Psalmen 78

1 Een leerdicht van Asaf. Luister naar mijn onderrichting, mijn volk, Geef acht op de woorden van mijn mond;

En undervisning Assaphs. Hör, mitt folk, min lag; böjer edor öron till mins muns tal.

2 Ik ga mijn mond voor een leerdicht openen, Diepzinnige lessen uit oude tijden verkonden!

Jag vill öppna min mun till ordspråk, och vill förtälja gamla hemligheter;

3 Wat wij hebben gehoord en vernomen, En onze vaders ons hebben verteld,

De vi hört hafve och vetom, och våra fäder oss förtäljt hafva;

4 Dat willen wij niet voor hun kinderen verbergen, Maar het verhalen aan een volgend geslacht: Jahweh’s heerlijke daden en macht, En de wonderen, die Hij deed.

Att vi det icke fördölja skulle deras barnom, som efter komma skulle; utan förkunna Herrans lof, och hans magt och under, som han gjort hafver.

5 Hij gaf zijn geboden aan Jakob, Schonk aan Israël een wet; Hij beval onze vaderen, ze hun kinderen te leren,

Han upprättade ett vittnesbörd i Jacob, och gaf en lag i Israel, den han våra fäder böd, till att lära deras barn;

6 Opdat een volgend geslacht ze zou kennen, En de kinderen, die hun werden geboren, Ze weer aan hun kinderen zouden vertellen.

På det att efterkommanderna måtte det lära, och de barn, som ännu skulle födde varda; då de uppkommo, att de ock förkunnade det sinom barnom;

7 Zij moesten vertrouwen stellen in God, Niet vergeten Gods werken, zijn geboden onderhouden;

Att de skulle sätta sitt hopp till Gud, och icke förgäta Guds verk, och hålla hans bud;

8 Niet worden als hun vaderen, Een lichtzinnig en opstandig geslacht: Een geslacht, onstandvastig van hart, En trouweloos van geest jegens God.

Och icke varda, såsom deras fäder, en affällig och ohörsam art; hvilkom deras hjerta icke fast var, och deras ande höll sig icke troliga till Gud;

9 Maar Efraïms zonen waren ontrouw als schutters, Die terugtreden op de dag van de strijd.

Såsom Ephraims barn, som väpnade voro och förde bågan, föllo af i stridstidenom.

10 Ze deden het verbond met God niet gestand, En weigerden, zijn wet te beleven.

De höllo icke Guds förbund, och ville icke vandra i hans lag;

11 Ze vergaten zijn machtige werken, De wonderen, die Hij hun had getoond.

Och förgåto hans verk, och hans under, som han dem bevist hade.

12 Toch had Hij ook voor hun vaderen Wondertekenen gewrocht In het land van Egypte, In de vlakte van Sóan:

För deras fäder gjorde han under, i Egypti land, på den markene Zoan.

13 Hij kliefde de zee en voerde hen er doorheen, Zette de wateren overeind als een dam.

Han åtskiljde hafvet, och lät dem gå derigenom, och satte vattnet såsom en mur.

14 Hij leidde hen overdag door een wolk, Door een lichtend vuur heel de nacht.

Han ledde dem om dagen med en molnsky, och om nattena med en klar eld.

15 Hij spleet in de woestijn de rotsen vaneen, En drenkte de steppen met plassen;

Han lät bergsklippona remna i öknene, och gaf dem dricka vatten tillfyllest;

16 Uit de klippen liet Hij beken ontspringen, En er water uit vloeien bij stromen.

Och lät bäcker flyta utu bergsklippone, att de flöto derut, såsom vattuströmmar.

17 Maar ze zondigden opnieuw tegen Hem, En tartten den Allerhoogste in de woestijn;

Likväl syndade de ännu emot honom, och förtörnade den Högsta i öknene;

18 Ze stelden God in hun hart op de proef, Door spijs voor hun leeftocht te eisen.

Och försökte Gud, i deras hjerta, att de spis beddes till deras själar;

19 En krenkend spraken ze over God: "Zou God een tafel in de woestijn kunnen dekken?"

Och talade emot Gud, och sade: Ja, skulle väl Gud kunna bereda ett bord i öknene?

20 "Zeker, Hij heeft wel de rotsen geslagen, En de steppen met plassen gedrenkt, Zodat er water uit vloeide, En er beken uit stroomden: Maar zal Hij ook brood kunnen schenken, En vlees aan zijn volk kunnen geven?"

Si, han hafver väl slagit bergsklippona, att vatten utflöt, och bäcker sig utgåfvo; men huru kan han gifva bröd, och skaffa sino folke kött?

21 Toen Jahweh dit hoorde, Ontstak Hij in gramschap; Er ontbrandde een vuur tegen Jakob, En tegen Israël woedde zijn toorn:

Då nu Herren det hörde, vardt han upptänd; och eld gick upp i Jacob, och vrede kom öfver Israel;

22 Omdat ze niet in God geloofden, En niet vertrouwden op zijn hulp.

Att de icke trodde uppå Gud, och hoppades icke uppå hans hjelp.

