Psalms 137

1 By the waters of Babylon there we sat, and we wept at the thought of Zion.

Babil ırmakları kıyısında oturup Siyon'u andıkça ağladık;

2 There on the poplars we hung our harps.

Çevredeki kavaklara Lirlerimizi astık.

3 For there our captors called for a song: our tormentors, rejoicing, saying: ‘Sing us one of the songs of Zion.’

Çünkü orada bizi tutsak edenler bizden ezgiler, Bize zulmedenler bizden şenlik istiyor, “Siyon ezgilerinden birini okuyun bize!” diyorlardı.

4 How can we sing the Lord’s song in the foreigner’s land?

Nasıl okuyabiliriz RAB'bin ezgisini El toprağında?

5 If I forget you, Jerusalem, may my right hand wither.

Ey Yeruşalim, seni unutursam, Sağ elim kurusun.

6 May my tongue stick to the roof of my mouth, if I am unmindful of you, or don’t set Jerusalem above my chief joy.

Seni anmaz, Yeruşalim'i en büyük sevincimden üstün tutmazsam, Dilim damağıma yapışsın!

7 Remember the Edomites, Lord, the day of Jerusalem’s fall, when they said, ‘Lay her bare, lay her bare, right down to her very foundation.’

Yeruşalim'in düştüğü gün, “Yıkın onu, yıkın temellerine kadar!” Diyen Edomlular'ın tavrını anımsa, ya RAB.

8 Babylon, despoiler, happy are those who pay you back for all you have done to us.

Ey sen, yıkılası Babil kızı, Bize yaptıklarını Sana ödetecek olana ne mutlu!

9 Happy are they who seize and dash your children against the rocks.

Ne mutlu senin yavrularını tutup Kayalarda parçalayacak insana!