Matthew 21
1 And when they came near to Jerusalem, and came to Bethsphage, to the mount of Olives, then Jesus sent two disciples,
Улар Йерусалимға йеқинлишип, Зәйтун теғиниң етигидики Бәйт-Фаги йезисиға кәлгинидә, Әйса икки мухлисиға мунуларни тапилап алдин әвәтти:
2 saying to them, Go into the village opposite you, and straightaway ye will find a donkey tied, and a colt with it. Having loosed them, bring to me.
— Силәр удулуңлардики йезиға бериңлар. Барсаңларла, бағлақлиқ бир ешәк вә униң йенидики бир тәхәйни көрисиләр. Уларни йешип алдимға йетиләп келиңлар.
3 And if any man says anything to you, ye will say, The Lord has need of them, and straightaway he will send them.
Әгәр бириси силәргә бир немә десә, «Рәбниң буларға һаҗити чүшти» дәңлар, у дәрһал уларни қоюп бериду.
4 Now all this came to pass, so that what was spoken through the prophet might be fulfilled, which says,
Бу пүтүн вақиә пәйғәмбәр арқилиқ ейтилған муну сөзләрни әмәлгә ашуруш үчүн болди: —
5 Say ye to the daughter of Zion, Behold, thy King comes to thee, meek, and mounted upon a donkey, and a colt the foal of a pack animal.
«Зион қизиға ейтиңлар: — Мана, Падишасиң келиватиду, Кәмтәр-мөмин болуп, минип бир ешәккә, Боюнтуруқлуқ ешәкниң тәхийигә, Келиватиду йениңға сениң».
6 And the disciples having gone, and having done as Jesus commanded them,
Әнди һелиқи икки мухлис берип Әйсаниң тапилиғинидәк қилди.
7 they brought the donkey and the colt, and put their garments over them. And he sat upon them.
Ешәк билән тәхәйни йетиләп келип, үстигә йепинча-чапанлирини салди вә у үстигә минди.
8 And the great multitude spread their garments on the road, and others cut down branches from the trees, and spread them on the road.
Әнди топ-топ кишиләр йепинча-чапанлирини йолға паяндаз қилип салди; йәнә бир қисми дәрәқ шахлирини кесип йолға яятти.
9 And the multitudes who went ahead and those who followed, cried out, saying, Hosanna to the son of David! Blessed is he who comes in the name of the Lord. Hosanna in the highest!
Алдида маңған вә кәйнидин әгәшкән топ-топ халайиқ: — «Давутниң оғлиға һосанна болғай! Пәрвәрдигарниң намида кәлгүчигә мубарәк болсун! Әршиәлада тәшәккүр-һосанналар оқулсун!» — дәп вақиришатти.
10 And when he entered into Jerusalem, all the city was shaken, saying, Who is this?
У Йерусалимға киргәндә, пүткүл шәһәр ләрзигә кәлди. Кишиләр: — Бу зади кимду? — дейишәтти.
11 And the multitudes said, This is Jesus, the prophet from Nazareth of Galilee.
Халайиқ: — Бу Галилийә өлкисидики Насарәтлик пәйғәмбәр Әйса, дәп җавап беришәтти.
12 And Jesus entered into the temple of God, and cast out all those who sold and bought in the temple. And he overturned the tables of the moneychangers, and the seats of those who sold the doves.
Әнди Әйса ибадәтхана һойлилириға кирип, у йәрдә елим-сетим қиливатқанларниң һәммисини һайдап чиқарди. Пул тегишкүчиләрниң ширәлирини вә пахтәк-кәптәр сатқучиларниң орундуқлирини өрүп,
13 And he says to them, It is written, My house will be called a house of prayer, but ye made it a den of robbers.
уларға: — [Муқәддәс язмиларда] [Худаниң]: «Мениң өйүм дуа-тилавәтхана дәп атилиду» дегән сөзи пүтүлгән; лекин силәр уни булаңчиларниң угисиға айландурувапсиләр! — деди.
14 And the lame and the blind came to him in the temple, and he healed them.
Ибадәтхана һойлилирида болғанда қариғу вә токурлар униң алдиға кәлди, у уларни сақайтти.
15 But when the chief priests and the scholars saw the wonderful things that he did, and the boys crying out in the temple and saying, Hosanna to the son of David, they were indignant,
Лекин баш каһинлар билән Тәврат устазлири униң яратқан мөҗизилирини көрүп вә балиларниң ибадәтханида: «Давутниң оғлиға һосанна-тәшәккүрләр болғай!» дәп товлиғинини аңлап ғәзәпләнди.
16 and said to him, Do thou hear what these are saying? And Jesus says to them, Yes! Did ye never read, Out of the mouth of children and those who suckle thou have perfected praise?
Улар униңға: — Бу балиларниң немә дәватқанлиғини аңлаватамсән? — дәп сориди. У уларға: — Аңлаватимән! Силәр [муқәддәс язмилардин] шуни оқуп бақмиғанки, «Өзүңгә кичик балилар вә бовақларниң тиллиридин мәдһийә сөзлирини мукәммәл қилдиң»» деди.