23 Toch gaf Hij de wolken daarboven bevel, En ontsloot de poorten des hemels;

Och han böd skyarna ofvantill, och upplät himmelens dörrar;

24 Hij regende manna als spijs op hen neer, En schonk hun het hemelse koren:

Och lät regna Man till dem till mats, och gaf dem himmelsbröd.

25 De mensen aten het brood der engelen, Hij zond hun voedsel tot verzadiging toe.

De åto änglabröd; han sände dem mat tillfyllest.

26 Hij liet ook aan de hemel de oostenwind waaien, En zweepte de zuidenwind op door zijn kracht:

Han lät blåsa östanväder under himmelen, och genom sina starkhet upprörde sunnanväder;

27 Hij regende vlees als stof op hen neer, Gevleugelde vogels als het zand van de zee;

Och lät kött regna uppå dem såsom stoft, och foglar såsom sanden i hafvet;

28 Hij liet ze midden in hun legerplaats vallen, En rond hun tenten.

Och lät dem falla i deras lägre, allestäds der de bodde.

29 Zij aten, en werden ten volle verzadigd: Hij had hun geschonken, wat ze begeerden;

Då åto de, och vordo för mätte; han lät dem släcka sin lusta.

30 Maar nog was hun lust niet voldaan, en de spijs in hun mond,

Då de ännu sin lusta icke släckt hade, och de ännu åto deraf,

31 Of Gods gramschap barstte tegen hen los; Hij richtte een slachting aan onder hun sterksten, En velde de bloem van Israël neer.

Så kom Guds vrede öfver dem; och drap de yppersta ibland dem, och nederslog de bästa i Israel.

32 Ondanks dit alles, bleven ze in hun zonden volharden, En niet aan zijn wonderen geloven.

Men öfver allt detta syndade de ännu mer, och trodde intet uppå hans under.

33 Toen liet Hij doelloos hun dagen verlopen, En in ontgoocheling hun jaren.

Derföre lät han dem dö bort, så att de intet fingo, och måste i deras lifsdagar plågade varda.

34 Ze zochten Hem enkel, wanneer Hij ze sloeg; Dan bekeerden ze zich, en vroegen naar God.

När han drap dem, sökte de honom, och vände sig bittida till Gud;

35 Maar zelfs als ze gedachten, dat God hun Rots was, De allerhoogste God hun Verlosser,

Och tänkte, att Gud är deras tröst, och Gud den Högste deras förlösare;

36 Ook dan nog vleiden ze Hem met hun mond, En belogen Hem met hun tong.

Och skrymtade för honom med deras mun, och lögo för honom med deras tungo.

37 Neen, hun hart was Hem toch niet verknocht, Ze bleven zijn verbond niet getrouw.

Men deras hjerta var icke fast intill honom, och höllo sig icke troliga intill hans förbund.

38 Maar Hij bleef barmhartig, Vergaf hun de schuld en vernielde ze niet. Hoe dikwijls bedwong Hij zijn toorn, En liet zijn volle gramschap niet woeden:

Men han var barmhertig, och förlät missgerningarna, och förgjorde dem icke; och afvände ofta sina vrede, och lät icke alla sina vrede gå.

39 Hij dacht er aan, dat ze maar vlees zijn, Een zucht; die vervliegt, en niet keert.

Ty han tänkte att de äro kött; ett väder, som bortfar, och kommer intet igen.

40 Hoe dikwijls nog hebben ze in de woestijn Hem verbitterd, En Hem in de steppe gekrenkt;

De förtörnade honom ganska ofta i öknene, och bekymrade honom i ödemarkene.

41 Hebben ze God beproefd, Israëls Heilige gegriefd?

De försökte Gud framgent, och rette den Heliga i Israel.

42 Neen, ze dachten niet terug aan de macht van zijn hand, Aan de dag, waarop Hij ze van den vijand verloste.

De tänkte intet uppå hans hand, den dagen då han förlöste dem ifrå fienderna;

43 En toch, wat voor tekenen had Hij in Egypte gedaan, En wonderen in de vlakte van Sóan!

Såsom han sina tecken gjort hade uti Egypten, och sina under i det landet Zoan.

44 Hun stromen had Hij in bloed veranderd, En hun beken ondrinkbaar gemaakt;

Då han deras vatten i blod vände; så att de af deras bäcker icke dricka kunde.

45 Gulzige muggen op hen afgezonden, En kikvorsen, om ze te gronde te richten.

Då han ohyro ibland dem sände, som dem åto, och paddor, som dem förderfvade;

46 Hij had hun gewas aan den sprinkhaan gegeven, En aan den schrokker hun vruchten;

Och gaf deras frukt gräsmatkom, och deras säd gräshoppom.

47 Hun ranken door hagel vernield, Hun moerbei door ijzel;

Då han deras vinträ med hagel förderfvade, och deras mulbärsträ med stort hagel.

48 Hun vee een prooi der pest gemaakt, Hun kudde een buit der besmetting.

Då han deras boskap slog med hagel, och deras hjordar med ljungande.

