Job 14
1 De mens, van een vrouw geboren, is kort van dagen, en zat van onrust.
For a mortal born of a woman [is] short lived, and full of wrath.
2 Hij komt voort als een bloem, en wordt afgesneden; ook vlucht hij als een schaduw, en bestaat niet.
Or he falls like a flower that has bloomed; and he departs like a shadow, and cannot continue.
3 Nog doet Gij Uw ogen over zulk een open; en Gij betrekt mij in het gericht met U.
Hast thou not taken account even of him, and caused him to enter into judgment before thee?
4 Wie zal een reine geven uit den onreine? Niet een.
For who shall be pure from uncleanness? not even one;
5 Dewijl zijn dagen bestemd zijn, het getal zijner maanden bij U is, en Gij zijn bepalingen gemaakt hebt, die hij niet overgaan zal;
if even his life should be [but] one day upon the earth: and his months are numbered by him: thou hast appointed [him] for a time, and he shall by no means exceed [it].
6 Wend U van hem af, dat hij rust hebbe, totdat hij als een dagloner aan zijn dag een welgevallen hebbe.
Depart from him, that he may be quiet, and take pleasure in his life, [though] as a hireling.
7 Want voor een boom, als hij afgehouwen wordt, is er verwachting, dat hij zich nog zal veranderen, en zijn scheut niet zal ophouden.
For there is hope for a tree, even if it should be cut down, [that] it shall blossom again, and its branch shall not fail.
8 Indien zijn wortel in de aarde veroudert, en zijn stam in het stof versterft;
For though its root should grow old in the earth, and its stem die in the rock;
9 Hij zal van den reuk der wateren weder uitspruiten, en zal een tak maken, gelijk een plant.
it will blossom from the scent of water, and will produce a crop, as one newly planted.
10 Maar een man sterft, als hij verzwakt is, en de mens geeft den geest, waar is hij dan?
But a man that has died is utterly gone; and when a mortal has fallen, he is no more.
11 De wateren verlopen uit een meer, en een rivier droogt uit en verdort;
For the sea wastes in [length of] time, and a river fails and is dried up.
12 Alzo ligt de mens neder, en staat niet op; totdat de hemelen niet meer zijn, zullen zij niet opwaken, noch uit hun slaap opgewekt worden.
And man that has lain down [in death] shall certainly not rise again till the heaven be dissolved, and they shall not awake from their sleep.
13 Och, of Gij mij in het graf verstaakt, mij verborgt, totdat Uw toorn zich afkeerde; dat Gij mij een bepaling steldet, en mijner gedachtig waart! (Sheol h7585)
For oh that thou hadst kept me in the grave, and hadst hidden me until thy wrath should cease, and thou shouldest set me a time in which thou wouldest remember me! (Sheol h7585)
14 Als een man gestorven is, zal hij weder leven? Ik zou al de dagen mijns strijds hopen, totdat mijn verandering komen zou.
For if a man should die, shall he live [again], having accomplished the days of his life? I will wait till I exist again?
15 Dat Gij zoudt roepen, en ik U zou antwoorden, dat Gij tot het werk Uwer handen zoudt begerig zijn.
Then shalt thou call, and I will hearken to thee: but do not thou reject the work of thine hands.
16 Maar nu telt Gij mijn treden; Gij bewaart mij niet om mijner zonden wil.
But thou hast numbered my devices: and not one of my sins shall escape thee?
17 Mijn overtreding is in een bundeltje verzegeld, en Gij pakt mijn ongerechtigheid opeen.
An thou hast sealed up my transgressions in a bag, and marked if I have been guilty of any transgression unawares.
18 En voorwaar, een berg vallende vergaat, en een rots wordt versteld uit haar plaats;
And verily a mountain falling will utterly be destroyed, and a rock shall be worn out of its place.
19 De wateren vermalen de stenen, het stof der aarde overstelpt het gewas, dat van zelf daaruit voortkomt; alzo verderft Gij de verwachting des mensen.
The waters wear the stones, and waters falling headlong [overflow] a heap of the earth: and thou destroyest the hope of man.
20 Gij overweldigt hem in eeuwigheid, en hij gaat heen; veranderende zijn gelaat, zo zendt Gij hem weg.
Thou drivest him to an end, and he is gone: thou settest thy face against him, and sendest him away;
21 Zijn kinderen komen tot eer, en hij weet het niet; of zij worden klein, en hij let niet op hen.
and though his children be multiplied, he knows [it] not; and if they be few, he is not aware.
22 Maar zijn vlees, nog aan hem zijnde, heeft smart; en zijn ziel, in hem zijnde, heeft rouw.
But his flesh is in pain, and his soul mourns.
