Job 6

1 Maar Job antwoordde en zeide:

Hiob antwortete und sprach:

2 Och, of mijn verdriet recht gewogen wierd, en men mijn ellende samen in een weegschaal ophief!

Wenn man doch meinen Unmut wöge und mein Leiden zugleich in die Waage legte!

3 Want het zou nu zwaarder zijn dan het zand der zeeen; daarom worden mijn woorden opgezwolgen.

Denn nun ist es schwerer als Sand am Meer; darum gehen meine Worte irre.

4 Want de pijlen des Almachtigen zijn in mij, welker vurig venijn mijn geest uitdrinkt; de verschrikkingen Gods rusten zich tegen mij.

Denn die Pfeile des Allmächtigen stecken in mir: derselben Gift muß mein Geist trinken, und die Schrecknisse Gottes sind auf mich gerichtet.

5 Rochelt ook de woudezel bij het jonge gras? Loeit de os bij zijn voeder?

Das Wild schreit nicht, wenn es Gras hat; der Ochse blökt nicht, wenn er sein Futter hat.

6 Wordt ook het onsmakelijke gegeten zonder zout? Is er smaak in het witte des dooiers?

Kann man auch essen, was ungesalzen ist? Oder wer mag kosten das Weiße um den Dotter?

7 Mijn ziel weigert uw woorden aan te roeren; die zijn als mijn laffe spijze.

Was meine Seele widerte anzurühren, das ist meine Speise, mir zum Ekel.

8 Och, of mijn begeerte kwame, en dat God mijn verwachting gave;

O, daß meine Bitte geschähe und Gott gäbe mir, was ich hoffe!

9 En dat het Gode beliefde, dat Hij mij verbrijzelde, Zijn hand losliet, en een einde met mij maakte!

Daß Gott anfinge und zerschlüge mich und ließe seine Hand gehen und zerscheiterte mich!

10 Dat zou nog mijn troost zijn, en zou mij verkwikken in den weedom, zo Hij niet spaarde; want ik heb de redenen des Heiligen niet verborgen gehouden.

So hätte ich nun Trost, und wollte bitten in meiner Krankheit, daß er nur nicht schonte, habe ich doch nicht verleugnet die Reden des Heiligen.

11 Wat is mijn kracht, dat ik hopen zou? Of welk is mijn einde, dat ik mijn leven verlengen zou?

Was ist meine Kraft, daß ich möge beharren? und welches ist mein Ende, daß meine Seele geduldig sein sollte?

12 Is mijn kracht stenen kracht? Is mijn vlees staal?

Ist doch meine Kraft nicht steinern und mein Fleisch nicht ehern.

13 Is dan mijn hulp niet in mij, en is de wijsheid uit mij verdreven?

Habe ich doch nirgend Hilfe, und mein Vermögen ist dahin.

14 Aan hem, die versmolten is, zou van zijn vriend weldadigheid geschieden; of hij zou de vreze des Almachtigen verlaten.

Wer Barmherzigkeit seinem Nächsten verweigert, der verläßt des Allmächtigen Furcht.

15 Mijn broeders hebben trouwelooslijk gehandeld als een beek; als de storting der beken gaan zij door;

Meine Brüder trügen wie ein Bach, wie Wasserströme, die vergehen,

16 Die verdonkerd zijn van het ijs, en in dewelke de sneeuw zich verbergt.

die trübe sind vom Eis, in die der Schnee sich birgt:

17 Ten tijde, als zij van hitte vervlieten, worden zij uitgedelgd; als zij warm worden, verdwijnen zij uit haar plaats.

zur Zeit, wenn sie die Hitze drückt, versiegen sie; wenn es heiß wird, vergehen sie von ihrer Stätte.

18 De gangen haars wegs wenden zich ter zijde af; zij lopen op in het woeste, en vergaan.

Die Reisezüge gehen ab vom Wege, sie treten aufs Ungebahnte und kommen um;

19 De reizigers van Thema zien ze, de wandelaars van Scheba wachten op haar.

die Reisezüge von Thema blicken ihnen nach, die Karawanen von Saba hofften auf sie:

20 Zij worden beschaamd, omdat elkeen vertrouwde; als zij daartoe komen, zo worden zij schaamrood.

aber sie wurden zu Schanden über ihrer Hoffnung und mußten sich schämen, als sie dahin kamen.

21 Voorwaar, alzo zijt gijlieden mij nu niets geworden; gij hebt gezien de ontzetting, en gij hebt gevreesd.

So seid ihr jetzt ein Nichts geworden, und weil ihr Jammer sehet, fürchtet ihr euch.

22 Heb ik gezegd: Brengt mij, en geeft geschenken voor mij van uw vermogen?

Habe ich auch gesagt: Bringet her von eurem Vermögen und schenkt mir

23 Of bevrijdt mij van de hand des verdrukkers, en verlost mij van de hand der tirannen?

und errettet mich aus der Hand des Feindes und erlöst mich von der Hand der Gewalttätigen?

24 Leert mij, en ik zal zwijgen, en geeft mij te verstaan, waarin ik gedwaald heb.

Lehret mich, so will ich schweigen; und was ich nicht weiß, darin unterweist mich.

25 O, hoe krachtig zijn de rechte redenen! Maar wat bestraft het bestraffen, dat van ulieden is?

Warum tadelt ihr rechte Rede? Wer ist unter euch, der sie strafen könnte?

26 Zult gij, om te bestraffen, woorden bedenken, en zullen de redenen des mismoedigen voor wind zijn?

Gedenket ihr, Worte zu strafen? Aber eines Verzweifelten Rede ist für den Wind.

27 Ook werpt gij u op een wees; en gij graaft tegen uw vriend.

Ihr fielet wohl über einen armen Waisen her und grübet eurem Nachbarn Gruben.

28 Maar nu, belieft het u, wendt u tot mij, en het zal voor ulieder aangezicht zijn, of ik liege.

Doch weil ihr habt angehoben, sehet auf mich, ob ich vor euch mit Lügen bestehen werde.

29 Keert toch weder, laat er geen onrecht wezen, ja, keert weder; nog zal mijn gerechtigheid daarin zijn.

Antwortet, was recht ist; meine Antwort wird noch recht bleiben.

30 Zou onrecht op mijn tong wezen? Zou mijn gehemelte niet de ellenden te verstaan geven?

Ist denn auf meiner Zunge Unrecht, oder sollte mein Gaumen Böses nicht merken?