا می‌رفت و ما را برآن سوار کرد. | ۶ |
7 When we had sailed slowly many days, and had come with difficulty opposite Cnidus, the wind not allowing us further, we sailed under the lee of Crete, opposite Salmone.
| و چند روز به آهستگی رفته، به قنیدس به مشقت رسیدیم و چون باد مخالف مامی بود، در زیر کریت نزدیک سلمونی راندیم، | ۷ |
8 With difficulty sailing along it we came to a certain place called Fair Havens, near the city of Lasea.
| وبه دشواری از آنجا گذشته، به موضعی که به بنادرحسنه مسمی و قریب به شهر لسائیه است رسیدیم. | ۸ |
9 When much time had passed and the voyage was now dangerous because the Fast had now already gone by, Paul admonished them
| و چون زمان منقضی شد و در این وقت سفردریا خطرناک بود، زیرا که ایام روزه گذشته بود، | ۹ |
10 and said to them, “Sirs, I perceive that the voyage will be with injury and much loss, not only of the cargo and the ship, but also of our lives.”
| پولس ایشان را نصیحت کرده، گفت: «ای مردمان، می‌بینم که در این سفر ضرر و خسران بسیار پیدا خواهد شد، نه فقط بار و کشتی را بلکه جانهای ما را نیز.» | ۱۰ |
11 But the centurion gave more heed to the master and to the owner of the ship than to those things which were spoken by Paul.
| ولی یوزباشی ناخدا وصاحب کشتی را بیشتر از قول پولس اعتنا نمود. | ۱۱ |
12 Because the haven was not suitable to winter in, the majority advised going to sea from there, if by any means they could reach Phoenix and winter there, which is a port of Crete, looking southwest and northwest.
| و چون آن بندر نیکو نبود که زمستان را در آن بسر برند، اکثر چنان مصلحت دانستند که از آنجا نقل کنند تا اگر ممکن شود خود را به فینیکسس رسانیده، زمستان را در آنجا بسر برند که آن بندری است از کریت مواجه مغرب جنوبی ومغرب شمالی. | ۱۲ |
13 When the south wind blew softly, supposing that they had obtained their purpose, they weighed anchor and sailed along Crete, close to shore.
| و چون نسیم جنوبی وزیدن گرفت، گمان بردند که به مقصد خویش رسیدند. پس لنگر برداشتیم و از کناره کریت گذشتیم. | ۱۳ |
14 But before long, a stormy wind beat down from shore, which is called Euroclydon.
| لیکن چیزی نگذشت که بادی شدید که آن رااورکلیدون می‌نامند از بالای آن زدن گرفت. | ۱۴ |
15 When the ship was caught and couldn’t face the wind, we gave way to it and were driven along.
| درساعت کشتی ربوده شده، رو به سوی باد نتوانست نهاد. پس آن را از دست داده، بی‌اختیار رانده شدیم. | ۱۵ |
16 Running under the lee of a small island called Clauda, we were able, with difficulty, to secure the boat.
| پس در زیر جزیره‌ای که کلودی نام داشت، دوان دوان رفتیم و به دشواری زورق را درقبض خود آوردیم. | ۱۶ |
17 After they had hoisted it up, they used cables to help reinforce the ship. Fearing that they would run aground on the Syrtis sand bars, they lowered the sea anchor, and so were driven along.
| و آن را برداشته و معونات را استعمال نموده، کمر کشتی را بستند و چون ترسیدند که به ریگزار سیرتس فرو روند، حبال کشتی را فرو کشیدند و همچنان رانده شدند. | ۱۷ |
18 As we labored exceedingly with the storm, the next day they began to throw things overboard.
| وچون طوفان بر ما غلبه می‌نمود، روز دیگر، بارکشتی را بیرون انداختند. | ۱۸ |
19 On the third day, they threw out the ship’s tackle with their own hands.
| و روز سوم به‌دستهای خود آلات کشتی را به دریا انداختیم. | ۱۹ |
20 When neither sun nor stars shone on us for many days, and no small storm pressed on us, all hope that we would be saved was now taken away.
| و چون روزهای بسیار آفتاب و ستارگان راندیدند و طوفانی شدید بر ما می‌افتاد، دیگر هیچ امید نجات برای ما نماند. | ۲۰ |
21 When they had been long without food, Paul stood up in the middle of them and said, “Sirs, you should have listened to me, and not have set sail from Crete and have gotten this injury and loss.
| و بعد از گرسنگی بسیار، پولس در میان ایشان ایستاده، گفت: «ای مردمان، نخست می‌بایست سخن مرا پذیرفته، از کریت نقل نکرده باشید تا این ضرر و خسران را نبینید. | ۲۱ |
22 Now I exhort you to cheer up, for there will be no loss of life among you, but only of the ship.
| اکنون نیزشما را نصیحت می‌کنم که خاطرجمع باشید زیراکه هیچ ضرری به‌جان یکی از شما نخواهد رسیدمگر به کشتی. | ۲۲ |
23 For there stood by me this night an angel, belonging to the God whose I am and whom I serve,
| زیرا که دوش، فرشته آن خدایی که از آن او هستم و خدمت او را می‌کنم، به من ظاهر شده، | ۲۳ |
24 saying, ‘Don’t be afraid, Paul. You must stand before Caesar. Behold, God has granted you all those who sail with you.’
