Psalms 137

1 By the rivers of Babylon we were seated, weeping at the memory of Zion,

Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.

2 Hanging our instruments of music on the trees by the waterside.

Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.

3 For there those who had taken us prisoners made request for a song; and those who had taken away all we had gave us orders to be glad, saying, Give us one of the songs of Zion.

Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.

4 How may we give the Lord's song in a strange land?

Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?

5 If I keep not your memory, O Jerusalem, let not my right hand keep the memory of its art.

Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;

6 If I let you go out of my thoughts, and if I do not put Jerusalem before my greatest joy, let my tongue be fixed to the roof of my mouth.

Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.

7 O Lord, keep in mind against the children of Edom the day of Jerusalem; how they said, Let it be uncovered, uncovered even to its base.

Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.

8 O daughter of Babylon, whose fate is destruction; happy is the man who does to you what you have done to us.

Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.

9 Happy is the man who takes your little ones, crushing them against the rocks.

Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.