17 And having left them behind, he went out of the city to Bethany, and lodged there.
Андин у улардин айрилип, шәһәрдин чиқип Бәйт-Ания йезисиға берип, шу йәрдә қонди.
18 Now early while returning to the city, he was hungry.
Әнди сәһәрдә, шәһәргә қайтип кетиватқанда, униң қосиғи ачқан еди.
19 And having seen a fig tree, one on the way, he came to it, and found nothing on it, except leaves only. And he says to it, Let fruit no longer be produced from thee into the age. And immediately the fig tree dried out. (aiōn g165)
У йол бойидики бир түп әнҗир дәриғини көрүп, униң йениға барди. Лекин дәрәқтин йопурмақтин башқа һеч нәрсә тапалмай, униңға қарап: — Һазирдин башлап сәндин мәңгү мевә болмисун! — девиди, әнҗир дәриғи шуан қуруп кәтти. (aiōn g165)
20 And when the disciples saw it, they marveled, saying, How did the fig tree dry out immediately?
Мухлислар буни көрүп тәәҗүплинип: — Әнҗир дәриғи неманчә тезла қуруп кәтти! — деди.
21 And having answered, Jesus said to them, Truly I say to you, if ye have faith, and doubt not, ye will not only do that of the fig tree, but even if ye may say to this mountain, Be thou taken up and cast into the sea, it will happen.
Әйса уларға җавап бәрди: — Мән силәргә шуни бәрһәқ ейтип қояйки, әгәр һеч гуман болмай ишәшиңлар бар болса, әнҗир дәриғидә болған ишлар болупла қалмай, бәлки силәр һәтта бу таққа: «Бу йәрдин көтирилип деңизға ташлан!» десәңлар, у шундақ болиду, деди.
22 And all things, as many as ye may ask in prayer, believing, ye will receive.
Дуа қилип немини тилисәңлар, ишәшиңлар болсила, шуларға еришисиләр.
23 And when he came into the temple, the chief priests and the elders of the people came to him while he taught, saying, By what authority do thou these things? And who gave thee this authority?
У ибадәтхана һойлилириға киргәндин кейин, кишиләргә тәлим бериватқанда, баш каһинлар вә ақсақаллар униң алдиға келип: — Сән қиливатқан бу ишларни қайси һоқуққа тайинип қиливатисән? Саңа бу һоқуқни ким бәргән? — дәп сорашти.
24 And having answered, Jesus said to them, I also will ask you one word, which if ye tell me, I also will tell you by what authority I do these things.
Әйса уларға җавап берип: — Мән авал силәргә бир соал қояй. Әгәр силәр җавап бәрсәңлар, мәнму бу ишларни қайси һоқуққа тайинип қиливатқанлиғимни ейтимән.
25 The immersion of John, from where was it, from heaven or from men? And they deliberated with themselves, saying, If we should say, From heaven, he will say to us, Why then did ye not believe him?
Йәһя жүргүзгән чөмүлдүрүш нәдин кәлгән? Әрштинму, яки инсанлардинму? — дәп сориди. Улар өз ара мулаһизә қилишип: — Әгәр «Әрштин кәлгән» десәк, у бизгә: «Ундақта, силәр немә үчүн униңға ишәнмидиңлар?» дәйду.
26 But if we should say, From men, we fear the multitude, for all hold John as a prophet.
Әгәр: «Инсанлардин кәлгән» десәк, хәлиқтин қорқимиз, чүнки улар һәммиси Йәһяни пәйғәмбәр дәп билиду — дейишти.
27 And having answered Jesus, they said, We know not. He said to them, And neither do I tell you by what authority I do these things.
Буниң билән, улар Әйсаға: Билмәймиз, — дәп җавап беришти. — Ундақта, мәнму бу ишларни қайси һоқуққа тайинип қиливатқанлиғимни ейтмаймән, — деди у уларға.
28 But what does it seem to you? A man had two children. And having come to the first, he said, Child, go work today in my vineyard.
Әнди бу ишқа қандақ қарайсиләр? Бир адәмниң икки оғли бар екән. У биринчи оғлиниң йениға келип: «Оғлум, бүгүн үзүмзарлиғимға берип ишлигин» дәпту.
29 And having answered, he said, I do not want to, but having repented later, he went.
«Бармаймән» дәпту у, лекин кейин пушайман қилип йәнила берипту.
30 And having come to the second, he said likewise. And having answered, he said, I, sir, and did not go.
У иккинчи оғлиниң йениға келип униңғиму шундақ дәпту. У: «Хоп әпәндим, барай» дәпту-ю, лекин бармапту.
31 Which of the two did the will of the father? They say to him, The first. Jesus says to them, Truly I say to you, that the tax collectors and the harlots go into the kingdom of God before you.
