Job 14
1 Man that is born of a woman, is of few days, and full of trouble:
Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;
2 As a flower, he cometh forth—and fadeth, He fleeth also as a shadow, and continueth not.
Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cień, i nie ostoi się.
3 And yet upon such a one as this, hast thou opened thine eye? And, him, wouldst thou bring into judgment with thee?
Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.
4 Who can bring a clean thing out of an unclean? Not one!
Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;
5 If determined am his days, the number of his months, is with thee, Fixed times for him, thou hast appointed and he cannot go beyond.
Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.
6 Look sway from him, that he may rest, Till he shall pay off, as a hireling, his day.
Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzień jego.
7 Though there is—for a tree—hope, —if it should be cut down, that, again, it will grow, and, the tender branch thereof, will not cease;
Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie.
8 If its root, should become old in the earth, and, in the dust, its stock should die:
Choć się zstarzeje w ziemi korzeń jego, i w prochu obumrze pień jego:
9 Through the scent of water, it may break forth, and produce branches like a sapling,
Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody.
10 Yet, man, dieth, and is prostrate, Yea the son of earth doth cease to breathe, and where is he?
Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest?
11 Waters, have failed from, the sea, and, a river, may waste and dry up;
Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha.
12 So, a man, hath lain down, and shall not arise, until there are no heavens, they shall not awake, nor be roused up out of their sleep.
Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego.
13 Oh that, in hades, thou wouldst hide me! that thou wouldst keep me secret, until the turn of thine anger, that thou wouldst set for me a fixed time, and remember me: (Sheol h7585)
Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię! (Sheol h7585)
14 If a man die, can he live again? All the days of my warfare, would I wait, until my relief should come: —
Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.
15 Thou shouldst call, and, I, would answer thee, —For the work of thine own hand, thou shouldst long.
Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz.
16 For, now, my steps, thou countest, Thou wilt not pass over my sin:
Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.
17 Sealed up in a bag, is my transgression, and thou hast glued over mine iniquity.
Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.
18 But, in very deed, a mountain falling, will lie prostrate, or, a rock moved out of its place:
Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego.
19 Stones, have been hollowed out by waters, the floods thereof wash away the dust of the earth, and, the hope of mortal man, thou hast destroyed:
Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz.
20 Thou dost overpower him utterly, and he departeth, Disfiguring his face, so, hast thou sent him away.
Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.
21 His sons, come to honour, and he knoweth it not, Or they are brought low, and he perceiveth it not of them.
Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy.
22 But, his flesh, for himself, is in pain, and, his soul, for himself, doth mourn.
Tylko ciało jego, póki żyw, boleje, a dusza jego w nim kwili.
