Job 7
1 The life of a man on the earth is a battle, and his days are like the days of a hired hand.
“A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?
2 Just as a servant desires the shade, and just as the hired hand looks forward to the end of his work,
Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,
3 so also have I had empty months and have counted my burdensome nights.
kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.
4 If I lie down to sleep, I will say, “When will I rise?” And next I will hope for the evening and will be filled with sorrows even until darkness.
Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.
5 My flesh is clothed with particles of rottenness and filth; my skin is dried up and tightened.
Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.
6 My days have passed by more quickly than threads are cut by a weaver, and they have been consumed without any hope.
Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.
7 Remember that my life is wind, and my eye will not return to see good things.
Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.
8 Neither will the sight of man gaze upon me; your eyes are upon me, and I will not endure.
Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.
9 Just as a cloud is consumed and passes away, so he who descends to hell will not ascend. (Sheol h7585)
Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)
10 He will not return again to his house, nor will his own place know him any longer.
nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.
11 And because of this, I will not restrain my mouth. I will speak in the affliction of my spirit. I will converse from the bitterness of my soul.
Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.
12 Am I an ocean or a whale, that you have encircled me in a prison?
A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?
13 If I say, “My bed will comfort me, and I will find rest, speaking with myself on my blanket,”
Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,
14 then you will frighten me with dreams, and strike dread through visions,
ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;
15 so that, because of these things, my soul would choose hanging, and my bones, death.
kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.
16 I despair; by no means will I live any longer. Spare me, for my days are nothing.
Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.
17 What is man, that you should praise him? Or why do you place your heart near him?
Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,
18 You visit him at dawn, and you test him unexpectedly.
dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?
19 How long will you not spare me, nor release me to ingest my saliva?
Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?
20 I have sinned; what should I do for you, O keeper of men? Why have you set me against you, so that I have become burdensome even to myself?
Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?
21 Why do you not steal away my sin, and why do you not sweep away my iniquity? Behold, now I will sleep in the dust, and if you seek me in the morning, I will not remain.
Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.