Бу иккиләнниң қайсиси атисиниң ирадисини ада қилған болиду? — Биринчи оғли, — дәп җавап бәрди улар. Әйса уларға мундақ деди: — Мән силәргә шуни бәрһәқ ейтип қояйки, баҗгирлар билән паһишиләр Худаниң падишалиғиға силәрдин бурун кирмәктә.
32 For John came to you in a way of righteousness, and ye did not believe him, but the tax collectors and the harlots believed him. And having seen it, ye did not repent afterward to believe him.
Чүнки гәрчә Йәһя [пәйғәмбәр] силәргә һәққанийәт йолини аян қилғили кәлгән болсиму, силәр униңға ишәнмидиңлар; лекин баҗгирлар билән паһишиләр униңға ишәнди. Силәр буни көрүп туруп, һәтта кейинки вақитларда йолуңлардин пушайман қилмай униңға ишәнмидиңлар.
33 Hear ye another parable. There was a certain man who was a house-ruler, who planted a vineyard, and placed a hedge around it, and dug a winepress in it, and built a tower, and leased it to farmers, and went on a journey.
Йәнә бир тәмсилни аңлаңлар: Бир йәр егиси бир үзүмзарлиқ бәрпа қилип, әтрапини читлапту. У униңда бир шарап көлчиги қезипту вә бир күзәт мунари ясапту. Андин у үзүмзарлиқни бағвәнләргә иҗаригә берип, өзи яқа жутқа кетипту.
34 And when the time of the fruits approached, he sent his bondmen to the farmers to receive his fruits.
Үзүм пәсли йеқинлашқанда, өзигә тегишлик һосулни еливелиш үчүн қуллирини бағвәнләрниң йениға әвәтипту.
35 And the farmers having taken his bondmen, they beat one, and killed another, and stoned another.
Лекин бағвәнләр қуллирини тутуп, бирини думбалапту, бирини өлтүрүветипту, йәнә бирини чалма-кесәк қипту.
36 Again, he sent other bondmen more than the first, and they did to them in like manner.
У йәнә бир қетим алдинқидинму көп қуллирини әвәтипту, бирақ бағвәнләр уларғиму охшаш муамилә қипту.
37 But finally he sent to them his son, saying, They will be made ashamed by my son.
Ахирда, у «Оғлумниғу һөрмәт қилар» дәп, оғлини әвәтипту.
38 But the farmers, when they saw the son, said among themselves, This is the heir, come, let us kill him, and possess his inheritance.
Лекин бағвәнләр оғулни көрүп, өз ара: «Бу болса мирасхор; келиңлар, уни өлтүрүветип мирасини егиливалайли» дейишипту.
39 And having seized him, they cast him out of the vineyard, and killed him.
Шуниң билән улар уни тутуп үзүмзарлиқниң сиртиға ташлап өлтүрүветипту.
40 When therefore the lord of the vineyard comes, what will he do to those farmers?
Әнди үзүмзарлиқниң егиси кәлгәндә, шу бағвәнләрни қандақ қилар?
41 They say to him, Evil men, he will miserably destroy them, and will lease out the vineyard to other farmers, who will render him the fruits in their seasons.
Улар униңға: — Бу рәзил адәмләрни вәһшийлик билән йоқитиду. Үзүмзарлиқни болса мевилирини өз вақтида өзигә тапшуридиған башқа бағвәнләргә иҗаригә бериду, — дәп җавап беришти.
42 Jesus says to them, Did ye never read in the scriptures, The stone that those who build rejected, this came to be in the head of the corner. This happened from the Lord, and it is marvelous in our eyes?
Әйса улардин сориди: — Муқәддәс язмилардики муну сөзләрни оқуп бақмиғанмусиләр?: — «Тамчилар ташливәткән таш болса, Буҗәк теши болуп тикләнди. Бу иш Пәрвәрдигардиндур, Бу көзимиз алдида карамәт бир иштур».
43 Because of this I say to you, that the kingdom of God will be taken away from you, and will be given to a nation producing the fruits of it.
Шу сәвәптин силәргә шуни ейтип қояйки, Худаниң падишалиғи силәрдин тартивелинип, униңға мувапиқ мевиләрни беридиған башқа бир әлгә ата қилиниду.
44 And he who falls on this stone will be shattered, but on whomever it may fall, it will grind him to dust.
Бу «таш»қа жиқилған киши парә-парә болуп кетиду; лекин бу таш һәр кимниң үстигә чүшсә, уни кукум-талқан қиливетиду.
45 And when the chief priests and the Pharisees heard his parables, they knew that he spoke about them.
Баш каһинлар вә Пәрисийләр униң ейтқан тәмсиллирини аңлап, уларни өзлиригә қаритип ейтқанлиғини чүшәнди.
46 And when they sought to seize him, they feared the multitudes, because they held him as a prophet.
Уни тутуш йолини издигән болсиму, лекин халайиқ уни пәйғәмбәр дәп қариғачқа, улардин қорқушти.
