Job 7

1 Heeft niet de mens een strijd op de aarde, en zijn zijn dagen niet als de dagen des dagloners?

Por acaso o ser humano não tem um trabalho duro sobre a terra, e não são seus dias como os dias de um assalariado?

2 Gelijk de dienstknecht hijgt naar de schaduw, en gelijk de dagloner verwacht zijn werkloon;

Como o servo suspira pela sombra, e como o assalariado espera por seu pagamento,

3 Alzo zijn mij maanden der ijdelheid ten erve geworden, en nachten der moeite zijn mij voorbereid.

Assim também me deram por herança meses inúteis, e me prepararam noites de sofrimento.

4 Als ik te slapen lig, dan zeg ik: Wanneer zal ik opstaan, en Hij den avond afgemeten hebben? En ik word zat van woelingen tot aan den schemertijd.

Quando eu me deito, pergunto: Quando me levantarei? Mas a noite se prolonga, e me canso de me virar [na cama] até o amanhecer.

5 Mijn vlees is met het gewormte en met het gruis des stofs bekleed; mijn huid is gekliefd en verachtelijk geworden.

Minha carne está coberta de vermes e de crostas de pó; meu pele está rachada e horrível.

6 Mijn dagen zijn lichter geweest dan een weversspoel, en zijn vergaan zonder verwachting.

Meus dias são mais rápidos que a lançadeira do tecelão, e perecem sem esperança.

7 Gedenk, dat mijn leven een wind is; mijn oog zal niet wederkomen, om het goede te zien.

Lembra-te que minha vida é um sopro; meus olhos não voltarão a ver o bem.

8 Het oog desgenen, die mij nu ziet, zal mij niet zien; uw ogen zullen op mij zijn; maar ik zal niet meer zijn.

Os olhos dos que me veem não me verão mais; teus olhos estarão sobre mim, porém deixarei de existir.

9 Een wolk vergaat en vaart henen; alzo die in het graf daalt, zal niet weder opkomen. (Sheol h7585)

A nuvem se esvaece, e passa; assim também quem desce ao Xeol nunca voltará a subir. (Sheol h7585)

10 Hij zal niet meer wederkeren tot zijn huis, en zijn plaats zal hem niet meer kennen.

Nunca mais voltará à sua casa, nem seu lugar o conhecerá.

11 Zo zal ik ook mijn mond niet wederhouden, ik zal spreken in benauwdheid mijns geestes; ik zal klagen in bitterheid mijner ziel.

Por isso eu não calarei minha boca; falarei na angústia do meu espírito, e me queixarei na amargura de minha alma.

12 Ben ik dan een zee, of walvis, dat Gij om mij wachten zet?

Por acaso sou eu o mar, ou um monstro marinho, para que me ponhas guarda?

13 Wanneer ik zeg: Mijn bedstede zal mij vertroosten, mijn leger zal van mijn klacht wat wegnemen;

Quando eu digo: Minha cama me consolará; meu leito aliviará minhas queixa,

14 Dan ontzet Gij mij met dromen, en door gezichten verschrikt Gij mij;

Então tu me espantas com sonhos, e me assombras com visões.

15 Zodat mijn ziel de verworging kiest; den dood meer dan mijn beenderen.

Por isso minha alma preferia a asfixia [e] a morte, mais que meus ossos.

16 Ik versmaad ze, ik zal toch in der eeuwigheid niet leven; houd op van mij, want mijn dagen zijn ijdelheid.

Odeio [a minha vida]; não viverei para sempre; deixa-me, pois que meus dias são inúteis.

17 Wat is de mens, dat Gij hem groot acht, en dat Gij Uw hart op hem zet?

O que é o ser humano, para que tanto o estimes, e ponhas sobre ele teu coração,

18 En dat Gij hem bezoekt in elken morgenstond; dat Gij hem in elken ogenblik beproeft?

E o visites a cada manhã, e a cada momento o proves?

19 Hoe lang keert Gij U niet af van mij, en laat niet van mij af, totdat ik mijn speeksel inzwelge?

Até quando não me deixarás, nem me liberarás até que eu engula minha saliva?

20 Heb ik gezondigd, wat zal ik U doen, o Mensenhoeder? Waarom hebt Gij mij U tot een tegenloop gesteld, dat ik mijzelven tot een last zij?

Se pequei, o eu que te fiz, ó Guarda dos homens? Por que me fizeste de alvo de dardos, para que eu seja pesado para mim mesmo?

21 En waarom vergeeft Gij niet mijn overtreding, en doet mijn ongerechtigheid niet weg? Want nu zal ik in het stof liggen; en Gij zult mij vroeg zoeken, maar ik zal niet zijn.

E por que não perdoas minha transgressão, e tiras minha maldade? Porque agora dormirei no pó, e me buscarás de manhã, porém não mais existirei.