| گفت: “ای پولس ترسان مباش زیراباید تو در حضور قیصر حاضر شوی. و اینک خدا همه همسفران تو را به تو بخشیده است.” | ۲۴ |
25 Therefore, sirs, cheer up! For I believe God, that it will be just as it has been spoken to me.
| پس‌ای مردمان خوشحال باشید زیرا ایمان دارم که به همانطور که به من گفت، واقع خواهدشد. | ۲۵ |
26 But we must run aground on a certain island.”
| لیکن باید در جزیره‌ای بیفتیم.» | ۲۶ |
27 But when the fourteenth night had come, as we were driven back and forth in the Adriatic Sea, about midnight the sailors surmised that they were drawing near to some land.
| و چون شب چهاردهم شد و هنوز دردریای ادریا به هر سو رانده می‌شدیم، در نصف شب ملاحان گمان بردند که خشکی نزدیک است. | ۲۷ |
28 They took soundings and found twenty fathoms. After a little while, they took soundings again, and found fifteen fathoms.
| پس پیمایش کرده، بیست قامت یافتند. وقدری پیشتر رفته، باز پیمایش کرده، پانزده قامت یافتند. | ۲۸ |
29 Fearing that we would run aground on rocky ground, they let go four anchors from the stern, and wished for daylight.
| و چون ترسیدند که به صخره‌ها بیفتیم، از پشت کشتی چهار لنگر انداخته، تمنا می‌کردندکه روز شود. | ۲۹ |
30 As the sailors were trying to flee out of the ship and had lowered the boat into the sea, pretending that they would lay out anchors from the bow,
| اما چون ملاحان قصد داشتند که از کشتی فرار کنند و زورق را به دریا انداختند به بهانه‌ای که لنگرها را از پیش کشتی بکشند، | ۳۰ |
31 Paul said to the centurion and to the soldiers, “Unless these stay in the ship, you can’t be saved.”
| پولس یوزباشی و سپاهیان را گفت: «اگر اینهادر کشتی نمانند، نجات شما ممکن نباشد.» | ۳۱ |
32 Then the soldiers cut away the ropes of the boat and let it fall off.
| آنگاه سپاهیان ریسمانهای زورق را بریده، گذاشتند که بیفتد. | ۳۲ |
33 While the day was coming on, Paul begged them all to take some food, saying, “Today is the fourteenth day that you wait and continue fasting, having taken nothing.
| چون روز نزدیک شد، پولس از همه خواهش نمود که چیزی بخورند. پس گفت: «امروز روز چهاردهم است که انتظار کشیده وچیزی نخورده، گرسنه مانده‌اید. | ۳۳ |
34 Therefore I beg you to take some food, for this is for your safety; for not a hair will perish from any of your heads.”
| پس استدعای من این است که غذا بخورید که عافیت برای شما خواهد بود، زیرا که مویی از سر هیچ‌یک از شما نخواهد افتاد.» | ۳۴ |
35 When he had said this and had taken bread, he gave thanks to God in the presence of all; then he broke it and began to eat.
| این بگفت و درحضور همه نان گرفته، خدا را شکر گفت و پاره کرده، خوردن گرفت. | ۳۵ |
36 Then they all cheered up, and they also took food.
| پس همه قوی‌دل گشته نیز غذا خوردند. | ۳۶ |
37 In all, we were two hundred seventy-six souls on the ship.
| و جمله نفوس در کشتی دویست و هفتاد و شش بودیم. | ۳۷ |
38 When they had eaten enough, they lightened the ship, throwing out the wheat into the sea.
| چون از غذاسیر شدند، گندم را به دریا ریخته، کشتی را سبک کردند. | ۳۸ |
39 When it was day, they didn’t recognize the land, but they noticed a certain bay with a beach, and they decided to try to drive the ship onto it.
| اما چون روز، روشن شد، زمین را نشناختند؛ لیکن خلیجی دیدند که شاطی‌ای داشت. پس رای زدند که اگر ممکن شود، کشتی را بر آن برانند. | ۳۹ |
40 Casting off the anchors, they left them in the sea, at the same time untying the rudder ropes. Hoisting up the foresail to the wind, they made for the beach.
| و بند لنگرها را بریده، آنها را دردریا گذاشتند و بندهای سکان را باز کرده، وبادبان را برای باد گشاده، راه ساحل را پیش گرفتند. | ۴۰ |
41 But coming to a place where two seas met, they ran the vessel aground. The bow struck and remained immovable, but the stern began to break up by the violence of the waves.
| اما کشتی را درمجمع بحرین به پایاب رانده، مقدم آن فرو شده، بی‌حرکت ماند ولی موخرش از لطمه امواج درهم شکست. | ۴۱ |
42 The soldiers’ counsel was to kill the prisoners, so that none of them would swim out and escape.
| آنگاه سپاهیان قصد قتل زندانیان کردند که مبادا کسی شنا کرده، بگریزد. | ۴۲ |
43 But the centurion, desiring to save Paul, stopped them from their purpose, and commanded that those who could swim should throw themselves overboard first to go toward the land;
| لیکن یوزباشی چون خواست پولس را برهاند، ایشان را از این اراده بازداشت و فرمود تا هر‌که شناوری داند، نخست خویشتن را به دریا انداخته به ساحل رساند. | ۴۳ |
44 and the rest should follow, some on planks and some on other things from the ship. So they all escaped safely to the land.
| وبعضی بر تختها و بعضی بر چیزهای کشتی وهمچنین همه به سلامتی به خشکی رسیدند. | ۴۴ |