49 En op henzelf had Hij zijn ziedende gramschap losgelaten, Zijn toorn, zijn woede en kwelling; Verderf-engelen op hen afgezonden, De vrije loop aan zijn gramschap gelaten:

Då han i sina grymma vrede sände ibland dem onda änglar, och lät dem härja och förderfva, och skada göra.

50 Hij had ze de dood niet laten ontsnappen, Maar hun leven prijs gegeven aan de pest.

Då han lät sina vrede gå, och icke skonade deras själom för dödenom, och lät deras boskap dö af pestilentie.

51 Hij had alle eerstgeborenen in Egypte geslagen, De eerstelingen der mannelijke kracht in de tenten van Cham.

Då han i Egypten allt förstfödt slog, de första arfvingar i Hams hyddom;

52 Maar zijn volk had Hij weggeleid als een kudde, En als schapen door de steppe gevoerd;

Och lät sitt folk utdraga såsom får, och förde dem såsom en hjord i öknene.

53 Hij had ze veilig doen gaan, ze behoefden niemand te vrezen: Want de zee had hun vijand bedekt.

Och han ledde dem säkra, så att de intet fruktade sig; men deras fiendar öfvertäckte hafvet;

54 Zo bracht Hij hen naar zijn heilige grond, Naar de berg, die zijn rechterhand had veroverd.

Och lät dem komma i sina helga gränsor, till detta berg, hvilket hans högra hand förvärfvat hafver;

55 Hij dreef de volkeren voor hen uit, Gaf ze bij lot als erfdeel weg; En in hun tenten liet Hij wonen. Israëls stammen.

Och fördref för dem folk, och lät dem utskifta arfvet, och lät Israels slägter bo i deras hyddom.

56 Maar ook daar beproefden en tartten ze God, En onderhielden de geboden van den Allerhoogste niet.

Men de försökte och förtörnade Gud, den Högsta, och höllo intet hans vittnesbörd;

57 Trouweloos vielen ze af als hun vaderen, Wispelturig als een onbetrouwbare boog;

Och föllo tillbaka, och föraktade all ting, såsom deras fäder; och höllo intet, såsom en lös båge;

58 Ze tergden Hem door hun offerhoogten, En prikkelden Hem met hun beelden.

Och förtörnade honom med sina höjder, och rette honom med sina afgudar;

59 God merkte het, en ziedde van gramschap, En Israël begon Hem te walgen:

Och då Gud det hörde, vardt han upptänd, och förkastade Israel svårliga;

60 Hij gaf zijn woning in Sjilo prijs, De tent, waar Hij onder de mensen verkeerde;

Så att han lät fara sina boning i Silo, den hyddo, der han ibland menniskor bodde;

61 Zijn majesteit gaf Hij gevangen, Zijn glorie in de hand van den vijand.

Och gaf deras magt uti fängelse, och deras härlighet uti fiendans händer;

62 Hij wierp zijn volk ten prooi aan het zwaard, En grimde van toorn op zijn erfdeel:

Och öfvergaf sitt folk för svärd, och var upptänd emot sitt arf.

63 Zijn jonge mannen werden verteerd door het vuur, Zijn maagden kregen geen huwelijkslied;

Deras unga män förtärde elden, och deras jungfrur måste ogifta blifva.

64 Zijn priesters vielen door het zwaard, En zijn weduwen beweenden ze niet.

Deras Prester föllo genom svärd, och inga enkor voro, de der gråta skulle.

65 Maar eindelijk ontwaakte de Heer, als iemand die slaapt, En als een krijgsman, bevangen door wijn:

Och Herren vaknade upp, såsom en sofvande, och såsom en stark glad är, den ifrå vin kommer;

66 Hij sloeg zijn vijanden achteruit, En bracht ze voor eeuwig tot schande.

Och slog sina fiendar baktill, och hängde en evig skam uppå dem;

67 Toch bleef Hij de tent van Josef versmaden, En koos de stam van Efraïm niet uit!

Och förkastade Josephs hyddo, och utvalde icke Ephraims slägte;

68 Neen, Juda’s stam koos Hij uit, Sions berg, die Hij liefhad;

Utan utvalde Juda slägte, det berget Zion, som han älskade;

69 Hij bouwde zijn heiligdom hoog als de hemel, Vast als de aarde voor eeuwig.

Och byggde sin helgedom högt, såsom ett land det evinnerliga fast stå skall;

70 En Hij stelde zijn keuze In David, zijn dienaar! Hij nam hem van de schaapskooien weg,

Och utvalde sin tjenare David, och tog honom utu fårahusen.

71 En haalde hem van de zogende schapen, Opdat hij Jakob, zijn volk, zou weiden, En Israël, zijn erfdeel.

Ifrå de däggande får hemtade han honom, att han hans folk Jacob föda skulle, och hans arf Israel.

72 Hij heeft ze geweid, rechtschapen van hart, En met bekwame hand ze geleid!

Och han födde dem också med all trohet, och regerade dem med all flit.