Job 7

1 Is there not an appointed time to man on earth? are not his days also like the days of an hireling?

“A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

2 As a servant earnestly desires the shadow, and as an hireling looks for the reward of his work:

Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

3 So am I made to possess months of vanity, and wearisome nights are appointed to me.

kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

4 When I lie down, I say, When shall I arise, and the night be gone? and I am full of tossings to and fro to the dawning of the day.

Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

5 My flesh is clothed with worms and clods of dust; my skin is broken, and become loathsome.

Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

6 My days are swifter than a weaver’s shuttle, and are spent without hope.

Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

7 O remember that my life is wind: my eye shall no more see good.

Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

8 The eye of him that has seen me shall see me no more: your eyes are on me, and I am not.

Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

9 As the cloud is consumed and vanishes away: so he that goes down to the grave shall come up no more. (Sheol h7585)

Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

10 He shall return no more to his house, neither shall his place know him any more.

nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

11 Therefore I will not refrain my mouth; I will speak in the anguish of my spirit; I will complain in the bitterness of my soul.

Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

12 Am I a sea, or a whale, that you set a watch over me?

A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

13 When I say, My bed shall comfort me, my couch shall ease my complaints;

Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

14 Then you scare me with dreams, and terrify me through visions:

ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

15 So that my soul chooses strangling, and death rather than my life.

kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

16 I loathe it; I would not live always: let me alone; for my days are vanity.

Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

17 What is man, that you should magnify him? and that you should set your heart on him?

Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

18 And that you should visit him every morning, and try him every moment?

dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

19 How long will you not depart from me, nor let me alone till I swallow down my spittle?

Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

20 I have sinned; what shall I do to you, O you preserver of men? why have you set me as a mark against you, so that I am a burden to myself?

Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

21 And why do you not pardon my transgression, and take away my iniquity? for now shall I sleep in the dust; and you shall seek me in the morning, but I shall not be.

Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.