Psalms 137

1 By the waters of Babylon there we sat, and we wept at the thought of Zion.

۱ نزد نهرهای بابل آنجا نشستیم وگریه نیز کردیم، چون صهیون را به یاد آوردیم.

2 There on the poplars we hung our harps.

۲ بربطهای خود را آویختیم بردرختان بید که در میان آنها بود.

3 For there our captors called for a song: our tormentors, rejoicing, saying: ‘Sing us one of the songs of Zion.’

۳ زیرا آنانی که مارا به اسیری برده بودند، در آنجا از ما سرودخواستند؛ و آنانی که ما را تاراج کرده بودند، شادمانی (خواستند) که «یکی از سرودهای صهیون را برای ما بسرایید.»

4 How can we sing the Lord’s song in the foreigner’s land?

۴ چگونه سرود خداوند را، در زمین بیگانه بخوانیم؟

5 If I forget you, Jerusalem, may my right hand wither.

۵ اگر تو را‌ای اورشلیم فراموش کنم، آنگاه دست راست من فراموش کند.

6 May my tongue stick to the roof of my mouth, if I am unmindful of you, or don’t set Jerusalem above my chief joy.

۶ اگر تو را به یادنیاورم، آنگاه زبانم به کامم بچسبد، اگر اورشلیم رابر همه شادمانی خود ترجیح ندهم.

7 Remember the Edomites, Lord, the day of Jerusalem’s fall, when they said, ‘Lay her bare, lay her bare, right down to her very foundation.’

۷ ای خداوند، روز اورشلیم را برای بنی ادوم به یادآور، که گفتند: «منهدم سازید، تا بنیادش منهدم سازید!»

8 Babylon, despoiler, happy are those who pay you back for all you have done to us.

۸ ‌ای دختر بابل که خراب خواهی شد، خوشابحال آنکه به تو جزا دهد چنانکه تو به ماجزا دادی!

9 Happy are they who seize and dash your children against the rocks.

۹ خوشابحال آنکه اطفال تو را بگیرد وایشان را به صخره‌ها بزند.